Πως να σε κάνω να ΔΕΙΣ...

Πως να σε κάνω να δεις ποιος πράγματι είσαι? την ώρα που αλλάζεις τα κανάλια μηχανικά ψάχνοντας εκείνο το "Ενδιαφέρον" που θα γεμίσει τη σιωπή της μοναξιάς του νέου με δανεικά αγορασμένου σπιτιού σου;

Πως να σε κάνω να δεις ότι όλα εκείνα για τα οποία καυχιέσαι και με μόχθο αποκτάς δεν είναι τίποτε άλλο από δεσμά στη δύναμή σου, από τροχοπέδη στη δημιουργικότητά σου, από φυλακή στη σκέψη σου, από μιζέρια σε νόστιμο περιτύλιγμα τρέντι και ιν που σου σερβίρουν κάποιοι, δεν ξέρω ποιοι, για να σε έχουν εκεί υποταγμένο άβουλο σκυφτό;

Πως να σε πείσω να φύγεις από της πόλης το βουβό εκκωφαντικο θόρυβο και να τρέξεις λεφτερος στης εξοχής την απλωσιά, να ζήσεις όπως του τάχθηκε απ τη φύση κι όχι όπως επιθυμούν κάποιοι, δεν ξέρω ποιοι, φουσκώνοντας τη ματαιοδοξία και την απληστία σου τόσο ώστε να χάνεις την ίδια σου την ύπαρξη και να γίνεσαι νούμερο, αριθμός, τιμή αγοραστικής δύναμης, υποχρεος σε ένα κεφάλαιο άλλο, αρρωστημένο και σαθρό, απάνθρωποι κι υπάνθρωπο... πες μου πως;

Πως να σε βγάλω εκεί έξω στο μολυσμένο αέρα και να καταλάβεις ότι πια ανάσα δεν έχεις μόνο λίγο χρόνο πριν αρρωστήσεις πριν συρθείς ανάμεσα σε βρωμικα κρεββάτια νοσοκομείων γιατρούς με αγοραστά πτυχία και χωρίς γνωση κι ανθρωπιά προτού η ζωή σου φτάσει να κριθεί από ανίκανους τεμπέληδες ρουσφετάκηδες και σου αρνηθούν τη θεραπεία που θα σου δώσε άλλη μια μέρα για έναν λόγο το ίδιο ανυπόστατο όσο το ότι εγώ ερχομαι από άλλο πλανήτη...

Πως να σε κάνω να δεις πως σε εμπαιζουν οι "Σωτήρες" που ψηφίζεις κάθε τόσο με την υπόσχεση παντιέρα η οποία είναι καλά μελετημένη να σε υποτάξει να σε εξαθλιώσει ακόμη πιο πολύ μέχρι κι η τελευταία σου ώρα και στιγμή να είναι ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ (δεν ξέρω ποιοι ειναι αυτοί αλλά τους νιώθω, ψυχρές ανάσες σε κάθε βήμα μου, ψυχρά υπολογιστικά βλέμματα σε κάθε μου λέξη) πως θα το δεις πες μου...

Τι είναι εκείνο που επιτέλους θα σου ανοίξει τα μάτια, θα σε βγάλει από τον μακάριο λήθαργο της ανείπωτης ηλιθιότητας της απαξίωσης της ίδιας σου της ύπαρξης, της υποταγής σου σε μικρά φθαρτά και ανάξια που μόνο πίκρα αφήνουν στο στόμα χωρίς ένα μονάχα χαμόγελο ικανοποίησης πραγματικό, και της εκγληματικής σου αδιαφορίας για κείνο που ορίστηκες όταν ήρθες εκείνο που έγινες στο πρώτο σου κλάμα ΑΝΘΡΩΠΟΣ....


Πως στην ευχή πια θα σε κάνω να δεις, κι ας μην γνωρίζω ούτε κι εγώ το θεριό, μυρίζω όμως τη μουχλιασμένη του ανάσα που βγαινει απ το στόμα σου, το στόμα μου...

ΠΩΣ ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΙ ΘΑ ΑΝΑΔΕΙΧΘΟΎΜΕ ΣΤΟ ΕΙΔΟΣ ΤΟ ΑΝΩΤΕΡΟ ΠΟΥ ΜΕ ΑΝΕΙΠΩΤΗ ΑΝΟΗΣΙΑ ΚΑΥΧΙΟΜΑΣΤΕ ΠΩΣ ΕΙΜΑΣΤΕ;;;;

Δεν θέλω πόλεμο ούτε τον κόσμο σου να αλλάξω, στα πόδια σου να σε δω να σταθείς και της ψυχής σου τα τάματα να εκπληρώσεις, όχι εκείνα που ύλη λατρεύουν και θεούς φθαρτούς και οράματα που αλυσίδες μοιάζουν, αλλά εκείνα που της φύσης τη ροή ακολουθούν που σέβονται με το κεφάλι ψηλά, που υπακούουν όχι με υποταγή και δουλοπρέπεια όχι με απληστία και εγωπάθεια αλλά με τη σοφία εκείνου που βλέπει ένα γύρω όσα έχουν σημασία για το τώρα και το αυριο, κι ίσως και το μεθαύριο...



Χριστίνα Σαββατιανού / 20-09-2007