για να δούμε ;;; 5x5

- Όταν ήμουν μικρή μου άρεσε ένα μοναχικό παιχνίδι, ιδίως την άνοιξη και το φθινόπωρο, χάζευα με τις ώρες τα σύννεφα κι εβλεπα χιλιάδες σχήματα μέσα τους... έφτιαχνα ολάκερα παραμύθια με τις μορφές αυτές του ουρανού... ζώα χαμένα από καιρό, εικόνες του θεού που μου περιγράφαν οι δασκάλες στο σχολείο, φυτά και πουλιά προιστορικά... άνθρωποι με αλλιοτεμένα πρόσωπα, όλα πρωταγωνιστές στον ουρανό μου.... Ακόμη μου αρέσει αυτό το παιχνίδι... μόνο που βρίσκω δύσκολα ουρανό πια... πολύ τσιμέντο μου τον κρύβει....

- Κάθε εφτά περίπου χρόνια αλλάζω, όλα εκείνα που πίστεψα που αγάπησα που μίσησα περνιούνται από ένα τεράστιο ζωντανό κόσκινο, κι έπειτα απ το μπλέντερ της σκέψης, κι αλλάζω... αλλάζω μορφή, ιδέα, θέση, στάση, κι όμως οι λέξεις μένουν ακόμη εδώ βλέπεις;... τότε στη νιότη ήταν πλάσματα με νύχια και δόντια, πλάσματα που μόλυναν την άγραφη ψυχή μου... τώρα είναι απλά ζωή, ο διπλανός κι ο συγγενής, ο άνθρωπος του καναπέ, πόσο μου μοιάζει...

- Ο παππούς μου πάντοτε μου μίλαγε για τους πολέμους που χε ζήσει, ιστορίες που δεν είχαν αίμα, οι πόλεμοι του Σωτήρη ήταν οι λιγώτερο αιματηροί που έχω δει κι ακούσει στη ζωή μου... Οι πόλεμοι του Σωτήρη που γεννήθηκε το 1898 ήταν γιομάτοι ανθρωπιά, είχαν στρατιώτες που κουβαλούσαν λεξικά μαζί τους, θαρρείς βγαλμένοι από τα χρόνια τα αρχαία, ήταν στρατιώτες που κουβαλούσαν την Παναγιά μαζί τους κι εγώ το κορόιδευα αυτό, αλλά εκείνοι την είχαν εκεί, μαζί με το κομμένο χέρι, μεσα στο ανατιναγμένο παράπηγμα, κι εκείνη με τη γομολάστιχα της αγιότης της έσβηνε το αίμα, κι άφηνε τους ανθρώπους μόνο, με μια αξιοπρέπεια που πολύ μου χει λείψει από τον κόσμο μου σήμερα....

- Στα εννιά μου η Φιλία με έμαθε να ανοίγω φύλλο για πίτες και να φτιάχνω ψωμί, μοσχομύριζε το ζυμάρι με τη μαγιά και μου κανε εντύπωση πόσο ζωντανό φάνταζε, καθώς φούσκωνε μέσα στη ξύλινη σκάφη, κάτω απ τον καλοκαιριάτικο ήλιο.... Σήκωνα κρυφά την καρρώ μπαμπακερή πετσέτα και χάζευα το ανέβασμά του... ζωντανό είναι το ψωμί γιαγιά ε; Ζωντανό είναι Χριστίνα μου για αυτό θέλει δουλειά, μου λεγε η Φιλία, και δώστου να χτυπάει το ζυμάρι, κι εγώ μαζί της στη μια γωνιά της ξύλινης σκάφης να παλεύω με τη ζωντάνια του... κι έπειτα στο φούρνο να ζαλίζεται το καλοκαίρι απ τη μυρωδιά της ζωής του.... Ακόμη φτιάχνω ψωμί, αλλά το αλεύρι πια μοιάζει μισοπεθαμένο...

- Πριν τρία χρόνια έφυγε η μάνα μου... και για άλλη μια φορά αλλαξα, έφτυσα πίσω μου όλα εκείνα που είχαν φανεί σημαντικά, πόσα ηλίθια δάκρυα για ανόητους λόγους! πόσες ανησυχίες για ανύπαρκτες αιτίες, μοιάζει αστείο αν δεις για τι λυπάται ο άνθρωπος... το μόνο που αξίζει είναι το τώρα είναι η ζωή που έχεις, όχι το πριν όχι το μετά, τα συναισθήματα είναι επιλογές, τα αισθήματα είναι δεσμά επιλεγμένα κι αυτά... ότι υπάρχει είναι η στιγμή... όλα τα άλλα είναι θλιβερές επιλογές για να γεμίζουμε τη δίψα της σκέψης, τη μοναξιά του εγωισμού και την ανημπόρια της βολής μας... έτσι άλλαξα και έφτυσα το πριν και το μετά... Μου λείπεις μαμά.... κι ο κόσμος δε με σηκώνει... ή εγώ δεν τον αντέχω...

Χριστίνα Σαββατιανού.... 20-02-2007

για το 5x5 (όσοι από σας δείτε το ψευδώνυμό σας σε τούτο το ποστ, γράψτε 5 πράγματα για σας που θεωρείτε ότι αξίζει να μάθει κανείς... και προσκαλέστε άλλους πέντε φίλους σας που θέλετε να κάνουν το ίδιο... αν κατάλαβα καλά έτσι παιζεται το παιχνίδι των μπλογκς και μου φαίνεται όμορφο) το ξεκίνημα του παιχνιδιού εδώ


anastasia - perakis - shades in the dark - philos - τυχαρπαστος