Ημ/νία 29-05-2002
Μέσα σε μια θύελα από σκέψεις και φαντάσματα της μεσόκοπης ζωής του έτσι λίγο πριν ο βρόχος σφίξει γύρω από το όνειρο, στάθηκε ξαρματωμένος μια στιγμή στης έλλειψης την άκρη...
Πήρε ανάσα βαθιά άγχος γιομάτη... το γλεντοκόπημα σταμάτησε κι η επίστρωση του χρυσαφιού ξέφτισε σαν κοίταξε τα μάτια στον καθρέφτη...
Είχαν περάσει 42 χρόνια άδεια χωρίς ουσία χωρίς χαρά και πόνο... μόνο άδεια....
Τα χέρια στέρεψαν οι λέξεις έχασαν το νόημα έπεα πτερόεντα γενήκαν σε τραγούδια αλλοτινών καιρών...
Η νιότη χλεύασε για μια στιγμή κι έκατσε παραδίπλα σε ένα νιούτσικο κλαράκι...
Παρέα του η σιωπή κι οι κεραυνοί που του πετάει η αναμένη τηλεόραση που συντροφεύει τον ύπνο του...
Αγκομαχώντας, έρποντας βρήκε το δρόμο για το κρεβάτι...
Άραγε θέλει να ξυπνήσει το ερχόμενο πρωί?
Χριστίνα Σαββατιανού
μπρρρρρρρρρ!! φιλενάδα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌντας μεσόκοπη η γυναίκα,
ανατρίχιασα...Ευτυχώς που με
αρμάτωσαν γερά τα 40 βιωμένα
χρόνια μου...
αχ φιλενάδα, κι εγώ όταν τόγραφα δεν το χα νιώσει, γιατί ημουν ακόμη με τριάντα στην πλάτη τώρα όμως που τα 40 είναι βιωμένα, και το ξαναδιάβασα την ένιωσα την ανατριχίλα μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτό ήταν για τα γενέθλια του αγαπημένου μου τα 42α λολ δώρο που του καμα του ανθρώπου!!! το διάβασε την επόμενη χρονιά όμως