Σαν αύριο ήταν που άγγιξε η τελευταία σου ανάσα τις μέρες μου...
Σε θυμάμαι ακόμη
Μου λείπεις πιο πολύ
Σαν αύριο ήταν που ησύχασες και ξέφυγες του πόνου
Πονάω ακόμη τον πόνο σου
Ακούω ακόμη τη φωνή σου
Σαν αύριο που ενώθηκες στης γης τα σπλάχνα
Κι ακόμη η γη σε αρνείται
κι ακόμη η ψυχή μου σε ποθεί
ησουν η φίλη
ήσουν το χάδι
ήσουν η σιγουριά
ήσουν παρηγοριά
ήσουν φύλακας
ήσουν ανάσα
ήσουν της νύχτας ο άγγελος
ήσουν της μέρας ο φρουρός
ήσουν η δροσιά του καλοκαιριου
ήσουν παρέα της σκέψης
ήσουν αγάπης πηγή
ήσουν του ονείρου η πραγματωση
ήσουν της πραγματικότητας η λήθη
ήσουν αυτή που με ευλόγησε με ζωή
και τώρα μου λείπεις,
εκείνος ο λόγος της καλημερας, και της νύχτας το καλοσώρισμα, μου λείπει
εκείνο το αγγιγμα το αχνό που με ησύχαζε, κάθε κακού το ξόρκισμα, και της ελπίδας μου η φωλιά, μου λείπεις πολύ.
Μανούλα ακόμη μου λείπεις... και να θυμάσαι... σ΄αγαπώ σαν τα λουλουδάκια ψυχή μου... και καμαρώνω που ΕΙΜΑΙ ΚΟΡΗ ΣΟΥ...
Σε ευχαριστώ, μα μου λείπεις....
Χριστίνα Σαββατιανού (13-4-2009)
Μακάρι να είσαι με εκείνο το χαμογελαστό παιδί που σου αλάργευε τον πόνο τις δύσκολες μέρες πριν το τέλος.... μακάρι να εισαι μαζί του στα λιβάδια της ψυχής και στα ανθισμένα όνειρα των παιδιών του κόσμου, και στα χαμόγελα όσων της μανας το χάδι γεύονται... Μακάρι να είσαι εκεί, και αυριο στον ύπνο μου να έλθεις με χαμόγελα μήπως κι ησυχάσει ο πόνος που βαθαίνει χρονο το χρόνο, κι η έλλειψη γίνει ελπίδα λουλουδάκι μου... ελπίδα ότι καποτε θα τρεξουμε μαζί σε κόσμο διάφανο κι αγνό....
Αει να χαθεις με εκανες και δακρυσα!!!! Τα υπολοιπα τα ειπαμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήνα συμφωνήσω με τον προλαλήσαντα.. και δεν έχω ανάλογες εμπηρίες.. δεν νομίζω ότι υπάρχει σωστό σχόλιο.. ούτε σωστή ευχή..
ΑπάντησηΔιαγραφή:)
η παρουσία σας παιδιά, φτάνει, δεν θέλει σχόλιο τούτη η απώλεια, αλλά μια σκέψη ένα χαμόγελο έστω και μακρινά, βοηθάνε πολύ, παρ ότι το συγκεκριμένο κενό δεν γεμίζει με τίποτε
ΑπάντησηΔιαγραφήσας ευχαριστώ μεσα απ την καρδιάμου, που ειστε εδώ, και ειστε κοντά και στα ομορφα και στα δύσκολα τόσο καιρό τώρα
να ειμαστε όλοι καλά....
Δεν έχω λόγια, Δαιμόνι μου, να πω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρω πως βαθαίνει ο πόνος όσο
περνάει ο καιρός. Κι ο χρόνος,
ψέμμα μεγάλο πως είναι γιατρός...
Κράτα την ελπίδα ...
Φιλί κι αγκαλιά και ... δεν ξεχνώ
τις φούρλες :)
Άνοιξη...Ήχοι...Αναμνήσεις...Μυρωδιές...Στίχοι...Αρχή...Όνειρα....Φώς...Μοναξιά...Ελπίδα...Πόνος...Φύση...Άνθρωπος...Αγώνας...Στιναχρι...!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠερνάει ο καιρός κι η απουσία γίνεται όλο και πιο στέρεη, να την κόψεις με το μαχαίρι, βαριά σαν πέτρα, τίποτε δεν γιατρεύει ο χρόνος... μόνη ανακούφιση αυτό το 'ξέφυγες του πόνου'.. πολύ σπουδαίο αυτό που έγραψες κι ακόμη πιο πολύ, που μπόρεσες να κάνεις λέξεις το σπαραγμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρώτη φορά σε επισκέπτομαι..
σε νιώθω, σε σκέφτομαι ..
θα παραφράσω το σχόλιο του Ανώνυμου πιο πάνω
ΑπάντησηΔιαγραφή...Ηχοι....Αναμνήσεις...Μυρωδιές...Ανοιξη....αρχή νέας ζωής.
Αλήθεια αυτό που εμείς λέμε τέλος μήπως είναι η αρχή για κάποια άλλη ζωή?
παράξενο πράγμα το διαδίκτυο βρε παιδιά, μπήκα σήμερα εδώ, με τη θλίψη της μέρας που εφυγε το πιο πολύτιμο άτομο απο τη ζωή μου, και βρήκα τόσα μηνύματα, βρήκα μια αγάπη χωρίς όρους αφημένη στη γωνίτσα μου... παράξενο είναι, δίνει μια ελπίδα γυμνή απλή απαραχάρακτη.... ετσι γιατί θες είμαι τυχερή που υπάρχετε, ή απλά γιατί αν και σόρπιοι άνθρωποι δυνητικά φίλοι, γνωστοί ή άγνωστη υπάρχουν ακόμη...
ΑπάντησηΔιαγραφήνα είστε γεροί εύχομαι, να βαδίζουμε τα παράλληλα μονοπάτια μας καιρό ακόμη.... κι ετσι στα δύσκολα οι φίλοι (είτε κοντά είτε μακριά) είναι μαζί
Ευχαριστώ από καρδιάς παιδιά.... ειλικρινά βοηθήσατε να γίνει η μερα λιγο πιο φωτεινή
να και τα λαθη, *άγνωστοι
ΑπάντησηΔιαγραφήνα ζήσεις χίλια χρόνια και να τη θυμάσαι πάντα ζωντανά και χωρίς θαμπάδες...
ΑπάντησηΔιαγραφήνα σαι καλά θεοδότα μου, ετσι προσπαθώ να κανω, χωρίς θαμπάδες....
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ δικια μου η μανα ζει, μου στελνει ταπερακια με πίτες, μετα με κλεβουνε, και γινομαι το παχουλο μικρο κοριτσακι της και κλαιω, και δεν της το λεω, για να μη στενοχωρηθει, παρά της λεω οτι ηταν ολα νοστιμα....
ΑπάντησηΔιαγραφήΤη θυμαμαι, να δακρυζει, οταν καλωδιωμενη σε ενα λευκο δωματιο, δεν την αφηνα να φυγει, και της ελεγα να μεινει να πεθανουμε μαζι....
Κι εμεινε....και με γεννησε ξανα για δευτερη φορα....
και με βλεπει παλι, να ''γερναω''
Θεε μου, δεν μπορω να φανταστω οτι θα τη χασω καποια μερα....
Απλα σου λειπει, Χριστινα μου, ποτε δεν θα ''φυγει'' ομως, και ποναει τον πονο σου, και εισαι η ανασα της!!!
Απο μια μελαγχολικη κλεφτρα,
Καλο Πασχα!!!