Mε τις αναλύσεις και τις στατιστικές δεν τα πάω πολύ καλά... τα αφήνω αυτά στους σπουδαγμένους, πολυλογού είμαι ναι, μα συνήθως σαστίζω μπροστά στη Βία, μπροστά σε ακραίες αδικαιολόγητες πράξεις που στερούν ζωή, ανάσα, ελευθερία... θυμώνω οργίζομαι, αλλά δεν απαντώ με βία... μπερδεύω τα λόγια μου, πνίγομαι σαν βλέπω παιδιά, τα παιδιά μας... να σκοτώνονται, σαν βλέπω υποσχέσεις θανάτου, και ραντεβού για αιματοκύλισμα... κι όλα αυτά χωρίς αιτία, χωρίς κέρδος... Σαστίζω στους πολέμους, σαστίζω και θέλω να φωνάξω, να τους πω πόσο ανόητοι είναι... πόσα αξίζει η ζωή, πόσο πιο σημαντικό είναι τα μάτια του απέναντι να σε κοιτάνε με αγάπη, με εκτίμηση με σεβασμό... πόσο καλύτερη μοιάζει η μέρα όταν δεν σε εχθρεύεται κανείς και για κανέναν λόγο σημαντικό ή ασήμαντο... πόση περισσότερη χαρά και σιγουριά δίνει ένα φιλικό χτύπημα στη πλάτη ακόμη κι από έναν άγνωστο, από μια γροθιά και μια μαχαιριά...
πόσο πιο όμορφο είναι το κόκκινο της παπαρούνας από κείνο του αίματος... Ολοι εσεις που χρησιμοποιείτε τη βία για όπλο σας υπηρετώντας οποιοδήποτε σκοπό, ή κυνηγώντας οποιοδήποτε στόχο, σταθήτε μια στιγμή, ξανασκεφτείτε, πόσα κερδίζονται με δαύτη και πόσα μπορείτε να ωφεληθείτε χωρίς αυτή...
Ας μην ξαναματώσουν τα πεζοδρόμια, για κανένα σκοπό...
Χριστίνα Σαββατιανού / 02-04-2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....