Η ώρα της σιέστα...

Η ώρα της σιέστα, το μεσημέρι γκρίζο βρώμικο μοιάζει…
Και οι σκουριές στήνουν χορό, τα γεράκια ψάχνουν να τραφούν κι η ησυχία φωνάζει βοήθεια.
Η συνείδηση κόβει τις φλέβες της σκέψης για να μη ξυπνήσει ο άγγελος
και το μικρό μου το μωρό κάνει κωλοτούμπες όσο υπάρχει χόρτο να φυτρώνει στο χώμα, μετά, όταν το χόρτο μαραθεί, θα του χαρίσω στάχτες, μετά θα το κοιμίσω με χάπια, μετά η φωνή θα σιωπήσει η κούραση θα φύγει, μετά θα είναι όλα ασφαλή,
κουκουλωμένα με μανδύες γκρίζους και σαθρούς πλουμισμένους με στρασάκια... στρασάκια!
Ναι κοίτα, έρχεται το φαλακρό πουλί της νιότης μου να ζητήσει δικαίωμα, να μου χαλάσει τον καναπέ...
Και πάνω στο ξενέρωμα του ονείρου σκίζεται η φωτογραφία σκίζεται η ψυχή σε κείνα τα κομμάτια τα αταίριαστα…
Κι εμείς μονάρχες και σκυφτοί, σωτήρες και χαμένοι, με την έννοια του χθες και του αύριο φορτωμένοι, ξεχνάμε του τώρα την ορμή χάνουμε τη πορεία, και η ανοησία μας παντιέρα γίνεται, παντιέρα λεκιασμένη από της ψυχής μας την ανεπάρκεια, παντιέρα ξεφτισμένη από του καναπέ τη σκλίθρα που σκίζει τα θέλω και καθηλώνει τα μάτια πάνω σε κουτιά… με ψέμμα φορτωμένα, με της ψευδαίσθησης το βρώμικο ρούχο... εκεί στον καναπέ...
Και κείνο το κύμα τσαλακώνεται στα βράχια πάνω, στα βράχια που σμιλεύει μια διεστραμμένη λίμπιντο, που ξεχνάει το θέλω και ουρλιάζει για άνοστη επιβεβαίωση.
Κι ο ανήφορος γιομίζει αγκάθια και πέτρες κοφτερές και όνειρα σκοτωμένα στις γωνιές.
Και τα πόδια σκίζονται στη προσπάθεια και ματώνει η ψυχή στης έλλειψης την άκρη.
Και τα άνθια κλάψαν στης άνοιξης τη ποδιά για του ουρανού το κόκκινο... έκατσα να αποσώσω την ανάσα και γέμισε η μέρα σκουλήκια πεινασμένα για των παιδιών τα χαμόγελα που αχνοφέγγουν εκεί στην ανατολή… για των παιδιών τα χαμόγελα που θα πεθάνουν σε θολές σιδηροσκέπαστες και φλογοστολισμένες συννεφιές…
Μια απειλή άστραψε στης μέρας τη μουντάδα, το αύριο δε θα ναι εδώ!
Θα χάσει το ραντεβού του με τη ζωή μας.
Θα χάσει το χρώμα του το μάγουλο το δεξί.
Θα μείνει μόνο το γκρίζο… εκείνο το σταχτί.
Το χρώμα θα ξεράνει τα πινέλα θα τα κάνει ανάμνηση στα χέρια τα κομμένα, θα τα κάνει στοιχειά στα δάχτυλα τα σαπισμένα απ τον καπνό, απ τη φωτιά…
Και η παλέτα ξεθωριάζει στου βρώμικου ήλιου το φως και πέφτουν τα κεφάλια θλιμμένα στο χώμα, δε πρόλαβαν να φωνάξουν, δε πρόλαβαν να γεράσουν...
Κι ήρθαν οι σωτήρες από μακριά, με μαγικά χαρτιά στα χέρια και με νύχια βρώμικα μεγάλα να φτάνουν στα σπλάχνα εύκολα θανατερά…
Τρώω πικραμύγδαλα και λεμόνια κίτρινα σαν το ποδήλατο του μικρού παλαιστίνιου
που κρατούσε λεπτή ισορροπία πάνω στα χαλάσματα, ανάμεσα στο δάκρυ και το γέλιο… τότε ήταν πιο καλά…
Έφαγα και τη ψυχή μου κι έπειτα την έφτυσα να ξεκουραστεί το στόμα…
Ήταν κι αυτή βρώμικη γεμάτη φόβο, γεμάτη βόλεμα, κενή…
Κι έβαλα πεταλούδες στη θέση της και κουκούλια μεταξένια να μη χαθεί ο σπόρος για μετά..
Δανείζω τις λέξεις που χω στις σελίδες της μνήμης στις επόμενες γενιές, μην είναι ανάπηρες μην είναι αστοησμένες, και τη παλέτα με τα ξεθωριασμένα χρώματα, να ξαναβάψουν τον κόσμο απ την αρχή….
Μόνο μια φωνή μου έμεινε, μια ανάσα ακόμα πριν το τέλος… Να πω όχι κι ας τρελλαθώ, να πω όχι κι ας γίνω γραφική φιγούρα, να πω όχι κι ας με κοιτάξουν παράξενα, να πω όχι κι ας με κοροϊδέψουν, να πω όχι για να ησυχάσει η ψυχή, να βρω του ύπνου τη γωνιά να κουρνιάσω… να πω όχι να μη ξυπνήσει ο εφιάλτης τη νυχτιά, να πω όχι να με καταδεχτεί η άνοιξη… να πω όχι για να παραμείνω άνθρωπος

Όχι μη κηρύξετε πόλεμο στη ζωή… το μετά θα ναι σκοτάδι και τρόμος… θα ναι εφιάλτης….


Χριστίνα Σαββατιανού