Κάποτε... - Τώρα... (τα μπαλόνια της ώρας1)

Κάποτε μου δείξαν ένα σύννεφο,
είδα χορό βρόχινο και εξαχνωμένο δάκρυ...
(ροζ, πράσινο, γαλάζιο, θυμάμαι φουσκώνω ξανά και ξανά)
Κάποτε μου λέγαν παραμύθια,
άκουγα αλήθειες που ξεχάστηκαν καιρό...
(κίτρινο κόκκινο μπλε, κοιμάμαι, μπαμ μια καρφίτσα και σκάει βροντερά)
Κάποτε μου υποσχέθηκαν θα ζήσω,
ήμουν παιδί τους πίστεψα...
(πορτοκαλί φούξια λευκό, φωνάζω, πετάει ψηλά ταξιδεύει μακριά)


Τώρα μόνο θυμάμαι,
του κάποτε το άδοξο τέλος...
(πολύχρωμο, ριγωτό, με λουλούδια, φοβάμαι... φτιάχνει ματσάκια πετάει πιο ψηλά)
Νοσταλγώ το μετά της φαντασίας....
Ποδοπατώ του τώρα τη κενότητα...
(σκούρο, πιο σκούρο, ως μαύρο, ξυπνάνε, απλώνει στον ήλιο σκορπίζει χαρά)

Νοσταλγώ....

Χριστίνα Σαββατιανού/ 02-04-2007