Σε έναν κόσμο που λάγνα γλύφει συνειδήσεις, τις ποτίζει με υποσχέσεις για κάτι που ποτέ δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει... αηδιαστικός μοιάζει...
Σε έναν κόσμο που χάνεται μεσα σε σκουπίδια μιας υστερίας που την ονομάσαν πολιτισμό... αναδίνει θανάτου οσμή...
Τι να πεις σε έναν κόσμο που έχασε το παιχνίδι από τη κούνια του, υποταγμένος μεχρι το κόκκαλο, μαθημένος να κοιτάει χωρίς να βλέπει, να αναμασάει μονάχα εκείνα που το χαμό του φέρουν στα σπλάχνα τους? να υποτάσεται στο κενό... και να δικαιολογεί την καταστροφή με την ύπαρξή του... ντρέπομαι γι αυτά...
Σε έναν κόσμο που προτιμάει την "καλαισθησία" την ώρα της φωτιάς, σε έναν κόσμο που δεν έζησε ποτέ, γιατί δεν υπάρχει παρά μόνο στη νοσηρή σκέψη του αφεντικού του, σαν το σκυλί ντυμένο με ροζ συνολάκι... (σήκω κάτσε, φώναξε, ζήσε, πέθανε)
τι να πεις σε έναν κόσμο που αξιώνει τούβλα και πόρτες κι αψυχα τόσα, θυσιάζοντας ότι τον κρατάει στη ζωή, χωρίς φειδώ, χωρίς μια τύψη... (να σε καταστρέψω?)
Ζητάς να φυγουν οι αδιάφοροι, αλλά εσύ είσαι ακόμη εδώ... να φυγετε παρέα μου βρωμίζετε τον ουρανό... ΤΩΡΑ
τι να πεις σε έναν κόσμο γεμάτο λέξεις, κι άλλες μύριες τόσες, χωρίς ούτε ένα νόημα που να εχει μέσα του ζωή, παλμό, ρυθμό ή πάθος... το πάθος το βάφει κόκκινο του βάζει φωτιά και κόκκινα εσώρουχα, μέχρι εκεί του φτωχού η μέρα ονειρεύεται.. (ποτέ δεν ξυπνά)
απολογούμαι εγώ για εσάς, και συγνώμη ζητώ από το φιλόξενο τόπο που με γέννησε, που με κουβαλάει σαράντα χρόνια τώρα, κι ίσως με ανεχτεί ακόμη μερικά... (ελπίζω... κάποτε να χαθείς)
εσάς δεν ξέρω αν σας αντέξει... μέλλει να δούμε κι εσείς, κι εγώ...
Τι να πεις...
λυπάμαι....
Χριστίνα Σαββατιανού - 27/07/2007
Πρακτικά Ημερίδας με θέμα:
«ΔΑΣΙΚΕΣ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ –
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΝΗΘΑΣ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....