Ξέρεις, οι δρόμοι όταν είναι άδειοι μιλούν πιο δυνατά, τα φώτα, τα γράμματα, τα βήματα που πέρασαν πάνω τους, κουβαλούν μια γλυκειά θλίψη σαν μικρό τριανταφυλλένιο αγκάθι...
Οι ανθρωποι βουβαίνονται και τα μάτια αδειάζουν όταν ο τόπος ειναι μακρινός....
Αλλά πού σαι, είναι κι η ψυχή εκεί στη γωνιά του δρόμου, δίπλα στην αράβικη τη πινακίδα, πάνω στα βήματα που πέρασαν κι αφήσαν σκόνη, μέσα στις νότες και στις σκέψεις μας...
Παντού ειναι ο τόπος που έχει η ψυχή μαζί της, παντού...
Χριστίνα Σαββατιανού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....