κάθε λεπτό και χτυποκάρδι,
σε νύχτες βρόχινες σιωπηλές...
Κάθε δρόμος και μια ζάλη
κεχριμπαριού ανταύγεια η στιγμή,
στου φεγγαριού το κρυφτό
στου ουρανού το συννεφοστόλισμα...
Η βροχή ξεπλένει απόψε τύψεις...
πνίγει ελπίδες κι όνειρα...
αφήνει πίσω χαλασμένα γιοφύρια,
της ανθρωπιάς τα νήματα κομμένα...
Κι ουρανός θυμώνει να κοιτάζει...
αστράφτει και βροντά,
ανοίγει και αδειάζει...
αδειάζει κάθαρση, καταστροφή,
αδειάζει την αδιαφορία μας
ξεπλένει τη ντροπή μας...
και μένει η λάσπη πίσω, μένει ο χαμός...
μένει η ελπίδα τσακισμένη,
μένει ο γκρίζος ουρανός...
κι ετσι αξύπνητη η αυγή χαράζει...
την ακοίμητη νύχτα χαιρετάει...
κι εσυ ακόμη εκεί, κομένη η ανάσα
αναρρωτιέσαι τι ειναι εκείνο που δεν έγινε σωστά....
Χριστίνα Σαββατιανού / 10-10-2006
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....