άνθρωπος παράθυρο καρδιά χτύπος εννιά
Εννιά μέρες πέρασαν, εννιά στιγμές τόσο σιωπηλές... λες κι ο κόσμος είχε σταματήσει τη στιγμή που σταμάτησε και η καρδιά της να χτυπά... ο κόσμος ξανάρχισε, έμεινε η σιωπή του...
Έτσι απλά σταμάτησε, λύγισε κι αποφάσισε να βάλει τέλος...
Χρόνια πολλά κουβαλούσε μέσα της χίλια μυστικά αυτή η καρδιά... Κάθε της χτύπος κι ένα παράπονο, απ τον αδελφό της το Γιώργο, απ την αδελφή της τη Βαγγελιώ, από τα ανήψια της, τον άντρα της τους φίλου... κάθε χτύπος κι ένα δάκρυ στο υφαντό της ζωής της...
Αν τα μάζευε όλα τα δάκρυα θα χε μια λίμνη τόσο μεγάλη να χωρέσουν τα μισά καράβια του κόσμου... Αν γινόταν να τα ανταλλάξει με χρυσάφι, θα ήταν η πιο πλούσια γυναίκα του κόσμου...
Η Αλέκα όμως, τα κρυβε τα δάκρυα, τη νύχτα στο μαξιλάρι, τα απόθετε βουβά, τις ώρες που περίμενε το κορίτσι της να γυρίσει απ τη βόλτα ξάγρυπνη... και οι χτύποι της καρδιάς της σπαταλιόνταν με κάθε δάκρυ...
Εννιά στιγμές χρειάστηκαν να ανασάνει για να φύγει, εννιά ζωές έχασε και το κορίτσι της στο σταμάτημα της καρδιάς της...
Τι είναι ο άνθρωπος αναρωτήθηκε το κορίτσι; ένα ανοιχτό παράθυρο, και μπαινοβγαινει η ψυχή κατά πως γουστάρει... Τίποτα δεν είναι, Τίποτα κι εγώ...
Τι ήσουν εσύ Αλέκα μου; η φυλακή μου ή η λευτεριά μου;
Εννιά απαντήσεις πήρε το κορίτσι...
Η σπηλιά μου ήσουν που με φύλαγε και με έκρυβε απ τα κακά που με φοβίζαν... μια αγκαλιά στείλε μου πάλι...
Ο δεσμός μου ήσουν ο σιδερένιος που δεν με άφησε να πετάξω κατά πως όριζε η καρδιά μου... δικαιολογίες στην ανημπόρια μου... δεν τόλμησα απλά... κι εγώ όπως κι οι άλλοι....
Η ρίζα μου ήσουν σε σαθρό χώμα μέσα, και όταν χάθηκες βούλιαξα κι εγώ... αναπνέω ακόμα....
Η ελπίδα μου ήσουν, κάθε που η βλακεία μου με φόβιζε, με κοίταγες στα μάτια και ξέχναγα το δάχτυλο και κοίταγα ξανά τα αστέρια... δες λαμπυρίζουν!
Το μυστικό μου ήσουν, εκείνο που λαχταρούσα να μαι αλλά ποτέ πριν δεν κατάλαβα πως ήδη ήμουν... τώρα ξέρω... θυμάμαι...
Η ευχή μου ήσουν, τις ώρες που λυγισμένη από ανόητες σκέψεις ήθελα να φύγω να χαθώ... δεν τόλμώ να είμαι αδύναμη τώρα...
Το πιο αγνό μου χάδι ήσουν, εκείνο που μόνο οι άγγελοι και τα παιδιά απολαμβάνουν... μου λείπεις...
Η μεγαλύτερή μου αγάπη ήσουν, εκείνη που ποτέ απ την καρδιά μου δεν θα χαθεί, κι ας είναι το ποτέ μεγάλη λέξη, κι ας είναι η καρδιά μου μικρή... εσύ χωράς, πάντα....
Καρδιά μου ζεστή - μάνα πολύτιμη... μην ξαναπονέσεις... τα μυστικά σου καλά σφραγισμένα με του τελευταίου χτύπου σου τον ήχο... πονάω....
Μόνο στείλε μια ματιά εδώ στο κορίτσι σου... κι ένα χάδι αέρινο, απ το ανοιχτό παράθυρο... να νιώσω σιγουριά ότι ακόμη κι αν έφυγες είσαι κοντά... Σ'αγαπάω...
Υστερόγραφο¨: πονάει καιρό ο θάνατος μανούλα.... θα γιάνω...
Χριστίνα Σαββατιανού / 23-02-2007
Υπέροχο... αλλά με φοβίζει...
ΑπάντησηΔιαγραφήσε φοβίζει?
ΑπάντησηΔιαγραφήγιατί?
Παρότι σχετικά μεγάλος, δεν έχω χάσει κανέναν πολύ κοντινό μου άνθρωπο...
ΑπάντησηΔιαγραφήτο καταλαβαίνω αυτό, θα με φόβιζε κι εμένα το κείμενο αυτό ή οποιο αντίστοιχο πριν φύγει η μητέρα μου... είσαι τυχερός περισσότερο, αλλά και άτυχος μαζί... και αιτιολογώ το άτυχος μέσα από την προσωπική μου εμπειρία... στο ποστ για τα πέντε πράγματα για μένα το τελευταίο απ όλα αναφέρει περιληπτικά όλα εκείνα που ένιωσα... όλα εκείνα που συνετλέστηκαν μέσα μου και συνεχίζουν να συντελούνται... νιώθω ακόμη άτυχη που έφυγε η μανούλα, αλλά νιώθω τυχερή γιατί άντεξα και αναθεώρησα τόσα πολλά, τόσα πολλά πήραν ένα πιο πραγματικό μέγεθος, και απέκτησαν τις αντικειμενικές τους αξίες... κι αυτό δεν είναι ατυχία είναι;
ΑπάντησηΔιαγραφήμη φοβάσαι, οι άνθρωποι είμαστε θεριά, όταν το θέλουμε, εκτός αν επιθυμούμε το αντιθετο...
στα δύσκολα τελικά φαίνεται η στόφα μας... στα οριστικά...
Βγαλε το μαυρο πεπλο της μελαγχολιας ντυσου με λευκα και βγες εξω τωρα που κοντοζυγωνει η ανοιξη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαποιοι εκει ψηλα θελουν να σε βλεπουν ευτυχισμενη,να νοιωθουν υπερηφανη για σενα.
Η ζωη ειναι μικρη.
BE STRONG..
δεν είχε μαύρο πέπλο άκη, κόκκινα άσπρα κίτρινα μπλε σαν τα καραβάκια στο αιγαίο του παλιού του τραγουδιού είχε, και δεν ειν μελαγχολία είναι απλά μια μοναξιά που μόνο όταν φεύγει η μάνα μπορεί να τη νιώσει κανείς... δεν το πίστευα όταν χάθηκε η γιαγιά μου πολλά χρόνια πριν, κι έβλεπα την μαμά να νιώθει μόνη... τη μάλωνα, τώρα ήρθε η σειρά μου να το νιώσω, έτσι απλά όπως όλα τα ανθρώπινα πράγματα καποτε έρχεται η ώρα τους....
ΑπάντησηΔιαγραφήασε αυτή η άνοιξη, ο γείτονας έχει μια μυγδαλίτσα στην πίσω αυλή, μεθάει όλη η γειτονιά, κι είναι απ τις λίγες φορές όταν λουλουδιάζει που δεν μυρίζει ο αέρας καυσαέριο, και το σκυλί μου μεθάει....