Στρεβλός πυρήνας γέννησε της ζήσης μου τα φαντάσματα... Εξουσίες, ήχοι, κρότοι, επιταγές, ισχύς.... όλα γινήκαν ανώριμες εικόνες σε μια μισοτελειωμένη ζωγραφιά... Της νιότης το σαράκι μόνο έμεινε στο νου να σιγοτρώει το χρόνο... να αντιστέκεται, να ερωτεύεται να ταξιδεύει με ενα άγγιγμα, με ενός χεριου την ανάσα τη δροσερή... να ονειρεύεται στιγμές μαγικές που οι πολλοί γίνονται ένα, να ποθεί να κοινωνήσει βίο ιδανικό... το μάχεται από αντίπερα, το ερπετό της ωριμότης, του ενήλικα η ματαιοδοξία, του άδειου η βουλημία, του ανικανοποίητου η δυσπεψία... του μικρόψυχου η νυχιά... και του κλείνει τα μάτια με σκοτεινά πρέπει με οχι και με διότι, με τι και με γιατί... κι όταν η μέρες χαράζουν μονοπάτια θέλει να φύγει να χαθεί... μα μένει εκεί και πολεμά....
ποιος άραγε θα βγει νικητής?
04-08-2002
Χριστίνα Σαββατιανού... (από παλιά)
Αχ κούκλα μου ..."μα μένει εκεί και πολεμά"
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό μόνο.
Γι΄αυτό κάνω τα βράδια βόλτες με τις σκιές μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν υπάρχει νικητής μόνο τραυματίες, άλλοι πολύ και άλλοι πιο λίγο...
Γι' αυτό λέω και ξαναλέω ότι το χειρότερο όν στο πλανήτη είναι ο άνθρωπος.