Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

Λογισμό το λογισμό, έφτιαξα έναν καθρέφτη.
Σκέψη τη σκέψη γίνηκε, στιγμή τη στιγμή.
Μεγάλος σαν μια ολόκληρη ζωή.
Σαν μια ανάμνηση σαν μια στιγμή.
Καθρέφτη αλλόκοτο, στυγνό, καθάριο σκάρωσα.
Δεν κρίνει, δεν μιλάει, δεν τιμωρεί.
Μονάχα στέκει εκεί αμείλικτος, βουβός, με βλέμμα βλοσυρό.
Δες, κοίτα, έμπα μέσα του, τολμάς;
Στέκει μονάχα, παντού, μπροστά στα μάτια, μέσα στην ψυχή, στέκει και βλέπει.
Κάθε σου σκέψη θυμιατό την κάνει και θυσία στο φως, κάθε σου κίνηση, κι εκείνο
το βλεφάρισμα ακόμα, γράφει, καταγράφει, σφραγίζει στης αλήθειας το χρυσό
κουτί.
Έτσι βουβός ακίνητος, στέκει κι απαριθμεί, στιγμές, αιώνες, στέκει κι απαριθμεί.
Δες μέσα του, τολμάς;
Δες, είσαι εσύ αυτό που βλέπεις;
Δες, θεριό ή πρόβατο;
Δες, γεράκι ή άγγελος;
Δες, μέσα του, τολμάς;
Λογισμό το λογισμό, σκέψη τη σκέψη, έφτιαξα έναν καθρέφτη..
Κοιτάζω μέσα του....
Ναι τολμώ....
Εσύ τολμάς;

Χριστίνα Σαββατιανού