ΤΑ ΠΕΝΤΟΒΟΛΑ

Το δωμάτιο γεμάτο φτερουγίσματα αγγέλων, πολύχρωμα φωτεινά, τιτιβίσματα θυμίζουν πουλιών του Αμαζονίου, με το αχ και το βαχ του τέλους συντροφιά... Τσίγκινη διακόσμηση φτηνή μα τόσο σπουδαία! Τα κεριά καήκαν και γίνηκαν τα έργα τέχνης, σκέτη τέχνη χωρίς έργο, μόνο με την υποψία της θερμότητας που άφησαν να πλανιέται γύρω από το παραφορτωμένο με κοφτά και κεντητά πετσετάκια.... Το βελονάκι ξέμεινε να αναζητάει στείρο το κουβάρι με το νήμα... Το νήμα που θα φέρει λύτρωση στα χέρια τα άπραγα.... Πιάνω ένα δυο γράμματα τα βάζω σε χαρτάκια κι έπειτα χαρτοπόλεμο τα κάμνω... έτσι για να γεμίσει κι άλλο το τραπέζι, για να έχουν συντροφιά οι άγγελοι.... Κουφά μηνύματα σκίζουν τις μικρές σιωπές, σκοτώνουν εκείνο το παιδί που χει κρυφτεί μέσα μου το βιάζουν να το κάνουν μεγάλο.... Μύστης γίνηκα και γεύτηκα τη μαγεία της βρωμιάς... έπειτα χάλασα ένα κιλό αφρόλουτρο από σάνταλο να φύγει το φτωχό της γκρίζο από πάνω μου... Τώρα μοσχοβολάει το δωμάτιο, μοσχοβολάει κι ο καναπές σαν να ρθε μόλις τώρα από κει από την ανατολή, λουσμένος στο μπαχάρι και στη λεβάντα... Ένα τελευταίο κερί μου κλείνει το μάτι παιχνιδιάρικα κι εγώ στην φλόγα του βλέπω καρδιές που διψούν, βλέπω μάτια που λαίμαργα αναζητούν φως, βλέπω ψυχές που αγαπούν τους αγγέλους, θαρρώ πως ειναι καθρέφτης το κεράκι δαύτο, η φλογίτσα του το μικρό κρυμμένο παιδί που κουβαλώ...
Ξεθάρρεψε και βγήκε και σε έπιασε από το χέρι και στο άλλο χέρι σου χώσε πέντε βότσαλα να παίξετε πεντόβολα παρέα... Ένα κουτί νερομπογιές και δυο λόγια θαρρετά ψελλίζει με θράσος και χαρά μαζί... και πετάει στον αέρα τα βότσαλα και κάνοντας μια τούμπα σκύβει και τα πιάνει...
Φλόγα μικρή γλύφει τους καναπέδες και τους παραδίνει στην άλλη τους ζωή την άυλη...
Μόνο τα βότσαλα μένουν να πετροβολούν τα άδικα και τα γιατί... κι εμείς τα παιδιά να κάνουμε τούμπες και να χορεύουμε παλιούς ξεχασμένους χορούς μέχρι να ξημερώσει...

Χριστίνα Σαββατιανού (2002)