Σαν σήμερα, σου έβαψα τα τελευταία αυγά της ζωής σου, τα πασχαλιάτικα, κι ο πόνος σε χαράκωνε, και ματωνε κι εμένα μαζί με την μπογιά που έβαφε κόκκινη ζωηρή...
Μου υποσχέθηκες τότε, πριν τρία χρόνια, ότι θα είσαι εδώ να βάφουμε μαζί τα πασχαλιάτικα αυγά... με γέλασες και ματώνω κάθε τέτοια μέρα πιο πολύ από τις άλλες που δεν είναι μνήμες φορτωμένες... και τα αυγά μοιάζουν πιο πένθιμα από ποτέ.... και δεν μπορώ να κρατήσω εικόνες πιο παλιές χαρούμενες, γιατί ο πόνος σου χάραξε κάθε μου πάσχα ... μου λείπεις μανούλα....
πως γιατρεύεται ο πόνος αυτός?
---------------
Οσοι διαβάσετε τούτο το ποστ, κι εχετε την τύχη οι μανούλες σας να είναι κοντά σας, ρουφήξτε κάθε στιγμή μαζί τους... κι ευχηθείτε τους κι από μένα ΥΓΕΙΑ και ΧΑΡΑ...
(συγχωρείστε μου τη φόρτιση) μέσα στη ζωή είναι κι αυτός ο πόνος.... και δεν μπορώ να τον ομορφύνω, όχι αυτόν.... μόνο να τον μοιραστώ...
Χριστίνα Σαββατιανού / 05-04-2007
Και όχι μόνο για τις μανούλες μας, για κάθε άνθρωπο που αγαπάμε πραγματικά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή Ανάσταση να έχεις Χριστίνα.
δίκιο έχεις Χρήστο, η φόρτισή μου βλέπεις της στιγμής, αλλά ναι, όσους αγαπάμε και νιώθουμε ότι τους χρειαζόμαστε κοντά μας, χωρίς ιδιοτέλεια και όσους μας αγαπούν επίσης, να τους αγκαλιάζουμε πολύ, να απολαμβάνουμε στιγμές μαζί τους, γιατί όταν λείπουν οριστικά (χτυπάω ξύλο) μας λείπουν διπλά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑμην Ανασταση για όλους, πνευματική, φυσική, ηθική και ότι άλλο γίνεται...
Μπράβο σου που θυμάσαι την μανούλα σου αυτές τις μέρες και της αφιερώνεις κείμενα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό Πάσχα να έχουμε
τη λάτρευα, και μου φυγε τέτοιες μέρες πολύ νωρίς και πολύ γρήγορα... πιστεύω πως ότι σχέση και να έχει κανείς με τη μητέρα του, δύσκολο να την ξεχάσει και γενικά με τους γονείς του... είναι οι άνθρωποι που μας δίνουν ζωή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή Ανάσταση, λέω κι εγώ με τη σειρά μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣταυρωτά φιλάκια.
Μεσα στη ζωή είναι ο πόνος και ο χαμός. Κουράγιο και αγάπη στις αννήσεις χρειαζεται όσο κι αν πονούν. Πάντα γλυκές θα είναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά να περάσεις το Πάσχα.
ναι δείμο έτσι όπως το λες είναι, και τα δυο τα αγαπώ μαζί με τη χαρά και το γέλιο, και ναι, μαζί με τον πόνο έρχεται κι η ανάμνηση της ευχής που μου άφησε πριν φύγει, κι απαλαίνει και γλυκαίνει, και κάνει τη γιορτή υποφερτή αν και χαραγμένη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ πολύ χάρηκα με το σχόλιό σου, σε ευχαριστώ :)