Εμφανιζόμενη ανάρτηση

Η Αλεξάνδρα το παληκάρι

Απρίλης του 48 ή εκεί γύρω κάπου, ήταν και η Αλεξάνδρα μικρό κοριτσι τότε έπαιρνε στο κατόπι τα μπουλούκια των τσιγγάνων που πέρναγαν ...

7 Αυγ 2023

Εγκληματα 12




λέξεις: Πολυμορφία, φίδι, σπασμένο παιχνίδι, μούσμουλα, κίτρινη τούφα, χιονισμένη αυλή, μυρωδιά από αγιόκλημα, στενάζω, τρύγος



Μια χούφτα εικόνες στο νέο φάκελλο, η σειρά με το φίδι, εκείνη με τα σπασμένα παιχνίδια, τα φρούτα, ο καιρός.... Εικόνες σκόρπιες απ το μυαλό του με χρώματα έντονα, πινελιές αδρές σαν τη φωνή του που της είχε γίνει πολύτιμος σύντροφος τις τελευταίες μερες...
Εικόνες στου ροδιού και του μούσμουλου το χρώμα ...το κόκκινο που του αρέσει να βάφει τη ζωή του το κόκκινο που τον ανησυχεί. Ετσι της είχε γράψει...

Κάθε πρωί κοιτάζει το γραμματοκιβώτιό της με αγωνία... Έστειλε άλλες εικόνες; το βράδυ περιδιαβαίνει στα αχνάρια που αφήνει μέσα τους η ζωγραφική του... κοιτάζει αχόρταγα, τόσο ξένος και τόσο γνώριμος... Της είπε φυλάξου από αυτούς που δεν γνωρίζεις... ειμαστε ιδιοτελείς οι άνθρωποι δεν χαρίζει κανείς στιγμές τζάμπα...

Κι από σένα να φυλαχτώ; τον γνωστό μου;

Γέλασε βαθειά... πήγε να της πει κάτι αλλά σταμάτησε... σκέφτηκε, μαζεψε τη σκέψη πίσω από τη λογική το πρέπει; ή πίσω απ τα σπασμένα παιχνίδια της κόρης του που έστεκαν μπροστά απ την εικόνα της που του άρεσε; Της είχε πει ότι είναι παράλογο, της ειπε οτι τον ζεσταίνει... της τόπε ή της το ζωγράφισε; δεν θυμάται...

Η μυρωδιά του..., στέναξε καθώς σκέφτηκε τη μυρωδιά του, αγιόκλημα και μούστος και χλωράδα απ το φρεσκοτρυγημένο σταφύλι... μυρωδιά μεθυσμένη αδρή ξεκάθαρη της φωνάζει σε θέλω... Μα στάσου δεν τον ξέρεις πως ξερεις τη μυρωδιά του; Είμαι σίγουρη ότι έτσι μυρίζει... φρέκσα και βαριά μαζί, δυναμικά, αντίθετα κι όμοια με την σκληρή του πινελιά, με την χυδαία ειρωνία που χει το χρώμα του...

Κοίταξε τις πινελιές του και κοκκίνησε, είχε να τολμήσει τέτοιες σκέψεις χρόνια τώρα, από τότε που είπε ναι σε μικρούς άτολμους συμβιβασμούς, έτσι σαν τα σπασμένα παιχνίδια που αποδέχονται να μείνουν στη γωνιά... σκέφτηκε το κορμί της παλέτα στο πινέλο του σκέφτηκε το δερμα της καναβάτσο και πάνω του εκείνος να ζωγραφίζει ατέλειωτα χρώματα.. Χρώματα τέλεια χρώματα ζωντανά όμοια με τη μυρωδιά του...

Οι εικόνες με το φίδι την ανατρίχιασαν... άραγε πλησίασε ποτέ του φίδι; το νιωσε; είναι ζεστό ή ψυχρό όπως λένε πολλοί;... Γιατί ζωγράφισε φίδι; αμαρτία ξομολογήθηκε, πάθος ή το φόβο αυτόν το κόκκινο που τον ταράζει; Μήπως το φίδι ήταν αυτός που με τόση ευκολία πλάνευε τις αισθήσεις της; Άραγε το ήξερε; το καταλάβαινε;

Κάθε φορά που της αρνιόταν κάτι το λαχταρούσε περισσότερο, δενόταν κόμπος το στομάχι της με χαρά και προσμονή μαζί. Θέλει να τον δει μα δεν το λέει πια, φοβάται... Ξορκίζει τη σκέψη με την ελπίδα ότι κάτι θα τον διώξει από κοντά της οταν τη πλησιάσει... ότι θα σβήσει την εικόνα της απ τη σκέψη του που την αγκάλιασε έτσι απαιτητικά... Μα θέλει αλήθεια να τη σβήσει απ το μυαλό του; το ξανασκεφτηκε και αποφάσισε όχι θελει να ζήσει έστω μια στιγμή μαζί του... έτσι στο κόκκινο κι ας πονάει... πόσο πονάει ένα χρώμα αλήθεια;

Καθώς άπλωνε τα φρέσκα ρούχα στην πίσω αυλή τον ξανασκέφτηκε έτσι πολυμορφικό, να αλλάζει έκφραση με κάθε της κίνηση με κάθε μορφασμό της και να κρυφογελάει... Μου αρέσει όπως με κοιτάς του είπε και του χάρισε ενα χαμόγελο που στέγνωσε τη μπλουζα του Λεφτέρη που άπλωνε εκείνη τη στιγμή...
Αυτό πρέπει ναναι που φοβάται σκέφτηκε... αυτό ειναι ναι το άγνωστο μα τόσο οικείο! Για μια στιγμή τον πόθησε άγρια, μετά ξεχάστηκε στις μέρας τις υποχρεώσεις...

Ξανά το γραμματοκιβώτιο, της άνοιξε μικρές ηδονικές πόρτες, όχι στο σώμα όχι...
Ναι αυτό φοβάται... αυτό του μυαλού το ξάφνιασμα, αυτό το θέλω που δεν εχει εικόνα μονο τις πινελιές του, προσπάθησε να μπει μέσα του να καταλάβει... Η εικόνα γυμνή, στεγνή από ήχους και μυρωδιές αλλά ο χώρος της γεμάτος από αυτόν σα στοιχειωμένος...

Γέλασε όταν του είπε ότι η ενέργεια κοινωνάει τους ανθρώπους... πόσο χαζή είσαι, είπε... ίσως τελικά να είσαι κι αφελής όπως μου λες... Γέλασε αλλά την κοίταξε με οξύτητα σαν να ηθελε να μπει στην ψυχή της κατακτώντας κάθε σπιθαμή της μέσα κι έξω... Την ήθελε απόλυτα... ναι αυτό φοβάται... αυτό τον ταράζει το παράδοξο αυτό...

Ένα ρίγος σαν χάδι πάνω της την τρόμαξε. Ηταν μόνη της αλλά την κοίταζε ξανά, το ήξερε το ένιωθε... ρούφαγε κάθε κίνηση, ζωγράφιζε κάθε της βήμα καθε λικνισμα του κορμιού της ακόμη και τη στιγμή που σκόνταψε στο παιχνίδι του Λεφτέρη...

Χαμογέλασε μονη της και σκέφτηκε το παράδοξο... Οσμίστηκε ξανά τον αέρα γύρω της ακουμπώντας το μάγουλο στον ώμο... Μούσμουλο νέφτι μούστος κι αγιόκλημα, είναι εδώ πολύ κοντά, μου κρατάει τον ώμο με κάνει να τρεκλίζω, διασκεδάζει που σκοντάφτω, χαίρεται απολαμβάνει... ναι είναι εδώ δίπλα και δεν με αφήνει στιγμή απ τη ματιά του.

Το χτύπημα του τηλεφώνου την τρόμαξε... σηκώθηκε απ το κρεβάτι τρεκλίζοντας σκονταψε σε ένα παιχνίδι του μικρού αλλά το πρόλαβε... Παρακαλώ;

Στην άλλη άκρη της γραμμής η φωνή του βαθειά και ζεστή την αγκάλιασε άλλη μια φορά... 

Κυρία Ζέρβα; μάλιστα η ίδια.. έκανε πως δεν τον κατάλαβε μην προδώσει τη σκέψη της... το όνειρο που έβλεπε πριν λίγο με κείνον να τη γλεντάει σαν να ταν εφηβη... Ζαφείρης Πέτρου... ήθελα να σας ρωτήσω εάν λάβατε τα έργα ΄μου... πρέπει να κουβεντιάσουμε ξέρετε....

Θεέ μου σκέφτηκε θα πρέπει να τον δω... πως θα κρύψω τη σκέψη μου πως θα κρατηθεί το αίμα μην πλημυρίσει τα μάγουλα πως θα αντισταθώ στη μυρωδιά του αγιοκλήματος και του μούστου;

Μάλιστα κύριε Πέτρου η δουλειά σας με ενθουσίασε και νομίζω πως μπορούμε να προχωρήσουμε στην έκθεση... κόμπιασε λιγο μια μικρή παύση για να ξαναβρεί την ανάσα και το χτύπο της καρδιάς της που εσπαγε... Θα πρέπει να βρεθούμε από κοντά για να τα πούμε καλύτερα του είπε...

Κυρία Ζέρβα μπορώ να σας μιλώ στον ενικό; η φωνή σας μου δημιουργεί μια ευχάριστη οικειότητα. Φυσικά κύριε Πέτρου άλλωστε θα συνεργαστούμε... Οι εικόνες του χόρεψαν τρελά μπρος στα μάτια της... ζωντάνεψαν όλες μαζί το φίδι τα σπασμένα παιχνίδα τα φρούτα ο καιρός...

Δεν ξέρεις πόση χαρά μου δίνεις Χυσούλα, νιώθω ότι κάτι όμορφο θα βγει από αυτή τη συνεργασία, κάτι όμορφο έρχεται...

Η φωνή του βάθυνε κι άλλο ηρέμησε, σαν να τον βασάνιζε η απόσταση που ειχαν, και τώρα που χάθηκε ησύχασε...

Εσπασε εκείνος το αμήχανο σιωπηλό λεπτό... λοιπόν πότε θα βρεθούμε και που; πες μου Χρυσούλα να περάσω από το γραφείο σου ή θελεις να πάμε κάπου πιο χαλαρά για την πρώτη κουβέντα μας;

Η ηδονική ζαλάδα ξανάρθε έτσι οπως και στο όνειρο... Ζαφείρη μπορώ να έχω λιγο χρόνο να κανονίσω τα ραντεβού μου; αν δε σε ενοχλήσω θα σε πάρω σε καμμιά ώρα...

Εντάξει γλυκειά μου είπε και της ευχήθηκε καλό πρωινό...

Εμεινε εκεί η Χρυσούλα με το ακουστικό ακόμη στο χερι να ζει σε μια δίνη από χρώμα και μυρωδιά... ένιωθε απέραντη χαρά γιομιζε το κορμί χυμούς γιόμιζε το μυαλό εικόνες γιόμιζε το σώμα μυρωδιές δικές του... από αγιόκλημα και μούστο...

Οταν την ξύπνησε ο Βαγγέλης η ώρα ειχε περάσει... Χρυσούλα είσαι καλά; τόση ώρα σε φωνάζω και δεν ξυπνάς... μπορείς να ερθεις στο τηλέφωνο; κάποιος κύριος Πέτρου σε ζητάει είναι ο ζωγράφος που σου έστειλε εργα του για να τα δεις... θα του μιλήσεις ή θα τον πάρεις εσύ;
....

Θα τον πάρω εγώ, πες του να αφήσει το νούμερο του.... είπε και ξαναβυθίστηκε στο παράδοξο όνειρο οπου ο Ζαφείρης την κατακτούσε με χίλιους τρόπους και χρώματα και κείνη δεν ανησυχούσε...
---------------------------------------------------------

30 Ιουλ 2020

Λόγια αδέσποτα - Πώς θα ξέρεις ότι βρίσκομαι κοντά σου;


ΕΙΜΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ

Πώς θα ξέρεις ότι βρίσκομαι κοντά σου;

Όταν την νύχτα στην ησυχία και τη ζέστη την αποπνικτική, η πρώτη πνοή της αύρας της δροσερής, απαλά χαϊδέψει το πρόσωπό σου, είμαι εγώ που σε χαϊδεύω. Σκέψου εμένα…

Όταν την πείνα σου ημερεύεις με χυμούς και αμβροσία, κι η μοναξιά σου γίνεται ευτυχία, είμαι εγώ που σε ζαλίζω. Σκέψου εμένα….

Όταν η σκιά του θανάτου χάνεται μέσα στο χαρούμενο βλέμμα ενός μικρού παιδιού, είμαι εγώ η μάνα του. Σκέψου εμένα…

Όταν το πρόσωπό σου το λούζει η βροχή, και ξεπλένει την γη από τα ξεραμένα φύλλα, είμαι εγώ σε τούτη τη μυρωδιά. Σκέψου εμένα…

Όταν το ζωηρό σου βλέμμα κάποτε κουραστεί από την αγωνία, και από της ύπαρξής σου τη σκληράδα, εκείνη η μικρή αχτίδα του ήλιου που σε παρηγορεί, είμαι εγώ που σε παρηγορώ. Σκέψου εμένα…

Πώς θα ξέρω ότι βρίσκεσαι κοντά μου; (Μ΄ αγαπάς)

Όταν οι καυτές ερημιές σου έχουν κάψει το κορμί, έχουν ξεράνει τη γη, ακόμη κι αυτή η άμμος κι η σκόνη τα μάτια σου φλογίζουν και σκιά δεν υπάρχει πουθενά να ξαποστάσεις, και Μ΄ αγαπάς ακόμα…

Όταν η πείνα τη ζωή σου ρουφά και βρίσκεσαι μονάχος σου στον κόσμο, χωρίς ελπίδα, χωρίς σκοπό. Έτσι χαμένος όταν θα είσαι μες στα σκοτάδια του μηδέν και Μ΄ αγαπάς ακόμα…

Όταν τα χείλη σου στεγνά, η γλώσσα ξερή, ο λαιμός σφιγμένος, το κορμί άδειο, και το νερό πουθενά, ούτε σώμα κοντά να γιάνεις τον πόθο, και ούτε καν θαύμα δεν μπορεί μπροστά σου να γενεί, και Μ΄ αγαπάς ακόμα…

Όταν στην αγκαλιά σου σφίγγεις δικό σου ένα παιδί, που παρακλητικά κοιτάζει και σιγοκλαίγοντας ξεψυχά, και να το σώσεις δεν μπορείς, και Μ΄ αγαπάς ακόμα…

Όταν σου παίρνουν τ΄ αγαθά σου τα πιο αγαπητά και με την πρώτη απώλεια ζαλίζεσαι απ΄ τα σκοτάδια και την έλλειψη, και νιώθεις χαμένος και φτωχός και Μ΄ αγαπάς ακόμα…

Όταν στο λουλούδιασμα της φύσης, εσύ ανάσα δεν έχεις να χαρείς τον αέρα τον πηχτό απ΄ τους χυμούς, και ξεψυχάς και την κραυγή σου για βοήθεια κανείς δεν την ακούει και… Μ΄ αγαπάς ακόμα…

ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ, ΚΙ ΕΣΥ Μ΄ ΑΓΑΠΑΣ ΑΚΟΜΑ….

Χριστίνα Σαββατιανού

18 Απρ 2018

Δυστυχώς Ξεβλαχέψαμε... (ημιτελές ξεφτισμένο σεντονάκι με ανοιξιάτικο αέρα και μπολικη έρημο σαχάρα)


Ναι ναι Πέτρο μου δίκιο έχεις αλλά σχώρα με κάτι θέλω να σου πω... εγώ η Βλάχα/Κηφισιώτισσα στη κυριολεξία μιας και η σκούφια μου είναι η μισή ΄βλάχικη βέρα κι η άλλη μισή κηφισιώτικη βέρα.

Δε θέλω να σε στεναχωρήσω και να σου στερήσω την πρωτοκαθεδρία αλλά φοβάμαι πως θα το κάνω μια και μάλλον ξεχνάς πως ο πρώτος που ξεβλάχεψε κόσμο είναι ο σχωρεμένος (γω δεν τον συγχώρεσα αλλά τεσπα) ο εθνάρχης μας ο θειός του βούδα της Ραφήνας ντε, με την αντιπαροχή του που έθεσε σε εφαρμογή το υπερτέλειο σχέδιο ξεβλαχέματος (γω το ονομάζω σταδιακή απαλλοτρίωση του τόπου αλλά δε μετράω η μισή βλάχα).

Τότε που λες Πέτρο μ εγώ δεν πρέπει να χα γεννηθεί αλλά εσύ θα ησανε παιδάκι ακόμα κάτι θα θυμάσαι ο "κοσμοπολίτης" (δε ξέρω και από ποιο χωριό βαστάει η σκούφια σου ρε παιδί μου να συνεννοηθούμε στην ντόπια διάλεκτο καλύτερα) όπως τα καταλαβαίνω με το μιγάδικο μυαλό μου,  είπαμε βλάχα κηφισιωτισσα είμαι η έρμη, οι wannabe βελτιωμένη έκδοση κατοίκων ξεπούλησε ότι είχε και δεν είχε στα χωριά (μου θέλαν Πατήσια και κυψέλες και κολωνάκια, οι "βλάχοι") κι ήρθε στην έμορφη τότε ακόμα Αθήνα να ξεβλαχέψει ρε παιδί μου να ξεμυρίσουν τα χέρια και τα ρουχα απο τον τραχανά (τωρα πωλειται βιομηχανοποιημένος ως τραχανότο και τον προτείνουν οι μάστερ σεφηδες βέβαια) και το ξινόγαλο, παίζει να το λεν κεφίρ οι ξεβλαχεμένοι δεν είμαι σίγουρη, και να γίνουνε τέλος πάντων ανθρώποι.

Βέβαια η αντιπαροχή επειδή είπαμε ήταν απαλλοτρίωση δεν απέδωσε τα απαραίτητα οπότε οι αγαπημένες τράπεζες ήταν παρούσες με δάνεια ώστε να διευκολύνουν στον ξεβλαχισμό των ανθρώπωνε (αλήθεια ο εθνάρχης ετιμήθη ποτέ για την από τότε προσφορά του στην Ελληνική Οικονομία ή μόνο τον Λουκά τιμήσανε οι αρχόντοι? αν όχι θα πρέπει να αποκατασταθεί η μεγίστη αυτή παράλειψις) και έτσι ξεκίνησε επισήμως με υπογραφές και συμβάσεις δανειακές και αμφιβόλων γενικών όρων η φάση που ζούμε τώρα.

Ξέρεις ξεβλαχευτή μου βέβαια, αν δεν το ξέρεις σε ενημερώνω η μιγάς, πως το σύστημα δεν δουλεύει με τον ανθρώπινο χρόνο αλλά αργά σταθερά και με περίσσεια υπομονή και στοχοπροσήλωση, δουλεύει στον ιστορικό χρόνο κι ο καθένας όπως εσύ ο εθνάρχης και άλλα παιδιά λογής λογής, φιλότιμα βανει το λιθαράκι του στο καταστροφικό αυτό εργο του συστήματος, τωρα που σε ενημερωσα ησυχασα και συνεχίζω οχι τπτ αλλο μην εχεις αντιρρήσεις ή απορίες.

Το λοιπόν που λες αγαπητέ μου ξεβλαχευτή, μετά το πρώτο λιθάρι του εθνάρχη πήρε σειρά στον λιθοβολισμό (το λεν κι ανοικοδόμηση προσφάτως ή ανάπτυξη αλλά ελέγχεται) η γενιά η δική σου με τον άλλον μάστορα λαοπλάνο που ήταν εξαίρετος έμπορας οφείλω να ομολογήσω,  τον μπαμπά του ζαντου ντε που μας έβαλε με απόλυτη συνέπεια στο "σχέδιο" στο κύκλο του δανεισμού και των μνημονίων αφού υπέγραψε την πολιτισμένη Δανειακή μας Σύμβαση με δικαιούχους πλέον στη χώρα και εν είδη νέας αντιπαροχής όλης της χωρας επανδρωμένης για κάμποσες γενεές μάλιστα. Για να το πω σε σέντσια, δώσαμε τη χώρα και τις ζωές ημών υμών και των παιδιών μας οι ξεβλαχεμένοι, για ταμπέλα που λέει πως είμαστε Ευρώπη και σφραγίζει το ξεβλάχεμα. (έτσι το βλέπω έτσι το μολογάω σχωρα με αν διαφωνούμε).

Είχε λοιπόν έλθει η σειρά σου, και οφείλω να ομολογήσω οτι φιλότιμα υπηρέτησες το σχέδιο απαλλοτρίωσης χώρας και λαού, εισάγοντας πρότυπα τα οποία μετά βεβαιότητος όπως φάνηκε και από το αποτέλεσμα, θα κατακερμάτιζαν την κοινωνία, πρότυπα εγωπαθή, ατομικιστικά, πασπαλισμένα με γκλίτερ τοξικό, χημεία, ρηχότητα, κενότητα, έλλειψη δημιουργίας, και πλήρη ανταγωνιστικού πνεύματος που αποκλείει κάθε είδους συνεργασία προς κοινό όφελος (όλα αυτά αποδεικνύονται χωρίς κανένα περιθώριο διαφωνίας κι αμφισβήτησης σημερις βέβαια δεν τα βγάνω από το μυαλό μου).

Εισήγαγες την νοοτροπία εκείνη την ξεβαμμένη, του "ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε" στις "αθώες" πρόθυμες, συχνά κουρασμένες από δεκαετίες μόχθου πολέμου και σφαγής, συνειδήσεις πολλών ανθρώπων που διψούσαν για βελτίωση αλλά δεν είχαν την κατάλληλη εκπαίδευση ίσως ή καλλιέργεια για να ελέγξουν αν είναι όντως βέλτιστο αυτό που πρότεινες, ή ίσως ήταν πολύ γυαλιστερό αυτό που πρότεινες (σου ομολογώ πως δεν σε διάβασα ποτέ, μόνο κάτι χάντρες είχα φτιάξει από ένα περιοδικό σου και θα εκτεθούν κάποτε σε κάποιο μουσείο ως έργο τέχνης της δικής μου ξεβλαχεμένης εποχής) ως ξεβλάχεμα και τους παραπλάνησε συνειδητά ή ασυνείδητα, το σίγουρο ήταν πως ήταν βολικό, αφού μύριζε αρώματα ακριβά στραφτάλιζε τη νύχτα, δεν λόγιζε τον διπλανό που συχνά γινόταν βάρος, και κλεισμένοι όπως ήταν στα αντιπαραχθέντα αστικά κλουβιά (τα ρετιρέ ήταν και προνομιούχα ακόμα τα χρωστάνε μερικοί) με σύμβουλο τα ιδιωτικά εκπαιδευτικά μέσα που μαζί με εσένα ξετσουμισαν λέγε με μεγκα αντενα αλφα σταρ, κάνατε το θαυμα του ξεβλαχέματος, κατ εμέ το θαύμα της ολοκληρωτικής εξάρθρωσης κάθε ίχνους κοινωνικής συνοχής.

Όλοι εσείς οι ξεβλαχευτές, συμβάλλατε τα μέγιστα στην ιδιωτικοποίηση της ζωής, του πόνου των προβλημάτων των ονείρων των επιτεύξεων των δημιουργικών τάσεων στην μετατροπή των ιδιαιτεροτήτων που κάναν τους ανθρώπους υπέροχους και δημιουργικούς ως παθήσεις και νοσήματα, συνδράμοντας έτσι με ποικίλους τρόπους στην δημιουργία της καρικατούρας που είναι σήμερα ο μέσος νεοέλληνας πάντα ξεβλαχεμένος όμως.  Πάντα δε αρωγοί του αγαθού και φιλάνθρωπου τραπεζικού συστήματος και κατόπιν του πολιτικού τοιαυτου, ΄καθώς τα όνειρα και η χρυσόσκονη που απαιτείτο για το ξεβλάχεμα χρειάζονταν χρήματα και πολλά μάλιστα που πάντα το σύστημα τα δίνει στους λίγους οι υπόλοιποι δανεικά... και πλέον αγύριστα.

Κοίτα τώρα αγαπητέ ξεβλαχευτή ένα παράξενο πράγμα που δημιούργησες εσύ κι οι όμοιοί σου με το αζημίωτο βεβαία και το φοροαποφυγάδικο, ενώ οι ιθαγενείς ψωνίζονται ως ξεβλαχεμένοι στα ευρωπαϊκά σαλόνια επί σειρά ετών, το εθνικό προϊόν στηρίζεται από τις πωλήσεις μικρών τσολιάδων και βλαχοπούλων στο μοναστηράκι αλλά και στα σικ καταστήματα της Μυκόνου της Σαντορίνης και άλλων τουριστικών προορισμών. Μαθαν οι ξεβλαχεμένοι τον πύργο του Άιφελ το κολοσαιο και άλλα ευρωπαϊκά αριστουργήματα αλλά δεν ξέρουν πως έχει χτιστεί ο παρθενώνας για τον οποίον σκληρίζουν εθνικά υπερήφανοι απόγονοι των δημιουργών του, αλλά δεν ξέρουν να κάνουν μια πρόταση με τις λέξεις αυγό κότα κοτόπουλο και νερό... τελευταία όμως μαθαίνουν να κάνουν σούπα με δαύτες από τα ξεβλαχευτικά τηλεκουτιά.

Μια παρένθεση αν και όλο το από πάνω παρένθεση είναι, ίσως δεν έπρεπε να μας ξεβλαχέψεις τόσο γιατί πέσαν οι πωλήσεις στα περιοδικά και δεν είχες να πλερωσεις το ΦΠΑ σου όπως ξέρουμε και μπήκες σε περιπέτειες με τους αχάριστους ξεβλαχεμένους που μάθαν ποιοι είναι αυτοί αλλά ξεχάσαν ποιος είσαι εσύ.

θέλω κι άλλα να σου πω διάφορα αλλά βαρέθηκα να γράφω θα στα συνεχίσω άλλη ώρα όταν με ξαναπιάσει βλάχικος οίστρος ή και ποτέ γιατί τι να σου λέω τι να μου λες το κακό έχει γίνει και πίσω δε γυρνά, και που σαι, μη βρεθείς στο δρόμο μου γιατί έχω μπόλικο βήχα τελευταία και μου ξεφεύγουν κάτι ξεβλαχιασμένες ροχάλες άνευ προηγουμένου, είναι καλό το σιρόπι βλέπεις το αποχρεμπτικό...

ουστ για την ώρα ξεθωριασμένο κροκ που πουλάς ακόμα υφάκι και τη λες στο κόσμο που σε έφτιαξε άνθρωπο αει σα πέρα ρε

to be continued γιατί βαρέθηκα λίγο

18-04-2018 
paraxeno daimonio AK Χριστίνα Σαββατιανού 

12 Φεβ 2018

ΤΟ ΜΟΝΑΧΙΚΟ ΣΥΝΝΕΦΑΚΙ




ΤΟ ΜΟΝΑΧΙΚΟ ΣΥΝΝΕΦΑΚΙ


Κάπου πολύ ψηλά, στο βασίλειο του Ουρανού...
Μια δυό μέρες λιάζονταν και απολάμβαναν τον ανοιξιάτικο ήλιο. Στο διάβα τους πάνω από χώρες και ανθρώπους, λίγο πριν συναντηθούν με τις φίλες τους τις νυχτιές...

Εκεί, σε μια στροφή του ουρανού, νά΄σου ένα συννεφάκι... μικρούλι και μόνο.

Μπά! Μόνο του είναι αυτό; Για ιδές πόσο μικρούλι, Θά΄ναι το παιδί καμμιάς μπόρας που ξεστράτισε.
Γιά ... έλα εδώ μικρό μου, πού σεργιανάς μονάχο σου ανάμεσα σε μέρες και σε νύχτες;

Ξαφνιασμένο, τρεμουλιάζοντας και ρουφώντας τη μύτη, το συννεφάκι τις πλησίασε. Ώρα καλή κυράδες, μήπως μπορώ να μπω στο διάβα σας;

Οι μέρες κοιτάχτηκαν, - Μια σκέψη... «Κι άν μας κρύψει τον ήλιο και το δρόμο μας χάσουμε;»

Σας παρακαλώ κυράδες, βούρκωσε το συννεφάκι, μήν με αφήνετε εδώ μονάχο... Δέν βαστώ. Κι άν στον ήλιο σας μπροστά βρεθώ δέστε, τόσο μικρό που είμαι θα διαλυθώ και λαμπρές δροσοσταλίδες και ουράνια τόξα θα στρώσω στα μονοπάτια σας.

Όχι, Όχι, μ΄ένα στόμα το χαστούκισαν οι μέρες. Βιαστικές είμαστε δες... μας περιμένουν οι νυχτιές... Όχι, όχι... πάμε γειά σου...

Κι έμεινε το συννεφάκι μόνο, βουρκωμένο, μικρούλι, εκεί στη γωνίτσα, πάνω στη στροφή του ουρανού.
Λίγο μετά, δεν ξέρω πόσο... δυό φτερούγες ξεπρόβαλαν στον ορίζοντα. Ένας γίγαντας αετός περιδιάβαινε ψάχνοντας να βρει το ταίρι του, απ΄άκρη σ΄άκρη.

Εκεί στη στροφή του ουρανού, είδε ζαρωμένο στη γωνιά, το μικρό συννεφάκι. Σκέφτηκε: «Τί νάναι τούτο;... θάναι παιδί κάποιου ξεθυμασμένου κεραυνού που ξαπόμεινε χαμένο.

Γειά και χαρά σου μικρό... Για που τραβούσες και ξαποσταίνεις στη γωνιά;

Γειά και χαρά σε σένα, τρέμισε το συννεφάκι. Διάβα δεν έχω, πούθε ήρθα δεν ηξεύρω, να συντροφέψω τις φτερούγες σου κυρ΄ γίγαντα, μονάχο να μην είμαι;

Σκέφτηκε μια στιγμή ο Βασιλαετός... Και άν η σκιά του το χρώμα και το μεγαλείο από τις φτερούγες μου σκιάσει; Το ταίρι μου δεν θα εντυπωσιαστεί και θα φύγει...

Άσε μικρό τα ταξίδια μαζί μου, δες γρήγορα πολύ πετώ κι εσύ δεν θα προκάμεις ν΄ακολουθείς. Άντε γειά σου τώρα και καλό βιός...

Ένα βρόχινο δάκρυ γυάλισε στα μάτια του μικρού σύννεφου. Ένας γκρίζος λυπημένος τόνος έβαψε το κορμάκι του και μια παγερή μοναξιά το φούσκωσε λιγάκι, έτσι όπως απόμεινε μόνο στη γωνίτσα πάνω στη στροφή του Ουρανού...

Καθώς το βρόχινο δάκρυ του κυλούσε και πετάριζε λεύτερο και χαρούμενο να συναντήσει ένα ροδοπέταλο, άκουσε ένα θόρυβο παράξενο, δυνατό...

Σαματάς μεγάλος που του πόνεσε τ΄αφτιά, κι εκεί μπροστά του ένας σιδερένιος άγγελος από την κόλαση βγαλμένος.
Βλέποντάς το μέσα στη φούρια του κοντοστάθηκε για λίγο να δει καλύτερα...

Γειά σου μικρό... Σύννεφο είσαι θαρρώ έ; Φύγε από τη μέση γρήγορα.. κυνηγώ στόχους και δεν γουστάρω εμπόδια και παρεμβολές στο δρόμο μου. Τούς στόχους δεν πρέπει να χάσω. Φύγε σου είπα!
Έτσι είπε και χάθηκε με τρομακτικό σαματά φτύνοντας φωτιά και ανάσα καυτή πάνω στο συννεφάκι. Τόσο καυτή που σχεδόν διάλυσε το μικρό.

Γιατί κύριε σιδερένιε άγγελε έκαψες το κορμί μου; Μήπως θα σου έκλεινα τα μάτια και το δρόμο τους στόχους σου να χάσεις; Έτσι σκεφτόταν το συννεφάκι βουρκωμένο, προσπαθώντας τους ατμούς να μαζέψει, το κορμί του να βάλει σε τάξη, να συνεχίσει να ζεί... εκεί στη γωνιά του πάνω στη στροφή του Ουρανού.

Και πάνω που προσπαθούσε τα κομμάτια να ταιριάξει, ένα θρόϊσμα ανάλαφρο, και μια σκοτεινή σκιά αθόρυβα στάθηκε μπροστά του κρύβοντας τον ουρανό...

Μαύρος άρχοντας, παγωμένος και τεράστιος, μαυροντυμένος, αρματωμένος με δρεπάνια και σπαθιά, με μάτια άδεια, με ανάσα βρωμερή... Με φωνή γεμάτη καταχνιά και απόηχους κραυγών του μίλησε׃

Δε μου λές εσύ... Που πήγε ο σιδερένιος άγγελος; Πέρασε τώρα δά από δώ θαρρώ. Λοιπόν πές μου, βιάζομαι να τον προφτάσω! Τις ψυχές που θα κάψει πάω να μαζέψω μην τις προλάβει το φώς... και τις λυτρώσει...

Κ..κ..καλή σου μέρα άρχοντα, ψέλισε το συννεφάκι, γεμάτο φόβο από τα θαύματα που αντίκριζε τούτη τη μέρα.

Πίσω από τους στόχους του έφυγε σαν αστραπή... Μα συγχώρα με άρχοντα... μιά ... μιά ερώτηση να κάνω... Τ...τί είναι στόχοι;

Χα.. Χα..Χα χασκογέλασε ο σκοτεινός άρχοντας κι η ανάσα του πάγωσε το τσουρουφλισμένο σώμα του μικρού σύννεφου...

Στόχοι μικρό μου, είναι ψυχές. Εκείνες που είναι ταγμένες στην ελευθερία και στο φώς... Στόχοι είναι παιδιά που αξιώνουν τη ζωή... Στόχοι είναι σκέψεις επαναστάτριες που αντιστέκονται... Στόχοι είναι όλοι εκείνοι που πιστεύουν κι αγαπούν.

Αρκετά όμως, πες μου κατά που πήγε ο σιδερένιος άγγελος, πρέπει τις ψυχές που θα μακελέψει να βιαστώ να συνάξω...

Το συννεφάκι σκέφτηκε μια στιγμή... Τότε, μια αχτίδα από φώς μπήκε εκείνη τη στιγμή στο άμαθο κι αγνό μυαλουδάκι του. Είδε...

Είδε μες στο μυαλό του το διάβα του σιδερένιου άγγελο...Είδε κόκκινο πολύ, φλόγες, κόκκινο... Είδε ουρλιαχτά και φόβο..., είδε ταπείνωση, είδε και φοβήθηκε, είδε και θύμωσε.

Άλλη μια αχτίδα σκέψης το διαπέρασε. Να βοηθήσω...Ένιωσε το κορμί του να γεμίζει ρεύμα... Ο φόβος του κι η μοναξιά του άδειασαν κι έμειναν στη γωνιά λίγο σαστισμένα που δεν είχαν πια καμμιά ψυχή να τυρρανούν.

Χωρίς να τρέμει πιά, έχοντας φως και ρεύμα, τόνο και πνεύμα, έδειξε με μια μικρή λάμψη το δρόμο στον σκοτεινό άρχοντα.. «Καλή σοδειά Κύριε» είπε, « Θα σου δείξω εγώ» σκέφτηκε...

Και καθώς ο άρχοντας βιαστικός απομακρυνόταν σέρνοντας τ΄άρματα και τη βρωμερή του ανάσα, το συννεφάκι ένιωσε να γεμίζει.

Το φώς το γέμιζε. Οι στάλες συνωστίζονταν στο σώμα του. Το χρώμα του άσπρο λαμπρό, γκρίζο θυμωμένο, έπλεκε τις στάλες με συνοχή, με δύναμη. Το συννεφάκι μεγάλωνε, γινόταν συννεφιά. Άρχισε να μοιάζει στη μάνα του τη μπόρα. Μέσα του ένιωθε την κληρονομιά του πατέρα του του κεραυνού, να βλασταίνει, να θεριεύει...
Αντάριασε νοιώθοντας τούτη τη δύναμη που ξυπνούσε μέσα του βγαλμένη από το φως και βγήκε από τη γωνίτσα που δεν το χωρούσε πια.
Προχώρησε λίγο διστακτικά στην αρχή... γνωρίζοντας την καινούργια του φύση. Την ένιωσε, την καλωσόρισε... Και τότε... οι στόχοι...
Οι στόχοι το στοίχιωσαν, το θύμωσαν, το έβαψαν γκρίζο βαθύ δυνατό θυμωμένο. Ένας μικρός κεραυνός του ξέφυγε με ένα μουγκρητό, και πήγε να κάνει παρέα σε μια σκέψη. Τον σιδερένιο άγγελο να σταματήσω. Όχι παιδιά, όχι ψυχές, όχι σκέψεις αγνές... Πρέπει να βιαστώ, να προλάβω, το κακό να σταματήσω.

Άπλωσε το κορμί του θεριεμένο πια, κι ένας αλήτης καλόψυχος βοριάς που έψαχνε κι αυτός να διαλύσει την καταχνιά, το πήρε μαζί του... «έλα...δεν θα πολεμήσεις μόνο σου τούτο το κακό. Εγώ είμαι παλιός και ξέρω από αυτά, τα έχω ξαναζήσει. Έλα και θα σε βοηθήσω...
Ξεκίνησε λοιπόν το συννεφάκι παρέα με τον αλήτη το βοριά, και το μυαλό του γεμάτο ερωτήσεις, που γίνονταν μικροί κεραυνοί καθώς προχωρούσαν. Πήραν το κατόπι του σιδερένιου άγγελου και του άρχοντα του σκοτεινού που διαφέντευε την καταχνιά.

Καθώς διαβαίναν, το συννεφάκι ρωτούσε συνεχώς τον άνεμο τα τι, τα πως, και τα γιατί. Κάθε απάντηση, κάθε μικρή αχτίδα γνώσης που έμπαινε μέσα του το θέριευαν, κι ο άνεμος φυσούσε όλο και πιο δυνατά για να το σπρώχνει, και του ψιθύριζε συνάμα τις απαντήσεις που έψαχνε.

Καθώς προχωρούσαν, ένας άλλος άνεμος μικρούλης, φοβισμένος ξέπνοος, πέρασε δίπλα τους. Η λιγοστή ανάσα του τους έκαψε τα ρουθούνια με την αποφορά της καταχνιάς που κουβαλούσε. Τούς χαιρέτησε θροΐζοντας και βιαστικός κρύφτηκε σε μια μπόρα μήπως και ξεπλυθεί από την βρωμιά.

«Φτάνουμε...», είπε ο αλήτης ο βοριάς, «ετοιμάσου. Σταμάτα να ρωτάς και ξεδιπλώσου, Έλα κι εγώ σε βοηθάω». Έτσι είπε και φύσηξε δυνατά πολύ το σύννεφο ανακατεύοντάς το.
Το συννεφάκι ρίγησε, αναδιπλώθηκε, μεγάλωσε. Όλη η γνώση που του έδωσε ο βοριάς στο δρόμο, γίνηκε ρεύμα και καθώς πλησίαζε την καταχνιά και τον θάνατο, οι κεραυνοί του πήραν δύναμη απ΄ την αγάπη που φυσούσε μέσα του μαζί με τον βοριά.

Το τεράστιο πια σώμα του, με το βαθύ γκρίζο θυμωμένο χρώμα έκρυψε τη μέρα, σκέπασε τον ήλιο, καθώς αντίκρισε την καταχνιά. Ο σύντροφός του ο βοριάς, θυμωμένος κι αυτός, παρέσυρε τα πάντα με το μανιασμένο φύσημά του.

Το συννεφάκι δεν κρατήθηκε άλλο... Τα κομμάτια του πυκνά, δυναμωμένα, χτυπούσαν το ένα στο άλλο και οι κεραυνοί του πήραν να κυνηγούν τον σιδερένιο άγγελο και τον σκοτεινό άρχοντα.

Αυτό είναι. Μπράβο μικρό, δώς τους να καταλάβουν, του φώναξε ο άνεμος και το φύσηξε ακόμη πιό δυνατά.
Την ίδια στιγμή, χοντρές στάλες ξέφυγαν απ΄το κορμί του και ρίχτηκαν με λαχτάρα και μανία πάνω στην καταχνιά και στη φωτιά για να τις διαλύσουν, να τις εξαφανίσουν από το πρόσωπο του κόσμου.
΄Όσο έβρεχε και άστραφτε το συννεφάκι, τόσο πιό δυνατό και μεγάλο γινόταν, τόσο πιό πολλές στάλες γεννιόταν μέσα του, καθώς η ομορφιά της ψυχής του έλαμπε και αναδιπλωνόταν.

Νά΄ταν από μεριά η μπόρα και ο κεραυνός, πόσο θα καμάρωναν για το παιδί τους, που πολεμούσε και κατάστρεφε μονάχο του τόσο μεγάλο κακό, και με τόση χάρη!...
Μέρες πολλές πέρασαν και νύχτιές βιαστικές, δεν ξέρω πόσες να σας πώ... Το συννεφάκι κι ο βοριάς, μαζί, χέρι χέρι, διάλυσαν την καταχνιά, έπνιξαν κι έκαψαν τον σιδερένιο άγγελο και τον θανατερό άρχοντα φοβίσαν κι έδιωξαν.

Κάποτε, όταν πιά είχαν σιγουρευτεί ότι το κακό είχε χαθεί από τον κόσμο το γνωστό, καλμάρισαν. Ο άνεμος φύσηξε τρυφερά και παιχνιδιάρικα το συννεφάκι κι εκείνο ησυχάζοντας και χαμογελώντας του, τίναξε τις τελευταίες βαριές στάλες από το κορμί του που έλαμπε από χαρά.

«Μπράβο μικρό... Μπράβο. Καλά τα κατάφερες. Καλά σε είδα εγώ ότι είσαι άξιο για σπουδαία και μεγάλα έργα. Μπράβο».
Το συννεφάκι τρεμούλιασε μ΄ευχαρίστηση στο δροσερό άγγιγμα του αέρα και είπε «Σ΄ευχαριστώ κυρ΄άνεμε, σ΄ευχαριστώ που ήσουν μαζί μου όλο τούτο τον καιρό. Σ΄ευχαριστώ για όλα. Άν δεν ήσουν εσύ δεν θα κατάφερνα τίποτα.»

Καθώς ευχαριστούσε τον αλήτη το βοριά μια αχτίδα από φως το γαργάλησε χαμογελώντας και του είπε «Αρκετά έπαιξες με τον άνεμο μικρό... Έλα μαζί μου τώρα στο δρόμο του άρχοντά μου του Ήλιου, να γνωρίσεις και τις ομορφιές αυτού του κόσμου. Τώρα που κατάφερες και έδιωξες την καταχνιά, μπορείς να δεις τα πάντα φωτεινά όπως η φύση τά΄ χει πλασμένα, όμορφα και καθαρά. Αυτό το ταξίδι σου αξίζει».

Το συννεφάκι χαμογέλασε ταπεινά, βάφτηκε ρόδινο από την ηλιαχτίδα και κοίταξε προς τον βοριά. «Άντε μικρό, τί κάθεσαι; Φύγε, στο κατόπι του Ήλιου μόνο θαύματα θα συναντήσεις. Μη νοιάζεσαι για μένα, θα ξεκουραστώ για λίγο και πάλι θα σε συναντήσω σε κάποια γωνιά του ουρανού. Πήγαινε λοιπόν τι περιμένεις ; ΄Αν αργήσεις, το μονοπάτι της ηλιαχτίδας θα χαθεί στη δύση και θ΄ απομείνεις πάλι μόνο σου.

Το συννεφάκι χαιρέτησε με μια μικρή υπόκλιση τον άνεμο κι έτσι μικρούλι που ήταν και πάλι, σκαρφάλωσε στη ράχη της ηλιαχτίδας που το περίμενε βιαστική. Ένα βρόχινο δάκρυ χαράς μαζί με ένα ζεστό χαμόγελο αποχαιρετισμού αγγάλιασαν τον άνεμο καθώς το συννεφάκι και η ηλιαχτίδα ξεμάκριναν και έστριψαν σε μια γωνιά του ουρανού, κινώντας να γνωρίσουν τις ομορφιές και τα θαύματα του κόσμου που περίμεναν στο δρόμο του Ήλιου.

Τ Ε Λ Ο Σ

Χριστίνα Σαββατιανού, από τον καιρό ενός πολέμου... πάντα με ενοχλούσαν οι πόλεμοι...

20 Δεκ 2017

Γλυκομπουκιές της Χριστίνας, ό,τι νάναι

Δυο βδομάδες πριν, η ξαδέρφη ετοιμαζε τα δώρα που θα δώριζε στο παζάρι το γιορτινό μιας ομάδας στην οποία συμμετέχει και με την οποια συντροφεύουν εθελοντικά παιδιά βασανισμένα, και ηλικιωμένους μόνους ή ασθενείς. Της είπα να τη βοηθήσω με τη συσκευασία και να τσοντάρω κι εγώ φτιαχνοντας μερικά στολίδια και μερικές ζωγραφιές που ίσως να φαίνονταν χρήσιμες, όταν ηλθε με τα καλούδια της μπισκότα σοκολατάκια λικεράκι σπιτικό και άλλα διαφορα, ανακαλύψαμε ότι είχα φτιαξει προετοιμάσει συσκευασίες και φιογκους με τσαι του βουνού δίκταμο και φασκόμηλο περισσότερες από τα δωράκια της, έπρεπε λοιπόν για να ικανοποιηθεί και ο ψυχαναγκασμός μου να βρουμε κατι να φτιάξουμε, ώστε να  βρουν κάτι να στολίσουν όλα τα φιογκακια, έτσι αρχισε η ανασκαφή στη κουζίνα να δουμε τι νοστιμιά γιορτινή μπορούσαμε να μοντάρουμε με ότι υπήρχε στο σπίτι και καταλήξαμε σε τούτα τα θεικά γλυκά πραματάκια που μοιάζουν ευλογία, ειναι στην ουσία πολυκάρπια με υλικά που δεν πειράζουν κανέναν εκτος αν εχει αλλεργία στο καρύδι, δεν επιβαρύνουν την υγεια με περιττή ζαχαρη ή κατι ιδιαίτερα παχυντικό, μα πανω από ολα μοσχοβολάνε ζεστασιά και γλύκα, ιδανικά για κάθε ωρα θυμίζουν από μπαρες δημητριακών εως στεγνά μελομακάρονα και δεν θα απογοητεύσουν κανέναν.

Εύχομαι καλές γιορτές γεμάτες υγεία και γαλήνη σε όλους και απολαύστε ελεύθερα τις γλυκομπουκίτσες, χωράνε και αυτοσχεδιασμό.

Υλικά: 

 

 

- 1-2 πακέτα μπισκότα digestive της αρεσκείας σας αλεσμένα πολύ καλά να γίνουν σαν αλεύρι χοντροκομμένο
- 2 φλυτζάνια καρύδι τριμμένο αλεσμένο πολύ καλά (μπορείτε να βαλετε μισά μισά καρύδια και φουντούκια)
- 1-2 φλυτζάνι αποξηραμένα κεράσια κόκκινα, πετροκέρασα, κεράσια ξανθά, βύσσινο, σταφίδα, γενικά ότι κόκκινο φρούτο σας αρέσει με κάτι ξινό οπωσδήποτε στο συνδυασμό σας για να απογειώνει τη γεύση
- 1 φλυτζανάκι του καφέ κονιάκ, εγω το αρωματίζω με φλούδες απο φρεσκο περγαμόντο και δίνει μαγικό άρωμα σε ότι κι αν το βαλω - υπολογίζω πως θα κάνει και καποιο άλλο αρωματικό αλκοολουχο
- κανέλλα σκόνη και γαρύφαλλο σκόνη κατά πως σας αρέσει σε γεύση και άρωμα
- μέλι κατά προτιμηση θυμαρίσιο, για την ποσότητα θα το δειτε καθώς θα πλάθετε το ζυμαράκι που θα γίνει 
- σουσάμι για το εξωτερικό τους


Τρόπος παρασκευής:

 

 Αλέθουμε το μπισκότο και τα καρύδια μας στο μούλτι να γίνουν σχεδόν σαν αλευρι 
 







ψιλοκόβουμε τα κόκκινα φρουτα και βάζουμε μαζί με τα αλεσμένα μπισκότα και καρύδια σε μπωλ προσθέτοντας όση κανελλα και γαρύφαλλο σε σκόνη επιθυμούμε 



επειτα ρίχνουμε το κονιάκ ή το αλκοολούχο μας, και λιγο λίγο μέλι ανακατεύοντας να υγρανθεί το μείγμα μας και να γίνει μια πολύ σφιχτή ζύμη που να κολλάει στα δάχτυλα

 

Πλάθουμε μπαλάκια μικρά και πιέζουμε πάνω στο σουσάμι να κολλήσει παντού, αν δεν κολλάει το σουσάμι προσθέτουμε ή λίγο αλκοολουχο ακόμη να μαλακώσει και να υγρανθεί ή λιγο περισσότερο μέλι.

Δοκιμάζουμε πριν αρχίσουμε το πλασιμο τη γεύση και προσθετουμε ότι άλλο νομίζουμε πως του πάει περισσότερη κανελλα και γαρύφαλλο ίσως και μερικές σταγόνες ή ελαχιστη τριμμένη βανίλλια αν δεν μας χαλάει στη γεύση, ή και πολύ ψιλοτριμμένο ξύσμα κάποιου ξινού φρουτου πορτοκαλιου ή λεμονιού γενικά προσθέτουμε ότι μας αρέσει και μας δινει ομορφιά γευστική.






Αφήνουμε στο ψυγείο για λίγο να δεσουν αν και δεν είναι απαραίτητο και απολαμβάνουμε τις θεικές πολύκαρπες θρεπτικές κι υγειινές μπουκίτσες μας.

 Απο καρδιάς εύχομαι χιλια καλά σε όλους κάθε μέρα κάθε στιγμή και καλή απόλαυση







30 Μαΐ 2017

Η εκδρομή...




Ημ/νία 27-11-2002
Ώρα 12:17



Η εκδρομή τέλειωσε.... μια χούφτα καρύδια κι ένα κόκκινο σκονισμένο φύλλο έμειναν στο κομοδίνο του ξενοδοχείου να θυμίζουν τις μερες που περασαν στο βουνό.... Το βυσσινί του φύλλου ξύπνησε στο νου της σκέψεις βουβές παράξενες θλιβερά χαμογελαστές.... σκέφτηκε το παιδιάτικο βήμα του μέσα στα μονοπάτια του φθινοπωριάτικου δάσους... Ελάφια και σκίουρους σκεφτόταν καθώς τον κοίταζε και ασθμαινοντας προσπαθούσε να ακολουθήσει... Ίσως ήταν λάθος που άρχισα να καπνίζω...
Μια μικρή αχτίδα μπήκε κλεφτά απο τις κουρτίνες... ο μπρούτζος του παλιού καθρέφτη στραφτάλισε... λάμα από σουγιά δίκοπο άναλογίστηκε... εκείνον το σουγιά που σκάλιζε καρδιές και μικρά χαμόγελα πάνω σε παλιά βρεγμένα ξύλα... και της τα πέρναγε στο λαιμό δεμένα με κληματίδες κι αγριόχορτα...
Ξανάφερε στο νού της το βλέμμα το αμήχανο, όταν με το βραδινό της φουστάνι και τα παπούτσια εκείνα τα κομψά με το ψηλό τακούνι εμφανίστηκε μπροστά του... Τα παιδάτικα ματια θόλωσαν με ορμή... κι η ορμή της νιότης παρέσυρε τα θέλω της... οι ορμόνες ξύπνησαν μια στιγμή και γίνηκε μαινάδα... Γιόρτασε η μαινάδα το θέλω της εκεινη τη βραδιά... ήπιε νιότη και μέθυσε και χύθηκε στα μονοπάτια του βουνού λουσμένη φεγγάρια και ξερόφυλλα... Αμμοβολές στη ψυχή της τα θέλω, έδιωξαν τα παλιά τα απομεινάρια της ζωής... Ηταν μονάχα εκείνη η βραδιά η ζωή... εκείνη η μανία ήταν όλοι οι χτύποι της καρδιάς, όλες οι σκέψεις, το κροτάλισμα του κινέζικου φυλαχτου στο μπαλκόνι την ξύπνησε...
Κοίταξε έξω από το παράθυρο... Μια χιονονιφάδα στάθηκε μια στιγμή και την κοίταξε... έπειτα φώναξε κι άλλες πολλές νιφάδες... Γινήκανε εκατομμύρια... μέχρι να καταλάβει τι έβλεπε ολα είχαν γίνει άσπρα σαν της παρθένας της σκέψη... σαν του άγιου το βιός...
Η καρδιά πάγωσε κάτω από το ζεστό πάπλωμα του χιονιού...
Κράτησε στη φούχτα τα καρύδια, φύλλαξε το σκονισμένο φύλλο στο περιοδικό της να παρει την ανάσα του μαζί... κοίταξε με αψύ βλέμμα το άσπρο του χιονιού που φλερτάριζε με το παραθυρο της....
Φορτώθηκε τον εκδρομικό σάκο, έριξε μια τελευταια ματιά στα ψηλοτάκουνα παπούτσια που θυσίασε στους θεούς του βουνού κι έκλεισε δυνατά την πόρτα πίσω της....
Άλλη μια ζωή τέλειωσε....

Χριστίνα Σαββατιανού

Ωκυτοκίνη, η ορμόνη της αγάπης

 

Ωκυτοκίνη, η χημεία της αγάπης, η ορμόνη του έρωτα, της στοργής, της κοινωνικότητας, της ευεξίας, μια ορμόνη που αγαπά τη ζωή.


Ωκυτοκίνη, η ορμόνη της αγάπης Συχνά όταν ερωτευόμαστε λέμε: έχουμε «χημεία» αναμεσά μας, μήπως αυτό είναι ακριβές τελικά; Είναι η ωκυτοκίνη, η ορμόνη της αγάπης, η βιολογική χημεία της αγάπης στο σώμα μας;

Είναι ευρέως γνωστή ως «ορμόνη της Αγάπης», «ορμόνη της αγκαλιάς» το «χημικό του χαδιού» και ως «ορμόνη της ευτυχίας», εξαιτίας της επίδρασης που φαίνεται να έχει στη συμπεριφορά, και του ρόλου της στην ερωτική και αναπαραγωγική βιολογική λειτουργία μας. Έγινε και ευρύτερα γνωστή από τα δημοφιλή «πάρτυ ωκυτοκίνης» των τελευταίων ετών σε διάφορα μέρη του κόσμου.

Η ωκυτοκίνη είναι ορμόνη που παράγεται σε μεγάλη ποσότητα, στον υποθάλαμο του εγκεφάλου, κατά τη διάρκεια του τοκετού και λειτουργεί ως παυσίπονο στο σώμα της γυναίκας που θηλάζει. Από εκεί μεταφέρεται και αποθηκεύεται στον οπίσθιο λοβό της υπόφυσης και έπειτα διοχετεύεται στο αίμα ενισχύοντας τη σχέση της μητέρας με το νεογέννητο μωρό. Παράλληλα η έκκρισή της συμβάλλει στις συσπάσεις της μήτρας και την επαναφορά της στο αρχικό της μέγεθος. Βοηθά επίσης το σώμα της μητέρας, αλλά και το μωρό, κατα τη διαδικασία του θηλασμού.

Παράγεται και κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής πράξης, υποβοηθώντας τις αναπαραγωγικές λειτουργίες του σώματος.

Τονίζοντας τον ιδιαίτερο ρόλο της ωκυτοκίνης στην αναπαραγωγική διαδικασία, οι επιστήμονες αναφέρουν πως υπηρετεί την «συνέχιση του ανθρώπινου είδους», προσθέτοντας πως έχει κυρίαρχο ρόλο σε ιδιαίτερα πολύπλοκες αναπαραγωγικές συμπεριφορές. Έχει αγχολυτικά αποτελέσματα και φαίνεται να αυξάνει την ρομαντική διάθεση και την τρυφερότητα.

Η ωκυτοκίνη επιδρά σημαντικά και στην ψυχολογία, επηρεάζοντας την κοινωνική συμπεριφορά και τα συναισθήματα. Υψηλές συγκεντρώσεις της «ορμόνης της αγάπης», εμφανίζονται σε ζευγάρια κατά τους πρώτους έξι μήνες της ερωτικής τους σχέσης, αλλά και σε όλες τις συμπεριφορές και εκφράσεις αγάπης των ανθρώπων (φιλικές, συναδελφικές, συγγενικές κλπ.).

Επίσης υπάρχουν ενδείξεις για τον προστατευτικό ρόλο της, στο γαστρεντερικό σύστημα, με πιθανολογούμενη τη χρήση της για θεραπεία του συνδρόμου ευερέθιστου εντέρου.

Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται τα τελευταία χρόνια στην διερεύνησή της θεραπευτικής δράσης της σε παιδιά και ενήλικες με αυτισμό καθώς φαίνεται πως βελτιώνει την ικανότητα κοινωνικής αλληλεπίδρασης των πασχόντων και αυξάνει την εμπιστοσύνη που νιώθουν για τους ανθρώπους γύρω τους. Επιδρά θετικά και σε ψυχικές διαταραχές που δυσχεραίνουν την κοινωνική ένταξη και την συναναστροφή με άλλους ανθρώπους.

Η επίδραση της Ωκυτοκίνης στα συναισθήματα


Η έκκριση ωκυτοκύνης στο αίμα, επηρεάζει κύρια, τη μήτρα και τους γαλακτοφόρους αδένες, παράλληλα όμως, όταν παρατηρείται συγκέντρωσή της σε συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου, φαίνεται να επηρεάζει και την συναισθηματική, νοητική και κοινωνική συμπεριφορά.

Όπως αναφέρει στη μελέτη της Inga Neumann, η ωκυτοκίνη επηρεάζει την κοινωνικότητα και συναισθηματικές αντιδράσεις που βοηθούν σε:

Χαλάρωση
Εμπιστοσύνη
Ψυχολογική σταθερότητα

Μία ακόμη μελέτη, σημειώνει πως η ωκυτοκίνη δεν δρά μόνη της ως ορμόνη στην χημεία της αγάπης, αλλά είναι ένα σημαντικό και απαραίτητο συστατικό ενός νευροχημικού συμπλέγματος που επιτρέπει στο σώμα να προσαρμόζεται και να ανταποκρίνεται σε έντονα συναισθηματικά ερεθίσματα.

Η ωκυτοκίνη είναι στο επίκεντρο της επιστημονικής έρευνας που αφορά στην βιολογία της αγάπης.


Άλλες έρευνες, κεντρώνονται στην διερεύνηση των γενικότερων λειτουργιών της, παρά στη «περιορισμένη» επίδραση της που ελέγχεται συνήθως. «Ούτως ή άλλως, προσθέτουν οι επιστήμονες, είναι αρκετά απίθανο μία μόνη ορμόνη ή ένας νευροδιαβιαστής να μπορεί αυτόνομα να τροποποιήσει τις ιδιαίτερα πολύπλοκες και λεπτοφυείς νοητικές διεργασίες που ευθύνονται για την κοινωνική νόηση και συμπεριφορά».

Η φυσική ωκυτοκίνη μειώνει στο στρες, το άγχος, και αυτή η αγχολυτική δράση της έχει επιβεβαιωθεί και σε ικανό αριθμό άλλων ζωικών ειδών εκτός του ανθρώπου.

Ωκυτοκίνη και ανθρώπινη συμπεριφορά l


Ελέγχεται όλο και πιο εντατικά, η δράση της ωκυτοκίνης στην ανθρώπινη συμπεριφορά, τόσο την κοινωνική όσο και την διαπροσωπική, καθώς και η επίδρασή της στα ανθρώπινα συναισθήματα, και η πιθανή θεραπευτική της δράση σε άτομα με διαταραχές όπως ο αυτισμός, ή διάφορα ψυχιατρικά προβλήματα, (φοβίες, ανασφάλειες, ψυχαναγκασμοι, κρίσεις πανικού, εμμονές, αντικοινωνική συμπεριφορά επιθετικότητα κ.α.).

Σε υγιή άτομα φαίνεται να μειώνει την εμφάνιση του άγχους, να συμβάλει στην καλύτερη διάθεση, να ενισχύει τη μνήμη και να ενισχύει την θετική συμπεριφορά και την ικανότητα προσέγγισης άλλων ανθρώπων.

Σε κάθε περίπτωση η έρευνα αρχίζει να ρίχνει φως στην ιδιαίτερη όπως φαίνεται δυνατότητα της ωκυτοκίνης, να επηρεάζει και την κοινωνική μας συμπεριφορά, περιλαμβάνοντας την επίδραση στο μητρικό ένστικτο και στην μητρική φροντίδα, στην επιθετικότητα, στην δυνατότητα δημιουργίας δεσμών ανάμεσα σε ζευγάρια, στις κοινωνικές σχέσεις, στην σεξουαλική συμπεριφορά, στην κοινωνικοποίηση, στην ενσυναισθηση, στη μνήμη, στην εμπιστοσύνη, στην αποδοχή.

Η ωκυτοκίνη είναι παρούσα και κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής


Πρόσφατη έρευνα σχετικά με την “ορμόνη της αγάπης” που δημοσιεύθηκε το 2012, δείχνει πως τα επίπεδα ωκυτοκίνης σε ζευγάρια νέων εραστών, σε σύγκριση με εκείνα σε ανθρώπους που δεν διατηρούσαν ερωτική σχέση, ήταν υψηλότερα στις αρχές της ερωτικής σχέσης, και διατηρήθηκαν για ένα τουλάχιστον εξάμηνο.

Παρατηρείται επίσης, πως ανεξαρτήτως φύλου, η σεξουαλική επαφή, ενεργοποιεί το μηχανισμό παραγωγής ωκυτοκίνης, γεγονός που παίζει ρόλο τόσο στη στύση όσο και στον οργασμό. Η αιτία που συμβαίνει αυτό δεν είναι ακόμη πλήρως γνωστή, αλλά υπάρχουν ενδείξεις πως η αυξημένη κινητικότητα της μήτρας μπορεί να βοηθήσει το σπέρμα να φθάσει στον προορισμό του.

Ορισμένοι ερευνητές θεωρούν πως η ωκυτοκίνη επιδρά και στον οργασμό, παρατηρώντας σύνδεση μεταξύ των ποσοστών ωκυτοκίνης στον οργανισμό και στην ένταση του οργασμού.

Όσο λοιπόν, οι επιστήμονες θα κατανοούν περισσότερα για τη δράση της ορμόνης της αγάπης στον οργανισμό και στον συναισθηματικό μας κόσμο, και από την στιγμή του θαύματος της γέννησής μας, της τρυφερής διάδρασής μητέρας και μωρού κατά τη διάρκεια του θηλασμού, έως και τα διάσημα «πάρτυ ωκυτοκίνης», ένα είναι σίγουρο, πως χρειαζόμαστε την αγάπη, την εγγύτητα, την τρυφερότητα, την κατανόηση, τη στοργή, τη συνεργασία, την αλληλεγγύη, την εμπιστοσύνη μεταξύ μας, είτε αυτά εντείνονται λόγω μιας ή περισσοτέρων ορμονών είτε ανάγονται σε τομείς άγνωστους και αδιερεύνητους ακόμη. Χημεία ή όχι, βιολογία ή θαύμα, αυτός ίσως να είναι ο Έρωτας!

Ας βάλουμε λοιπόν όλα εκείνα τα συστατικά και τις εκφράσεις της αγάπης στην ζωή μας κάθε μέρα, όχι μόνο την ημέρα της καταναλωτικής φρενίτιδας του Αγίου Βαλεντίνου. Να γίνει η Αγάπη Στάση ζωής, γιατί είναι ανθρώπινο! «Χρόνια Πολλά και Ερωτευμένα με τη ζωή»! 



Πληροφορίες – Βιβλιογραφία







Σύνταξη - Μετάφραση: Χριστίνα Σαββατιανού 06-02-2016

28 Ιαν 2017

Κατοικίδια, οι τετράποδοι θεραπευτές

Κατοικίδια, οι τετράποδοι θεραπευτές


 

Όλο και πιο συχνά και ιδίως την τελευταία δεκαετία σε ολόκληρο τον πλανήτη, ερευνητές ανακαλύπτουν και παρακολουθούν τις ιδιαίτερες θεραπευτικές ικανότητες που έχουν τα κατοικίδιά μας και όχι μόνο. Μπορούμε να πούμε πως οι άνθρωποι εκπαιδεύουμε τα ζώα να θεραπεύουν, αλλά κυρίως πως τα ζώα εκπαιδεύουν εμάς να θεραπευόμαστε!


Μελέτες αποδεικνύουν πως είναι σημαντική η συμβολή των ζώων στη διευκόλυνση της καθημερινότητας, των δραστηριοτήτων ή και στην αποκατάσταση ασθενών με χρόνιες παθήσεις, και αξιοποιούνται και στον τομέα της διάγνωσης έπειτα από ειδική εκπαίδευση ανίχνευσης διαφόρων ασθενειών, όπως ο διαβήτης ο καρκίνος κ.ά.

Η επαφή με τα κατοικίδια μειώνει αισθητά τα επίπεδα του άγχους, κάτι που έχει άμεση επίδραση στη λειτουργία της καρδιάς και στην αρτηριακή πίεση, καθώς βοηθούν να ηρεμούμε και να χαλαρώνουμε. Όταν φροντίζουμε ένα κατοικίδιο, δίνουμε και λαμβάνουμε αγάπη και στοργή, ικανοποιώντας τη βασική ανθρώπινη ανάγκη για άγγιγμα και επαφή.

Φαίνεται λοιπόν πως οι κάτοχοι κατοικιδίων απολαμβάνουν καλύτερο επίπεδο γενικής υγείας από εκείνο όσων δεν έχουν κάποιο ζώο, καθώς όλο και περισσότερες έρευνες καταλήγουν πως υπάρχουν πολύ περισσότερα ωφελήματα στην υγεία που προκαλούνται από την επαφή με ένα ζώο, μερικά εκ των οποίων είναι:

- Αύξηση των επιπέδων της βήτα-ενδορφίνης, ορμόνης που μειώνει τον πόνο και ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα αυξάνοντας το αίσθημα ευεξίας και χαλάρωσης

- Αύξηση των επιπέδων ωκυτοκίνης, της ορμόνης της αγάπης που εμφανίζεται σε μεγάλες ποσότητες σε μητέρες και βρέφηΚατοικίδια, οι τετράποδοι θεραπευτές
- Αύξηση των επιπέδων σεροτονίνης, ενός νευροδιαβιβαστή που επιδρά στη διάθεση, στη λειτουργία του ύπνου και στον πόνο
- Αύξηση των επιπέδων της ντοπαμίνης που ενισχύει το αίσθημα της απόλαυσης
- Μείωση της αρτηριακής πίεσης
- Μείωση του άγχους και της κατάθλιψης
- Ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος
- Ανθεκτικότητα σε αλλεργίες
- Μειωμένη εμφάνιση εμφραγμάτων
- Μείωση των επιπέδων κορτιζόλης που έχει ως αποτέλεσμα λιγότερο στρες
- Μερικοί σκύλοι φαίνεται να έχουν την ικανότητα να ανιχνεύουν χημικές αλλαγές στο ανθρώπινο σώμα, όπως αύξηση του σακχάρου
- Άλογα και σκύλοι βοηθούν παιδιά με αυτισμό να διαχειριστούν καλύτερα τα συμπτώματά τους
- Σκύλοι και γάτες διαισθάνονται τις ψυχολογικές μεταπτώσεις των ανθρώπων και προσφέρουν ανακούφιση με το χάδι και την τρυφερότητα

«Η Κέϊτι και τα λάχανα» – ένα κορίτσι πολεμά την πείνα, καλλιεργώντας το όνειρο


«Η Κέϊτι και τα λάχανα» – ένα κορίτσι πολεμά την πείνα, καλλιεργώντας το όνειρο

Εάν είστε από τους αρκετά τυχερούς να μην ανησυχείτε για το επόμενο γεύμα σας, πιθανόν να μην συνειδητοποιείτε τι πραγματικά είναι ο υποσιτισμός και η πείνα. Ο υποσιτισμός είναι ένα σοβαρότατο πρόβλημα που μαστίζει αρκετές κοινότητες ανθρώπων στον πλανήτη. Η ανεπαρκής ποσότητα τροφής και η έλλειψη υγιεινών τροφίμων, αποτελούν πρόβλημα για πολύ μεγάλο αριθμό ανθρώπων στο κόσμο, καθώς η επαρκής σίτιση χρειάζεται προσωπική προσπάθεια, αντί να αντιμετωπίζεται με συλλογικό τρόπο.

Σχεδόν έξι χρόνια πριν, ένα εννιάχρονο κορίτσι η Katie Stagliano, βρέθηκε με ένα σακουλάκι σπόρους λάχανου για ένα σχολικό πρόγραμμα. Οι σπόροι βρήκαν μια εύφορη γωνιά στην αυλή του σπιτιού της, και η Κέιτι με πολλή καθημερινή φροντίδα καλλιέργησε ένα λάχανο τεραστίων διαστάσεων!

Η Κέιτι διηγείται πως ξεκίνησε η προσπάθειά της αυτή και πως γεννήθηκε η ιδέα της στο ιστολόγιό της, μέσα από το οποίο φιλοδοξεί να δημιουργήσει ένα κίνημα κατά της πείνας και του υποσιτισμού, δραστηριοποιώντας μικρούς και μεγάλους προς το σκοπό αυτό! Το πρώτο αυτό τεράστιο λάχανο της Κέιτι παρείχε τροφή στους περίπου 275 ανθρώπους που προστρέχουν για το καθημερινό τους φαγητό στην τοπική κοινωνική κουζίνα!

«Ήμουν σίγουρη πως το τεράστιο λάχανό μου ήταν ιδιαίτερο, και χρειαζόταν ένα ιδιαίτερο σπίτι. Η μητέρα μου επικοινώνησε με μια τοπική οργάνωση κοινωνικής κουζίνας, μέσω της οποίας αγρότες και καλλιεργητές στέλνουν τρόφιμα σε εθελοντές που φροντίζουν για την σίτιση αστέγων, ώστε να δωρίσουμε το λάχανο μου.

Το Μάιο του 2008, επισκεφτήκαμε τις εγκαταστάσεις της τοπικής κοινωνικής κουζίνας. Όταν μπήκαμε στο χώρο, είδα μια τεράστια ουρά ανθρώπων να περιμένει για το μοναδικό ίσως γεύμα της ημέρας. Όσοι δούλευαν εκεί και όσοι έτρωγαν εκεί, ήταν τόσο φιλικοί μεταξύ τους, τόσο χαρούμενοι!

Καθώς σέρβιρα το λάχανο μου στους επισκέπτες, και με ευχαρίστησαν για την προσφορά μου, συνειδητοποίησα πως μπορούσα να κάνω κάτι περισσότερο για να βοηθήσω.


Εκείνη την ημέρα, σε αυτή την κοινωνική κουζίνα, γεννήθηκε το όνειρό μου! Ονειρεύομαι να πάψουν να υπάρχουν πεινασμένοι άνθρωποι στον κόσμο. Στην πραγματοποίηση του ονείρου μου βοήθησαν όλα αυτά τα χρόνια πολλοί, οργανώσεις που συνέδραμαν για την προώθηση και τη γνωστοποίηση του σκοπού μου, το σχολείο μου που μου παραχώρησε ένα μεγάλο κομμάτι γης για να καλλιεργήσω, με τη βοήθεια όλων σχεδόν των τάξεων ακόμη και του νηπιαγωγείου. Πολλοί ακόμη στάθηκαν αρωγοί στην προσπάθειά μου αυτή, μεταξύ αυτών και μία έμπειρη κηπουρός η κυρία Λίζα που προσφέρθηκε να βοηθήσει και είναι πάντα κοντά.

5 Ιαν 2017

Επιδρά η Φτώχεια στην ανάπτυξη του εγκεφάλου των παιδιών;


Πρόσφατη μελέτη στις Ηνωμένες Πολιτείες, διερεύνησε κατά πόσο η φτώχεια επιδρά στην ανάπτυξη του εγκεφάλου των παιδιών.


Η φτώχεια θέτει τα παιδιά αντιμέτωπα με πολλούς κινδύνους, αλλά και με προβλήματα ευρέoς φάσματος, που έχουν ως αποτέλεσμα όπως δείχνουν οι έρευνες, μεταξύ άλλων την αύξηση μαθησιακών δυσκολιών, προβλημάτων συμπεριφοράς και γενικότερων θεμάτων σωματικής και ψυχοκοινωνικής τους υγείας. Μαθησιακές δυσκολίες, όπως η δυσκολία κατανόησης και επεξεργασίας πληροφοριών, αποτελούν συχνά τη βάση αυτών των προβλημάτων.

Επηρεάζει λοιπόν η φτώχεια τις λειτουργίες του εγκεφάλου των παιδιών, που αφορούν αυτές τις δεξιότητες; Απάντηση σε αυτό δίνει πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύθηκε στο Public library of Science, http://journals.plos.org/plosone/article?id=10.1371%2Fjournal.pone.0080954 η οποία διεξήχθη υπό την αιγίδα Αμερικανικών Ινστιτούτων Υγείας και Έρευνας, (United States National Institute on Aging, National Institute of Biomedical Imaging and Bioengineering, Νational Institute on Drug Abuse, United States National Institute of Mental Health, the Children’s Bureau of the Administration on Children, Youth and Families http://www.bic.mni.mcgill.ca/nihpd/info/participating_centers.html ) και με τη συμμετοχή πολλών πανεπιστημιακών παιδιατρικών νοσοκομείων και ιδρυμάτων,μετά από παρατήρηση και ανάλυση μετρήσεων της εγκεφαλικής ανάπτυξης παιδιών σε ηλικίες από πέντε μηνών έως τεσσάρων ετών, που προέρχονταν από διαφορετικό οικονομικό υπόβαθρο.


6 Σεπ 2016

Φθίνον ως το κενό

Άσπρο μαύρο, διττό, φθίνον, έως τη στιγμή που θα σβήσει, θα χαθεί.
Στο κενό του έπειτα, θα στήσουν οι επιζώντες το πρώτο θεμέλιο για εκείνον τον κόσμο που ονειρεύτηκα σαν ήμουν παιδί... 
'Εως τότε αγρυπνη νύχτα, άσπρο μαύρο, φθίνον ως το κενό, καρφί να σκοτώνει το εγω σας που μουτζουρώνει το άσπρο μαύρο με ενα βρώμικο γκριζο.

Χριστίνα  Σαββατιανού. 5-09-2016

11 Απρ 2016

Πρόσωπο, λέξη


36 χρόνους τώρα, σμιλεύω ένα πρόσωπο με σκόρπιες λέξεις, και για πλουμίδια εικόνες στρεβλές εδώ κι εκεί... έτσι οταν θα λείπω, απόηχος θα είμαι, ούτε κρότος ούτε όμως και σιωπή.... οχι ανάμνηση ούτε μνημη, μικρή αόρατα βιωμένη ίσως μονάχα στιγμή.

(Χριστίνα Σαββατιανού 11/04/2016)


24 Ιαν 2016

θα σου λείψω....



θα σου λειψω, γιατί είμαι "εργάτης" χωρις τα χέρια μου είσαι κουλός, χωρίς τα μάτια μου τυφλός, χωρίς τις ώρες μου ανύπαρκτος, χωρίς εμένα είσαι φτωχός.....

κι ας με χλευάζεις, που δεν εμαθα να γραφω μα ξέρω να σμιλεύω πέτρα, και με υποτιμάς που δεν μυρίζω όμοφα μα ξέρω να διώχνω τη βρωμιά από κάθε χώρο που περνάς...

κι ας με αγνοείς επειδή δεν μιλάω με όμορφες λέξεις, μα χωρίς τη δύναμή μου δεν είσαι τίποτε...

κι ας με κοροιδεύεις που σε θαυμάζω και το αίμα μου ρουφάς, μα χωρίς το αιμα μου θα πεθάνεις....

(Χριστίνα .Σαββατιανού. 23/01/2016 - τωρα δα μουρθε μεσα στη νύχτα)

22 Ιουλ 2015

Δεν με νοιάζει......




















δεν ειμαι χαμηλοσυνταξιούχος δε με νοιαζει
δεν ειμαι εργατης δεν με νοιαζει
δεν ειμαι ανεργος δεν με νοιαζει
δεν ειμαι μακροχρονια ασθενής δεν με νοιαζει
δεν ειμαι ανασφαλιστος δεν με νοιαζει
δεν ειμαι αστεγος δεν με νοιαζει
δεν ειμαι δημοσιος υπαλληλος δεν με νοιαζει
δεν ειμαι αγροτης δεν με νοιαζει
δεν ειμαι ιδιωτικός υπαλληλος δεν με νοιαζει
δεν ειμαι απλά ασθενής δεν με νοιαζει
εχω τις καταθεσεις μου απειραχτες δεν με νοιαζει
δεν εχω δανειο δεν με νοιαζει
δεν εχω παιδιά δεν με νοιαζει
εχω τακτοποιησει τα παιδά μου δε με νοιαζει
είμαι εισοδηματιας δεν με νοιαζει
δεν ειμαι φτωχός δεν με νοιαζει
δεν ειμαι ξενος δεν με νοιαζει
δεν ειμαι προσφυγας δεν με νοιαζει
δεν εχω ξενιτεμενους δικους μου δε με νοιαζει
δεν εχω αρρωστους δικους μου δε με νοιαζει
δεν ειμαι γιατρος υπο διωγμό δε με νοιαζει
δεν ειμαι δασκαλος υπο διωγμό δεν με νοιαζει
δεν ειμαι τιποτε απο οσα πειράζονται δεν με νοιαζει
εχω γνωστους πολλους θα βολευτώ δεν με νοιαζει
δεν ειμαι ανθρωπος δεν με νοιαζει
κλεινω τα ματια δεν με νοιαζει
κλεινω τη ψυχή δεν με νοιαζει
ηλθε η ωρα μου και δεν εχει μεινει κανεις για μενα
με νοιαζει αλλα ειμαι μόνος....
με νοιαζει σου λεω που είσαι?
τι? εισαι απο εκεινους που χαθηκαν επειδή δεν με ενοιαζε?
τι? χαθηκες κι εσυ ενω εγω κοιτούσα αλλού?
τι? που πηγαν ολοι οσοι ποτε δεν κοιταξα?
τωρα εμενα που με νοιαζει γιατι ποναω εγω ποιος?
τι? τωρα εσένα δεν σε νοιαζει?
μα........ ξερεις ποιος ειμαι εγω?
τι? δεν σε νοιαζει?
μα........ πεθαινω....
τι? δεν σε νοιαζει?
μα.......
μα........ 

μα...... δεν σε νοιαζει...γιατί?
μα......

(Χριστίνα Σαββατιανού 22/07/2015)

17 Ιουν 2015

Πατζαροσαλάτα (καθόλου ότι ναναι, Ρωσο-ουκρανικής καταγωγής κυρία)

υλικά  για 4-6 μερίδες





5-8 πατζάρια μόνο η ρίζα μετρια, βρασμένα και κομμενα σε κυβάκια (ή πατζαρια κοσνερβας αν και δεν τα προτιμώ)
2-3 καρότα μετρια τριμμενα πολύ ψιλά στο μπλεντερ κατά προτιμηση
μια γερή χούφτα καρύδια - τριμενα στο μπλεντερ
2-4 σκελίδες σκόρδο λιωμένο αναλογα ποσο αντεχετε (δεν ενδεικνυται για υποτασικούς)
1 μήλο πρασινο κομμενο σε κυβάκια μικρά
2 κεσεδάκια γιαούρτι στραγγιστό
Λίγο λάδι
2-3 κουταλιές της σούπας ξύδι
λίγο αλάτι


Εκτέλεση:


 



















 Αφου έχουμε προετοιμάσει όλα τα υλικά μας ανακατεύουμε το γιαούρτι με το λαδι το αλατι και το το ξυδι να γινει μια ομορφη κρεμα σε ένα μπωλ, και σε άλλο μπωλ ανακατεύουμε τα υπολοιπα υλικά... περιχύνουμε τη σαλατα με το γιαουρτι και ανακατευουμε καλά να παει παντού, αφήνουμε στο ψυγειο να δροσίσει και καλή μας όρεξη, ταιριάζει και με ψητά κρεατα για οποιον τα θελει, αλλά είναι και πληρες πιατο απο πλευράς συστατικών και τρωγεται ευχάριστα μονη της.

Διατηρείται στο ψυγείο για 2-3 ημέρες αν προκαμει και μείνει.




















 Συμβουλή: αν εχετε υποταση μην τη φατε αν δεν εχετε κρεβάτι για ξαπλες κοντά, επίσης οι φρεσκοπαντρεμένοι και οι ερωτευμένοι να την αποφευγουν αν δεν φαει και ο συντροφός τους η ανασα επειτα ειναι καταστροφική :P


Σημειωση
εναλλακτική συνταγή: αν αντικαταστήσετε τα πατζάρια με ψητή μελιτζάνα λιωμένη με πηρούνι και προσθέσετε ενα φλυτζανι μαιδανό φρεσκο ψιλοκομένο, και αφαιρεσετε το μήλο, έχετε μια ακόμη καταπληκτικά νοστιμη σαλατούλα..... αν διαλέξετε μελιτζανα μπορειτε αντι για γιαούρτι να προσθεσετε οποιοδήποτε λευκό τυρί σας αρεσει κι εχετε μια τριτη εναλλακτική για μια υπεροχη σαλατούλα, η μελιτζάνα κανει εξαιρετική παρέα με τα πικαντικα λευκά τυριά, φετα κατσικισια ηταν η αγαπημένη μου....  αυτή εχει Ουγγαρέζικη προελευση

5 Δεκ 2014

...... μη το σκοτώσεις το παιδί.....




οταν θα ψεξεις το παιδί, σκοτώνεις την ελπίδα, τοτε εισαι εσύ ο θυτης του και η αιτια μαζί, ο αυτουργός, κι εκεινο, το σπλάχνο σου, μοναδικό σου τεραστιο θυμα..... αν θελησες τη ματαιοδοξία ή το κομπλεξ σου πανω του να ζωγραφίσεις κι αυτό ξεστρατισε και σου φτυσε τα μουτρα κι ανοιξε δικά του φτερά αλλόχρωμα μη το σκοτώσεις, μαθε απο αυτό, ναι μαθε απ το παιδί, ίσως θυμαται ολα εκεινα που εσύ ξεπουλησες που ξεχασες ή εκεινα που δεν τολμησες ποτέ να ονειρεύτηκε, μη το φθονήσεις αμα γινει καλύτερο απο σενα, μη το φθονήσεις αμα γινει αλλιωτικο, ουτε  αμα με τολμη μεγαλύτερη αγαπήσει τη ζωή, στασου μικρέ ασημαντε και μαθε απο το παιδί, ναι μαθε απο το θυμα σου που λευτεριά ζητάει... ναι σε εσενα το λεω που παντα καποιος αλλος βλεπεις να φταιει την ωρα που μεγαλόπρεπα απο την γεννα του ως τη θανή σου κανιβαλίζεις το παιδί και ψαχνεις να βρεις σε ολους τους αλλους την αιτια ....  για το δικό σου παιδι.... μη θυσιάζεις το παιδί οχι, μη το σκοτώσεις το παιδί.... θα φυγει η ελπιδα.....

(Χριστίνα Σαββατιανού 5-12-14)

13 Σεπ 2014

Θολούρες ..... 69

εγω δεν τους ακουω πια, κουραστηκα στο ψεμα, χρωματα ηχοι φασαρία πολλή, ολα ακαταληπτα, ζωή πουθενά, απο το μηδέν στο μηδέν σε χρόνο απειρο απροσδιόριστο.... δεν τους πιστεύω πια ποτέ δεν τους πιστεψα, ουτε κι ελπίζω... απο το μηδέν στο μηδέν σε χρόνο ατερμονο, όσο και ανύπαρκτο μαζί.... εγώ απλά υπαρχω σε μια φυσαλίδα αναμονής, ανύπαρκτης ζωής, σε ενα κενό αισθήσεων, εκτος ισως απο εκεινη του πονου, πονου στο σωμα στη ψυχή στο μυαλό.... δεν τους ακουω δεν τους πιστευω δεν ελπιζω δεν περιμενω... ισως πλησιάζω πολύ σε εκεινη την ποθητή ελευθερία ποιος ξερει! 

(Χριστίνα Σαββατιανού 13-09-2014)

Σελίδες

Ετικέτες

τα δικά μου (326) περιβάλλον (91) writting (67) Greece (57) poetry (50) χρήσιμα (39) χαμόγελα (38) video (37) κοινωνία (35) φωτογραφία (32) health (30) environment (24) phtography (24) εθελοντισμός (24) υγεία (23) music (20) people (20) blogging (14) stories (14) children (13) παιδά (13) computers (12) information (11) μπλογκοπαίχνιδα (11) doctor (10) πολιτισμός (10) συνταγές (10) χιούμορ (10) medicine (9) ελλάδα (9) μουσική (9) activism (8) world (8) οι συνταγές της κρίσης (8) goverment (7) rights (7) safety (6) services (6) Πάρνηθα (6) γκρίνιες (6) εκθέσεις (6) ποίηση (6) Επιστήμη (5) amalia (4) earth (4) technology (4) Αναδάσωση (4) αηδιούλες (4) αρθρογραφία απο ιντερνετ (4) γιατρός (4) πολιτική (4) πρωτβουλίες (4) σοφά λόγια (4) emergency (3) theatre (3) Εναλλακτική οικονομία (3) εκδηλώσεις (3) εκθεσεις (3) με ενδιαφέρουν (3) φύση (3) χορός (3) ψυχαγωγία (3) economy (2) games puzles (2) είπαν (2) εκδόσεις (2) ελεύθερος χρόνος (2) κόσμος (2) νομικά θέματα (2) συναντήσεις (2) τεχνολογία (2) DVD (1) Greek movie (1) amber alert (1) dance (1) documentary (1) down syndrom (1) facebook (1) first aid (1) funny (1) internet security (1) nature (1) privacy (1) protest (1) radio (1) ΕΜ (1) ΧΡ (1) απορίες (1) απόκριες (1) αστικά τοπία (1) βιβλιο - e-book (1) διάστημα (1) διαβάζω (1) εναλλκτική ζωή (1) ενεργοί μικροοργανισμοί (1) εφημερίδες (1) ζωγραφική (1) θέατρο (1) καλομηνιάσματα (1) κινηματογράφος (1) παράξενα (1) παραδοξόνιο (1) παραμύθια (1) παραξενα chemtrails (1) παρατηρώ (1) πειραματα (1) περιοδικά (1) τεχνες (1) της γειτονιάς.... (1) φακελλάκι (1) ψάχνω (1)