Γράμμα σε έναν φίλο

Πήρα απ το χέρι σήμερα ένα απ τα γκρίζα σύννεφα που σεργιανίζανε ψηλά...
Παρέα ήρθε μια έκπτωση στα ήθη και στη νόηση, ένας χιμπατζής που θέλαν άνθρωπο να τον κάνουν... κι ένας πράκτορας που έγραφε, έγραφε τρελλά....
Σοκάκια μύρια γύρω μας, σοκκάκια ξεχασμένα, γεμάτα μικροκέφαλους, ημιφρενείς... Γεμάτα "ανθρώπους"...
Είδα δίποδα πολλά, να τρέχουν, να φωνάζουν, να ασθμαίνουν, να αγωνιούν...
Είδα εκπτώσεις σε αγαθά, και ξεπουλήματα αράδα...
Ένας πούλαγε τη μάνα του για μια εικόνα της παναγιάς, ήτανε χριστιανός πιστός... ο άλλος πούλαγε το γιό του, στολισμένο με ενέσεις, για ένα αμάξι που πηγαίνει παντού... ήτανε επιχειρηματίας κι έφτιαχνε ιματζ σωστό... επιτυχίας...
Μια όμορφη γυναίκα πούλαγε το σπίτι την εστία της, για δυο γλυκόλογα ενός γλοιώδη εραστή.... ήτανε σύζυγος πιστή και κυρία καθώς πρέπει....
Η νόηση που ήταν στην παρέα, άρχισε να ματώνει οδυνηρά, δεν είχα γάζα, ούτε τρόπο το αίμα να μαζέψω... Κοκκίνησε το δειλινό...
Ο χιμπατζής έβαλε το δάχτυλο να δοκιμάσει το κόκκινο... Ξέρασε των ανθρώπων τα σαπισμένα μυαλά και τις ψυχές τις άδειες...
Ξέρει ο χιμπατζής πως άνθρωπος δεν είναι και είναι ευτυχής....
Ο πράκτορας με αγωνία καρφιτσωμένη στη μάσκα του επάνω του έγραφε, έγραφε... έπρεπε να προλάβει να δει ποιος ειναι λεύτερος να τον βάλει στη λίστα της αγωνίας... να τονε βάλει στον αποχυμωτή της σκέψης, να τον προλάβει πριν παρασύρει, πριν μεγαλώσει... τώρα που ναι ακόμα παιδί να τον ελευθερώσει από τη λευτεριά του.....
Το σύννεφο μου μουρμούρισε θυμωμένο... "που με πας;" γιατί εδώ; εδώ δεν ειν ο κόσμος ο γνωστός... τι του χετε καμωμένο;
Το σύννεφο μούγκρισε βαθειά και ένας κεραυνός του ξέφυγε απάνω στο θυμό του.... Που πήγε το θαύμα που με γέννησε; που πήγε η γη κι ο ουρανός; που τά χετε κρυμμένα;
Σάστισα, τι να του πω; πως να ομολογήσω τη καταστροφή; πως να του κρύψω τα καρφιά στης φύσης το κορμάκι; πως να το σώσω απ τη φωτιά εκείνη των πολέμων;
Ο χιμπατζής με πήρε αγκαζέ.... χάϊδεψε τα μαλλιά μου... "Έλα μου είπε πάμε, να σου δείξω εγώ τόπο μυστικό, καλά κρυμμένο"
Καβάλα στου σύννεφου τη ράχη φύγαμε απ τη πόλη... Ωκεανός τεράστιος ήτανε το χαλί μας... γλαρόπουλα και σταυραετοί συνταξιδιώτες στο πέταγμά μας τούτο...
Κι εκει, σε μια κουκίδα γης πάνω στους πάγους... είδα μια σπηλιά... "εκεί πάμε μου είπε..."
Φως στη σκοτεινη σπηλιά, ένας παράλληλος ήλιος μέσα εκει, κρυμμένος στα έγκατα... Κόσμος πολύς, εμοιαζε με τα δίποδα που αφήσαμε πίσω... Πράσινο πολύ, πράσινο λουλουδιασμένο ανάσαινε ζωή.... Χαρούμενες φωνές παιδικές μου μοιάζαν, αλλά χωρίς αγωνία, χωρίς ασθματικές ανάσες... Χαμόγελα πόνεσαν και τσούξαν τα μάτια μου...τα είχα ξεχάσει χρόνια τώρα. Κοιλάδες, ποτάμια, πουλιά, σπίτια από πέτρα και ξύλο, χαμηλά, αγκαλιασμένα με το χώμα, χρώματα ανείπωτα άγνωστα στα μάτια μου που το γρκίζο ειχαν μάθει....
Σύννεφο και χιμπατζής με απίθωσαν σε ένα χωράφι... κάτσε εδώ και ζήσε μια στιγμή, μου είπαν... Κι όταν τελειώσει η στιγμή σε ξαναπάμε πίσω... Αλλά το μυστικό μονάχα δικό σου θα ναι... Γράψτο, ζωγράφισέ το, κλάψε το, τραγούδησέ το, αλλά ποτέ ποτέ να μη το πεις έτσι απλά.... Το φως θα τους πονέσει τα μάτια και θα σε κάψουν.... Το τραγούδι των πουλιών και του ποταμιού θα τους πονέσει τα αυτιά και θα σε πνίξουν.... Το χαμόγελο των παιδιών θα τους ξυπνήσει απ το βόλεμα και θα σε κόψουν κομμάτια....
Το μυστικό δικό σου μόνο.... Κάντο ότι θέλεις αλλά ποτέ, ποτέ μη το πεις έτσι απλά.... Θα σε ελευθερώσουν στη σκλαβιά τους...

Συγχώρα την πολυλογία μου αδερφέ άνθρωπε...

Χριστίνα Σαββατιανού