Την ώρα που εσύ, άνθρωπε βολεμένε παρτάκια παράσιτο, κάνεις βουτιές να δροσιστείς κι από τη ζέστη να ξεφύγεις, και πίνεις δροσερούς καφέδες με τους φίλους σου ψάχνοντας ενα γύρο και για κανα γκομενάκι να τσιμπήσεις, εγώ πετάω με 50 βαθμούς για να σώσω τις ανάσες σου που καίγονται στα δάση...
Την ώρα που εσύ κύριε λαμόγιο αλήτη Υπουργέ και κύριε Βουλευτή, κάνεις ψηφοθηρία ή παιζεις την κολοκυθιά με τους αυναναρμοδίους σου εγώ πετώ και παλεύω με δράκους μυθικούς που ξεπηδούν από της απληστίας και της αδιαφορίας σου τα σπλάχνα σαν φλόγες αδηφάγες που κατακαίνε του τόπου μας τη φύση...
Την ώρα που εσύ κύριε υποψιασμένε κι εαυαίσθητε λιγούρη, επιστήμονα, κυνηγάς επιχορηγήσεις για να με βοηθήσεις καποτε στο μέλλον να σε σώσω, εγώ καίγομαι ψήνομαι χάνομαι στη μάχη για κείνο που εσύ μόνο απ τα βιβλία γνωρισες και με αριθμούς το ορίζεις...
Την ώρα που εσύ Εργολάβε που κοράκι μοιάζεις έτοιμο να καπηλευτεί τη σάρκα μου που αφήνω στα βουνά που καις εγώ πεθαίνω προσπαθώντας να σταματήσω το ανίερο έργο σου...
Την ώρα που εσύ ΝΕΟΕΛΛΗΝΑ Βλέπεις ειδήσεις κρίνεις κατακρίνεις κι όλο ζητάς, κι επειτα βάζεις την πιστωτική στο ΑΤΜ και πας διακοπές εγώ αφήνω τη ζωή μου για να σώσω το δάσος σου, εκείνο που δεν θεώρησες ποτέ σπίτι σου ή ζωή σου, αλλά χάρη σε εκείνο τα παιδιά σου ανασαίνουν ακόμη...
Την ώρα που εσύ ζεις σε άλλο κόσμο κλεισμένος σε κουτιά και σε απαιτήσεις, ΕΓΩ ΚΑΙΓΟΜΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ....
Δεν θέλω να μου αποτίσεις τιμή, τιμή θα ειναι για μένα να καείς κι εσύ μαζί μου, για να σώσεις ότι δεν πρόλαβα πριν με προφτάσει ο θάνατος....
Δεν Θελω να συλληπηθείς τους δικούς μου, θα σε φτύσουν, γιατί κι εσύ επρεπε να εισαι εκεί να κάνεις το καθήκον σου προστατεύοντας το δάσος σου και εσύ να εισαι στο πελυρό μου, την ώρα της ανάγκης....
Δεν θέλω να σε ξέρω ούτε λουλούδι να μου αφήσεις, γιατί ΕΝΩ ΚΑΙΓΟΜΟΥΝ ΓΙΑ ΣΕΝΑ εσύ με τον τρόπο ζωής σου βάζεις κι άλλη μια φωτιά που θα κλέψει τη ζωή κι αλλων σαν εμένα, των συναδέλφων μου, εκείνων που οταν σε πλησιάζει η φωτιά θαυμάζεις κι όταν σβήσει ξεχνάς.... δεν με σκότωσε ο αέρας ούτε καν ενα λάθος, εσύ με σκότωσες....
ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΕΓΩ ΚΑΙΓΟΜΑΙ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ ΤΟ ΜΟΝΟ ΤΙΜΙΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΕΣΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΙΩΠΗΣΕΙΣ ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙΣ ΑΠΟ ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΝΑ ΑΦΗΣΕΙΣ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΠΟΥ ΑΠΟΜΕΙΝΑΝ ΝΑ ΚΛΑΨΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΜΟ ΜΟΥ
Για όσους καήκαν για να σώσουν την ανάσα μου.... σήμερα χθες προχθές αύριο....
Χριστίνα Σαββατιανού - 23/07/2007
===================
σχετικά δημοσιεύματα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφησέ μου μια λέξη, για κουβέντα, για διαφωνία, για ενημέρωση, ή άφησε μου πολλές, ασχετες, για να ξανοίξει η σκέψη μαζί τους... κι ίσως ολα αυτά συναντηθούν εκεί στις άκρες και στα χαρακώματα της ζωής....