Ημ/νία 02-12-2002
Ώρα 04:37
Η βρύση έκλαψε αχνιστό νερό στην στρογγυλή μπανιέρα της....
Κοίταζε χαυνωμένη τα μπουκάλια με τα χρωματιστά υγρά σαπούνια.... Το σφίξιμο στο στήθος της εσμιξε με τους υδρατμούς, ταξίδι αλλοκοτο μέχρι το ταβάνι και πίσω ξανά στη θέση της καρδιάς...
Χωρίς να σκεφτεί πολύ, ΄έσβησε το φως μη τύχει και ο καθρέφτης της θυμίσει τον πόνο... της ζητήσει να τον γνωρίσει να τον αγγίξει να ενωθεί...
Δυο κομμάτια ηταν τώρα... Εκείνο το μικρό που ζαρωνε με το χρόνο αγγιζε ακόμα τα μύχια ζητώντας να έρθει ξανα στη ζωή... απαιτώντας φωνάζοντας σκίζοντας τη λογική στα δύο και μετά στα τέσσερα, στα χίλια...
Το άλλο, νιούτσικο θεριεμένο, θρεμμενο με το καφέ της γης και το άσπρο του ταξιδιάρικου σύννεφου της άρπαζε τα θέλω και τα ζάλιζε με χορούς και λόγια απλά...
Το νερό αχνιζε στη μπλε ανταύγεια του σκοταδιού, μπήκε μέσα να καψει το τώρα να κάψει το θέλω, να καψει το πρέπει...
Η ηθική φώναζε απο μακριά... ασυνάρτητα λόγια που έμπλεκαν μακριά δάχτυλα μέσα στη καρδιά της... Σκάλιζαν εκει πονώντας περισσοτερο ακόμη...
Δε σκεφτόταν μονάχα ένιωθε... κάθε μικρή στιγμή ειχε μια αιώνια ύπαρξη που απαιτούσε πραγματωση απαιτούσε μια ώρα από τη ζωή της... μια απεραντοσύνη μέσα της...
Η εικονα που ειδε πρώτη, ηταν ενα χαμογελο λίγο αμήχανο... ματια που ετρεξαν ενα γύρω πανω της, χαμογέλασαν κι αυτά ευχαριστηθηκαν μαλλον απο την όψη... Έπειτα καποιος της άγγιξε τα μαλλιά... χάδι απαλό παιδιακίσιο, δεν ειχε προκαμει να βρωμίσει με σκοπιμότητες και λάσπη...
Η ανηφορα της φάνηκε ευκολη, δε λαχάνιασε δε φοβήθηκε... Ενιωθε ακόμη το χάδι στα μαλλιά....
Η σιωπή γίνηκε αφόρητη καθώς χόρεψε με το θορυβο του καυτου νερού...
Ηταν μονη, τελειως μόνη... Χιλιάδες προσωπα την αναζητούσαν μα εκεινη μόνη, εκει, να καψει τα θελω να καψει την ορμή να καψει την οργή... να καψει τα λαθη, να καψει το χρόνο...
Το άρωμα του σαπουνιού την ξύπνησε, το χάδι χάθηκε... τα χαμογελαστά ματια αποκοιμήθηκαν στη ζέστη των υδρατμών...
Τυλίχτηκε με την μεγάλη πετσέτα ριγώντας στο άγγιγμα του βουβού σπιτιού....
Κάθισε έτσι βρεγμένη ακόμη μπροστά στον υπολογιστή...
είχε κολλήσει στο e-mail... δεν εσβησε, δε χάθηκε....
"Μείνε όπως είσαι..." διάβασε... κι ενα διαμάντι στόλισε τη ματιά της....
Χριστίνα Σαββατιανού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....