Η φύση τούτες τις μέρες φωνάζει ζωή, ίσως να μην είν τυχαίο που γιορτάζεται άνοιξη η Ανάσταση...
Σήμερα μεγάλο Σάββατο, πήγα στην Πάρνηθα, έτσι για να βιώσω απο κοντά, το χαμό, να νιώσω το δέος των ημερών, σε όλα εκείνα που χάθηκαν εκεί πάνω...
Μα βίωσα μια μικρή ανάσταση... αυτό το μωβ λουλούδι, γατζωμένο στο βράχο, κοιτώντας με λαχτάρα άνυδρη και πείσμα τον ουρανό, το κριτς κριτς από τα ζεσταμένα κουκουνάρια στο μερος που δεν κάηκε, η ησυχία που εσπαγε μόνο από τα πουλιά κι απο τα βήματά μας στα ξερόκλαδα και στις πευκοβελόνες, με κάναν να ανασάνω να ελπίσω εστω και για τη λίγη ώρα που ημουν εκεί...
έτσι η ευχή μου είναι η σκέψη που κράτησα τούτο το απόγευμα
Ισως υπάρχει ανάσταση, αλλά όχι εκεί που συνήθως κοιτάμε....
θα κλείσω με την ευχή της Μαρίας, "Ευχομαι να είστε καλά, γλυκείς φίλοι, να έχετε υγεία, δύναμη κι αγάπη...
Μείζον δε τούτων η αγάπη!"
Αυτή την αγάπη έχει τούτο το μωβούλι χαμολούλουδο για τη ζωή... αυτό κρατάω σήμερα ημέρα της Ανάστασης αυτό εύχομαι και σε όλους... γνωστούς κι άγνωστους φίλους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....