(οι λέξεις του Μάνου)

Λαγνεία
Είσαι φτιαγμένος για έρωτα, έτσι λένε, χέρια ποθούν να σε αγγίξουν, μάτια λιώνουν να σε κοιτούν, ξυπνάς πάθη και μυστικά ανείπωτα... σε θέλουν, κάνεις καλό κρεβάτι, ξέρεις κόλπα πολλά... έτσι λένε οι κυρίες των σαλονιών... πληρώνουν...
Είναι φτιαγμένη για υποταγή, να υπηρετεί αλήτικους πόθους σου... όμορφη, νέα, σε φτιάχνει, τη σιχαίνεσαι, τη λατρεύεις... πληρώνεις...
Είσαστε δουλικά σε κορμιών ηδονές, σε χωματινους δρομους, χωρίς να νιώθετε χωρίς να γεύεστε χωρίς να ζείτε, περισσότερο από λίγα λεπτά...
Είναι φτιαγμένοι να ξυπνούν μονάχοι το πρωί.....

Αλαζονεία
Υφος υπεροχής, στυλ προσεγμένο, δεν εκτίθεται, δεν αντιδρά, μάσκα ψυχρή το πρόσωπό της, δείχνει τη.... θέση της... Του ριξε μια ματιά όλο περιφρόνηση, αλήτης ήταν πάντα, (μισούσε την ξιπασιά της, λάτρευε το γέλιο της...)
Αφεντικό είσαι ότι πεις, δούλος σου είμαι, δεν τολμώ να θέλω...
Βολεύτηκε κι ας τον προσβάλλει...
Ημιμαθής τρελλή, η δύναμή της, η πλάνη της... Είναι σπουδαία... φτύνει τη ζωή για να το αποδείξει... 'Οταν πάψει να διατάζει, ποια θα είναι;....

Φθόνος
Πήρε πτυχίο γρήγορα, έμαθε τόσα κι άλλα τόσα, όσα κανείς... ο νους γόνιμος, η σκέψη θαρετή, αυθαιρετεί, πρωτοτυπεί, αμφισβητεί, αναιρεί, μπορεί, και πράτει... μένει μόνος, γραφικός, και μόνος... Σκοτώστε τον κινδυνεύουμε.....

Λαιμαργία
Υποδουλώνεις το σώμα με κάθε σου σκέψη... κι ότι δεν μπορείς, το τρως, χωρίς να μασάς, χωρίς να φτύνεις χωρίς να αποβάλλεις, απλά το τρως... και φουσκώνεις, φουσκώνεις, καμαρώνεις... βρήκες ταμπέλα; βρήκες κανάλι; βρήκες ησυχασμό; έλα φάε μια μπουκιά ακόμη... βάλε στην άκρη και για αύριο, για μεθαύριο, για πάντα... Θέλεις κι άλλο τα θέλεις όλα....

Οκνηρία
Βολική η πολυθρόνα, μαλακή, και το μαόνι, ακριβό, κι η γλάστρα με το φίκο φρέκσια... το τηλέφωνο χτυπά επίμονα, Μαρία, είμαι απασχολημένος δεν είμαι εδώ για κανέναν, και συνεχίζει το σταυρόλεξο... Ουστ ρεμάλι... ετερόφωτε, γονυπετή πολυθρονάκια... ουστ... βρωμίζεις την εικόνα μου... απλά δεν είσαι....

Απληστία
Κοιταξε γύρω καχύποπτα, τα κλειδιά σφιγμένα στο κορδόνι μέσα απ το πουκάμισο, θέλω κι άλλο, θέλω κι άλλα, όλα δικά μου ναι... πίσω τρια τέσσερα κουφάρια εκείνων που βρέθηκαν στο δρόμο του... μπροστά υποψήφια θύματα, όλα δικά μου και τα δικά σας... ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ και ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ... αναπολεί στο κελί του χρόνια μετά... το κλειδί ακόμη σφιγμένο κάτω απ τη βρώμικη φανέλα...

Οργή
Σηκώνεις το χέρι διστακτικά την πρώτη φορά, θα πονέσει... η βελόνα αργά χώνεται στη φλέβα, δεν πονάει, το υγρό μαλάσσει τη σκέψη, ο φόβος φεύγει, ναι θα τους δείξω... είμαι αλλιώς... ποια είναι αυτή που κλαίει πάνω μου; Θύμωσα μα ξεχνάω... τότε που έβαζα γκαζάκια ζούσα... σκοτώνω, σκοτώνομαι, θυμώνω μα ξεχνάω... ήταν ζεστά εκεί... εδώ σκοτάδι... μόνο σκοτάδι κι ενα υγρό πηχτό ζεστό, σαν αίμα....

Αδιακρισία
Ο ταχυδρόμος ξέχασε να αφήσει το γράμμα, μύριζε ωραία, το πήρε για κείνον, για κείνον ήταν σκέφτηκε, τέτοια μυρωδιά για κείνον μόνο... κι εσύ αναρρωτιέσαι, που είναι;

Ιδιοτέλεια
Περπατάς σκυφτός, σαν να χεις χάσει κάτι, δεν κοιτάς στα μάτια ποτέ, θα σε διαβάσουν, όχι δεν πρέπει, να φυλαχτείς μονάχα, μη σε πάρουν πρέφα...
Καλό παιδί λένε, πάντα πρόθυμος!
Κι εσύ βδέλλα ύπουλη, το αίμα τους λιμπίζεσαι, και κολλάς μέχρι να μαλακώσει το δέρμα, μέχρι να ανοίξει η πληγή...

Υπεροψία
Φασαρία πολλή κάνουν, χωρίς ήχο χωρίς λέξεις, χρώματα χίλια, χρυσό κι ασήμι, ένα διαμάντι φόρεσαν στο πέτο κι ένα στο δάχτυλο... είναι σπουδαίοι δοξάστε τους... ποιοι είναι; Διαβασμένοι πολύ, φιλότεχνοι, σικ, σαλονάτοι, με φερράρι, με βίλα... Τάβλι ξέρουν; Τάβλι; - Μονο μπριτζ!!!
Αναμασούν έτοιμη σοφία, και φτύνουν λάγνα, κόπους κι ιδέες κείνων που παλέψαν με θεριά για να τις βρουν... κοιτούν φιλάρεσκα ενα γύρο, και σου χαμογελούν συγκαταβατικά... κύριος και κυρία τάδε... χά!

Χριστίνα Σαββατιανού / 24-02-2007


http://paraxenies.blogspot.com/2007/02/blog-post_21.html