Ο ρυθμικός θόρυβος του τραίνου πάνω στις ράγες τον νανουριζαν... κρακ κρακ κρακ χόρευε η ζωή μπροστά του καρφιτσωμένη πάνω στα κιτρινα και τα πορτοκαλιά φθινοπωρινά φύλλα που ανακατεύονταν στο πέρασμα του....
Στην κουκέτα η ζέστη κι η υγρασία τον έπνιγαν, το ρούχο είχε σμίξει με τον ιδρώτα και την υγρασια και έμοιαζε δεύτερο δέρμα πάνω του... σαν το δέρμα εκείνης, τις ώρες του ύπνου με τη βελούδινη σχεδόν μωρουδιακή μυρωδιά και την ανεπαισθητη υποψία ιδρώτα στο βύθισμα της νύχτας...
Ο επιβάτης απέναντί του σταύρωνε τα χέρια σε στάση χαρούμενης προσμονής...
Προσπάθησε να ακούσει ένα γύρο τι γινόταν στο τραίνο.... Μιλιά πουθενά... μεσημέρι ζεστό, άλλοι το χαν ρίξει στον ύπνο κι αλλοι στον ρεμβασμό του φθινοπωριάτικου τοπίου....
Εκείνος σκέφτηκε τις μέρες που ένιωθε χαρά εκείνη την παιδιάτικη χαρά, μέσα στα μάτια και στα χέρια της....
πνίγηκε για μια στιγμή μέσα στο λυγμό του... πόνεσε μα συνήλθε γρήγορα χαζεύοντας ένα φύλλο που κόλησε στο τζάμι δίπλα του...
Σκέφτηκε την Δώρα τη φίλη του την καρδιακή... Ο πρώτος κανόνας Λευτέρη είναι να μην κοιτάς ποτέ πίσω, ούτε στα καλά ούτε στα άσχημα... μόνο μπροστά...
Ετσι είναι είπε σχεδόν φωναχτά, μόνο μπροστά... ποτέ πίσω...
Σηκώθηκε να παρει καφέ και να σχεδιάσει την επόμενη μέρα της καινούργιας του ζωής, κλεινοντας το βιβλίο εκείνης, που το' χε ακόμη ανοιχτό στη ψυχή του...
Αντίο άγγελέ μου.... μόνο μπροστά... ποτέ πίσω....
Xριστίνα Σαββατιανού / 9-9-2004
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....