Σκόρπιζε βίδες με χαλασμένες στροφές στο παγωμένο δρόμο, μη χαθεί... σε μια απάνεμη γωνιά που έστριψε παρέσυρε στο βήμα του ένα μικρό ΄τσαλακωμένο χαρτί... Έτσι χωρίς αιτία αυτό του κίνησε την περιέργεια και το πήρε στα χέρια του...
Ξεδιπλώθηκαν στα μάτια του λέξεις φούξια λέξεις πολλές δε πίστευε ότι χώραγαν τόσες λέξεις σε τούτο το μικρό χαρτάκι...
λέξεις ερωτευμένες, λέξεις θυμωμένες, λέξεις θυμίαμα σε βωμούς ξεχασμένους παλιούς...
Μια έντονη μυρωδιά από λεβάντα τον ζωντάνεψε... θυμήθηκε τα χέρια της και τη φρεσκάδα του κορμιού της... θυμήθηκε την εποχή που ζούσε....
Ένα ράγισμα στα μάτια ακολούθησε το χτύπο της καρδιάς...
Μια σταγόνα αλμυρή ξεστράτισε στο μάγουλο... την έκρυψε το ψιλοβρόχι... ευτυχώς!
συνέχισε να σκορπά τις βίδες εκείνες που κρατούσαν το νου του σταθερό και τη ψυχή τρομαγμένη....
Ο παγωμένος δρόμος δεχόταν τις σταγόνες των ματιών στο κορμί του και τις έκανε δικές του τόσο απλά τόσο αθόρυβα!
Τσαλάκωσε ξανά το χαρτί και το θυσίασε στον άνεμο και στη βροχή...
έτσι για να μπορέσει να το ξαναβρεί κάποτε μπροστά του και να θυμηθεί ξανά το τότε...
Τότε που ζούσε...
Χριστίνα Σαββατιανού (2002)
Πολυ ομορφο Χριστινακι! Οι αναμνησεις παντα μας κανουν να αισθανομαστε πιο ζωντανοι! Αλλα και το παρον πρεπει εξισου εντονα να το ζουμε, για να γινει και αυτο με τη σειρα του μια δυνατη αναμνηση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλο Πασχα!