...... μη το σκοτώσεις το παιδί.....

οταν θα ψεξεις το παιδί, σκοτώνεις την ελπίδα, τοτε εισαι εσύ ο θυτης του και η αιτια μαζί, ο αυτουργός, κι εκεινο, το σπλάχνο σου, μοναδικό σου τεραστιο θυμα..... αν θελησες τη ματαιοδοξία ή το κομπλεξ σου πανω του να ζωγραφίσεις κι αυτό ξεστρατισε και σου φτυσε τα μουτρα κι ανοιξε δικά του φτερά αλλόχρωμα μη το σκοτώσεις, μαθε απο αυτό, ναι μαθε απ το παιδί, ίσως θυμαται ολα εκεινα που εσύ ξεπουλησες που ξεχασες ή εκεινα που δεν τολμησες ποτέ να ονειρεύτηκε, μη το φθονήσεις αμα γινει καλύτερο απο σενα, μη το φθονήσεις αμα γινει αλλιωτικο, ουτε  αμα με τολμη μεγαλύτερη αγαπήσει τη ζωή, στασου μικρέ ασημαντε και μαθε απο το παιδί, ναι μαθε απο το θυμα σου που λευτεριά ζητάει... ναι σε εσενα το λεω που παντα καποιος αλλος βλεπεις να φταιει την ωρα που μεγαλόπρεπα απο την γεννα του ως τη θανή σου κανιβαλίζεις το παιδί και ψαχνεις να βρεις σε ολους τους αλλους την αιτια ....  για το δικό σου παιδι.... μη θυσιάζεις το παιδί οχι, μη το σκοτώσεις το παιδί.... θα φυγει η ελπιδα.....

(Χριστίνα Σαββατιανού 5-12-14)

Θολούρες ..... 69

εγω δεν τους ακουω πια, κουραστηκα στο ψεμα, χρωματα ηχοι φασαρία πολλή, ολα ακαταληπτα, ζωή πουθενά, απο το μηδέν στο μηδέν σε χρόνο απειρο απροσδιόριστο.... δεν τους πιστεύω πια ποτέ δεν τους πιστεψα, ουτε κι ελπίζω... απο το μηδέν στο μηδέν σε χρόνο ατερμονο, όσο και ανύπαρκτο μαζί.... εγώ απλά υπαρχω σε μια φυσαλίδα αναμονής, ανύπαρκτης ζωής, σε ενα κενό αισθήσεων, εκτος ισως απο εκεινη του πονου, πονου στο σωμα στη ψυχή στο μυαλό.... δεν τους ακουω δεν τους πιστευω δεν ελπιζω δεν περιμενω... ισως πλησιάζω πολύ σε εκεινη την ποθητή ελευθερία ποιος ξερει! 

(Χριστίνα Σαββατιανού 13-09-2014)

Θολούρες 68...

Όταν ημουν παιδί, και μεχρι την πρωτη μου εφηβεια θυμαμαι, οι δρομοι είχαν φρουτα πολλά φρουτα, μουρα σύκα κορομηλα κοκκινα και κιντρινα πορτοκαλια και τηλιο και ελιές και μουσμουλα και κουμαρα ακόμη και βυσσινα και πεντε δεκα κερασια εδω κι εκει.... και φραγκόσυκα σε κατι γωνιασμένα βραχια πανω ειχαν οι δρομοι και ριγανη και δυοσμο κι αγρια μεντα και θυμαρι εδω κι εκει και λωτούς ειχαν οι δρομοι ναι οχι πολλούς αλλα τους θυμαμαι απ τη στιφαδα οταν ηταν αγουροι και σε ξεγελαγε το χρωμα το πορτοκαλί... 

Επειτα ηλθαν σωτήρες απο μακριά και φεραν τους εργολαβους, τα φρουτα, δεντρο το δεντρο χανονταν δεν απλωνες το χερι ψηλά να γευτεις ουτε χυμους ουτε μυρωδιές αγγιζανε τα ρουθουνια σου... τα φρουτα μπηκαν στα πορτοφόλια και φυγαν τοτε τα πολλα τα χελιδόνια, φυγαν κι οι κηποι και γινηκαν μπαλκόνια και δεν χωραγαν πια οι φωλιές ουτε τα χελιδόνια 

Με τους σωτήρες  αγκαζέ ηλθαν κι οι εμποροι, τα φρουτα γινήκαν λαικές, οι λαικές υπερκαταστηματα. τα φρουτα δεν μυρίζαν δεν σηκωνες τα ματια να ψαξεις για το ωριμο και το νοστιμο άλλαξε χρωμα η άνοιξη, και μυρωδιές ο αέρας, σκόνη παντού, εσκυψε το κεφαλι μας στο βαρος του μπαλκονιού, ερημωσε ο δρόμος απο φρούτα απο πουλιά ζουζουνια και παιδιά, κι ύστερα ηλθε η σιωπή, χαθηκε η καλημερα μαζί με τα φραγκόσυκα και τα μουρα και δεντρα φυτρωσαν παραξενα που ηλθαν κατι τρελλοι και τους φοράνε φορεσιές απο κλωστες πλεγμενες, διπλα απο αστεγους που φρουτα ακόμη εχουν στα ονειρά τους διπλα απο ημιθανεις που ψαχνουν ακόμη ουρανό.... καποτε ναι ημουνα παιδί ευτυχώς.... καποτε? τωρα? δε ξερω θα ρωτήσω τον εμπορα που ειναι στο εδρανο ίσως να ξερει να μου πει.... 

(Χριστίνα Σαββατιανού 30-08-2014)

Θολούρες 67.....

πάντα οι ποιητές ξέραν καποιο μυστικό... το λεγαν αηχα όμως, και λιγοι καναν τον κόπο να το ακουσουν, να το αφουγκραστούν...

και τωρα, εδω, χαιδευοντας τις λεξεις τους εμεις οι σκλάβοι, κλαιμε για οσα δεν κερδίσαμε και για οσα χασαμε απο εκείνα που άλλοι για εμας κερδίσαν, κι οι αλλοι μετα απο μας θα βρίζουν και θα φτυνουν σε ταφους κενούς επανω, κενούς ανθρωπιάς, με κουφαρια ατολμα γεματους...

πάντα καποιοι μυστικό ειχαν καρφιτσωμένο στις λεξεις οι ποιητες μα εμεις στα βολικά κουτιά μας ξεχασμένοι τους αγνοούσαμε γιατί μας θελαν ζωντανούς να προχωράμε σε άβολα σοκακια, με ηλιο και με αγιόκλημα, και με πορτες ξεκλειδωτες και τα κλειδιά σε γλαστρες με κοκκινο και βυσσινί πηχτό στολισμένες....

δεν ακουσαμε τους ποιητές εμεις οι βολεμένοι.... τους προσπερασαμε και κλεισαμε τη πορτα με το κλειδί....

κι η γλαστρα ξερανε, και ο ηλιος εβασίλεψε....

κι η γροθιά εμεινε εναν τοιχο να στολίζει με σταλες κοκκινο με μαυρο απο του καιρού το διαβα....

πάντα κατι μυστικό είχαν να πλάσουν οι ποιητές με λεξεις χρωμα κι αρωμα, με τη ψυχή γεμάτη προσδοκία....

τωρα οι λεξεις φτωχυναν ξεχαστηκαν κι εμεις ακουμε το κενό και χειροκροτάμε ολοι μαζί κοπάδι αδιαφορο και μαδημένο....

παντα αγαπουσα τους ποιητές τις λεξεις τα μυστικά τους....

(Χριστίνα Σαββατιανού 06-2014)




Η διαθήκη μου
Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ’ αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: Δόξα σοι ο Θεός.
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί – εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που χαιρετάει απ’ την εξέδρα ώρες
ατελείωτες τις παρελάσεις
σ’ αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε πάλι σ’ όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ’ όλα τ’ ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ’ όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές στις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό αρχηγό τους.
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ’ αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ’ όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.


Υστερόγραφο
Η διαθήκη μου πριν διαβαστεί
– καθώς διαβάστηκε –
ήταν ένα ζεστό άλογο ακέραιο.
Πριν διαβαστεί
όχι οι κληρονόμοι που περίμεναν
αλλά σφετεριστές καταπατήσαν τα χωράφια.
Η διαθήκη μου για σένα και για σε
χρόνια καταχωνιάστηκε στα χρονοντούλαπα
από γραφιάδες πονηρούς συμβολαιογράφους.
Αλλάξανε φράσεις σημαντικές
ώρες σκυμμένοι πάνω της με τρόμο
εξαφανίσανε τα μέρη με τους ποταμούς
τη νέα βουή στα δάση
τον άνεμο τον σκότωσαν –
τώρα καταλαβαίνω πια τι έχασα
ποιος είναι αυτός που πνίγει.
Και συ λοιπόν
στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις
από φωνή
από τροφή
από άλογο
από σπίτι
στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος:
Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.

66.... Θολούρες

παντα υπηρχαμε κι εμεις κι οι αλλοι, παντα θαρρω οι αλλοι ήταν πιο πολλοί, γιατί αλλιως ο κόσμος θα μας χωραγε τους λίγους... και θα ειχανε γινει αόρατοι οι πολλοι... 


Χριστίνα Σαββατιανού 01-06-2014

65... Θολούρες

"οι αγιοι δεν φοράνε γραβάτα ουτε οι σωτήρες ουτε κι οι ήρωες, δεν ξερουν νουμερα και πολλαπλασιασμούς... ειναι εκει διπλα στους καδους ψαχνοντας μια μπουκιά φαγητό ενα πεταμενο ρουχο, ειναι στις γωνίες στις σκιές κρυμμενοι, ειναι οσοι δεν αντεχουν και αυτοκτονούν, κι οσοι αντεχουν και πεθαινουν σιωπηλά μερα τη μερα στιγμή τη στιγμή, ειναι οσοι ματώνουν στους δρομους, κι οσοι ματώνουν καθε μερα στη ψυχή... οσοι τρελλαινονται και αναχωρούν, κι οσοι τρελλαινονται κι εμμενουν..... μην τους δινετε βημα των ανάξιων σκοτώνετε κι εσεις ετσι κι αλλους πολλούς που ίσως κόσμο ανθρώπινο αν ελευθεροι αφηνονταν μπορούσανε να φτιαξουν ΦΤΑΝΕΙ!"

(Χριστίνα Σαββατιανού 20-04-2014)

Μαγειρίτσα της Χριστίνας, (χορτοφαγική χωρις κρέας) ή μανιτάρια φρικασέ ότι ναναι....

Από το Πάσχα του 2004  που έφυγε βιαστική η μανούλα μου παλεύοντας με τον πόνο του καρκίνου του πιο επιθετικού, τούτες οι μέρες χάσαν κάθε νόημα που είχαν πριν.... ή μάλλον πήραν τη διάσταση ενός πραγματικού πάθους, μιας στιγμής της ζωής που έμοιαζε με Γολγοθά αληθινό για μένα και με άλλαξε πολύ, με πόνεσε, με ξερίζωσε, αλλά ταυτόχρονα με ατσάλωσε άλλο τόσο και στη ψυχή και στο νού.....

Τότε τη μεγάλη Πέμπτη της ειχα δώσει μια υπόσχεση, την επόμενη Πασχαλιά να βαψουμε μαζί αυγά και να φτιάξουμε μαζί μαγειρίτσα, υπόσχεση που δεν κράτησα ομως γιατί η μάχη που δίναμε κι εκείνη κι εγώ μαζί της ήταν με ανισο εχθρό.... μας νίκησε τότε, τον νικάω έκτοτε κάθε μέρα μέσα μου οπως τουλάχιστον νιώθω...

Το Μεγάλο Σαββατο εκείνης της χρονιάς και με την ψυχή της κυριολεκτικά στα χέρια μου και με το σώμα της να βασανίζεται απο ανυπέρβλητο πόνο και με τα φάρμακα πλέον να μην μπορούν να τον ανακουφίσουν εντελώς της εφτιαξα τουτη τη μαγειρίτσα μήπως εβαζε μια κουταλιά φαγητό στο στόμα της....

ξέρω η εισαγωγή ειναι δυσκολη που σας εκανα, αλλά το φαγάκι ειναι πεντανόστιμο.... μέχρι κι ο πόνος της μανούλας υποχωρησε και δοκίμασε λίγο.... έκτοτε όμως απολαμβάνω κάθε Πασχαλιά αυτό το νοστιμο φαγάκι και όχι μονον Πασχαλιές αλλά και άλλες ημέρες οσο υπαρχουν μαρουλακια και διάφορα νοστιμα χόρτα...

ξεκινάμε λοιπόν για το φαγητό το νοστιμο της ανάστασης αλλά και κάθε ημέρας για όποιον θελει κατι ελαφρύ θρεπτικό και νοστιμουλι


Υλικά

ένα κουτί μισόκιλο μανιτάρια της αρεσκείας σας, θα γινει πιο νοστιμη με διάφορα ειδη μανιταριών αν εχετε την πολυτέλεια να τα αγοράσετε

ένα μεγαλούτσικο μαρούλι, ή ενα μικρό μαρούλι λιγα αντίδια καυκαλήθρες καμμια χούφτα σταμναγκάθι και λιγα μυρώνια

Ενα μάτσο 5-8 κρεμμυδάκια φρέσκα

Ένα πράσο μετριο

ένα ματσάκι άνιθο

λίγο κόλιαντρο ή μαιδανό προεραιτικά

ενα φλυτζάνι του καφέ και λιγο παραπάνω ρυζι

μισό ή ένα λεμόνι,

Αλατοπιπερο 

 Πλένουμε καλά ολα τα υλικά και τα ψιλοκόβουμε λεμονίζοντας λιγο τα μανιτάρια για να μην μαυρίσουν

 σε κατσαρόλι βαζουμε λίγο ελαιόλαδο ίσα να καλυφθεί ο πάτος του και ζεσταίνουμε, ριχνουμε τα κρεμμυδάκια και το πρασο να μαραθούν προσθέτουμε τα ραδικια καυκαλήθρες μυρώνια και ότι αλλο σκληρό χορτο εχουμε να μαλακώσουν κι επειτα το μαρούλι και τα μανιτάρια που βγάζουν νερό.







Μόλις μαραθούν τα χορταρικά και βγαλουν ζουμιά τα μανιτάρια προσθέτουμε μισό λίτρο νερό ή μέχρι να σκεπαστούν ολα καλά, και βράζουμε για ενα τέταρτο περίπου σε σιγανή φωτιά, έπειτα δυναμώνουμε τη φωτιά και ρίχνουμε το ρύζι βράζοντας όσο χρειαστεί μέχρι να φουσκώσει το ρύζι αλατοπιπερώνοντας το φαγητό....

προσθέτουμε αν χρειαστεί λίγο ακόμη νεράκι βραστό και βραζουμε με το ρύζι αλλα δεκα λεπτά με ενα τεταρτο μέχρι να μεινει μια πηχτή σουπίτσα....

Στο τέλος προσθέτουμε λίγο λεμόνι όσο μας αρεσει στη γεύση

αν θέλετε μπορείτε να αυγοκόψετε οπως στην κανονική μαγειρίτσα (εμε δε μου αρεσει το αυγολέμονο οποτε το αποφεύγω)

Αυτά τα απλά αλλά νόστιμα


Καλή Ανάσταση... 
Υγεια και προ πάντων Αγάπη και Ανθρωπιά

Χριστίνα Σαββατιανού
(19-04-2014)

Πρασοτυροτεμπελοκαλαμποκοπιτα της Χριστίνας (ότι νά,ναι)

απο τον Νοέμβρη και μετά η κατάστασή μου με το ευερέθιστο έντερο άλλαξε προς το χειρότερο, και άρχισα παλι να ψάχνω τι με ενοχλεί και φερνει πόνο και δυσφορια και τι όχι, ανακαλυψα που λετε πως οτιδήποτε περιεχει λευκά αλευρα σιτηρά ίσως γλουτένη καθώς και αρκετά απο τα λαχανικά που παλαιότερα δεν με ενοχλούσαν τωρα γίνονται βόμβες που φερνουν πόνο δυσφορία ενόχληση πρήξιμο κλπ.... πιθανότατα να ευθύνονται και τα μνημονια ή να είναι παρενέργειες των μνημονίων.... σημερα λοιπόν μετά απο τρεις μερες χωρις ενοχληση αλλά με διατροφή σχεδόν μονοφαγική δυστυχώς με καποιες ζωικές πρωτείνες και ψωμάκι χωρις γλουτένη και λιγο τυρί αποφασισα να ξαναδοκιμασω ενα ενα τα λαχανικά μου και αλευρι απο καλαμποκι, κατεληξα λοιπόν σε μια πιτα με διαφορα υλικά που ειχα και με μπολικο αυτοσχεδιασμό.... παλι δεν απεφυγα τις ζωικές πρωτείνες δυστυχώς αλλά τα υποκαταστατα τους θα με ενοχλούσαν.... οπότε εχουμε και λεμε τα υλικά που χρησιμοποιησα για την τεμπελα μου πρασοτυροπιτα με καλαμποκισιο αλευρι, ίσως μοιάζει με παραλλαγή απο τον παλιό καλό πλαστό.... δεν ειμαι σίγουρη....


Υλικά για ενα ταψάκι μικρό περίπου 25 -30 εκατοστα


μισό κιλό Αλευρι απο καλαμπόκι
3-4 πράσα ψιλοκομμένα
2 μετρια ξερά κρεμμύδια ψιλοκομμένα
φέτα τριμενη οση θελετε
δυο αυγά
ενα ενάμιση ποτηράκι του κρασιού γάλα ή οσο χρειαστεί
ενα ποτηράκι του κρασιού ελαιόλαδο (δεν χρησιμοποιώ καλαμποκελαιο γενικά)
ελαχιστο βουτυρο για το αλλειμα του ταψιού μαζί με μια κουταλίτσα απο το αλευρι για αλευρωμα
αλάτι πολυ προσεκτικά αναλογα το ποσο νοστιμη ειναι η φέτα μας  λιγο πιπέρι
και αν θελετε λιγο τριμμενο ρεγκατο για το τελειωμα να κανει λιγη κρουστα



προθερμαινουμε το φουρνο απο 180 εως 200 βαθμούς αναλογα τη δυναμή του

Εβαλα πρωτα τα αυγά σε μπωλ και χτυπησα με συρμα, προσθεσα τα υγρα οχι ολο το γαλα στην αρχή και λάδι κρατώντας λιγο για να μαράνω τα πρασα και το κρεμμύδι, και ανακάτεψα καλά. Επειτα αρχισα να προσθετω λιγο λιγο το αλευρι ωσπου να γινει πηχτός χυλός οχι ζυμάρι ομως προσθετοντας αν χρειαστεί λιγο ακόμη γαλα....


Στο μεταξύ μαρανα σε τηγάνι τα πρασα και το κρεμμύδι να πιουν τα υγρα τους και να γυαλίσουν λιγο....

Προσθεσα το τυρί στο χυλό ανακατευοντας να παει παντού και στο τελος προσθεσα και τα πρασα με το κραμμύδι με το λαδάκι που ειχε μεινει μεσα....

Στο βουτυρωμένο και αλευρωμένο μου ταψάκι εριξα το χυλό με ολα τα υλικά αφου ανακάτεψα πολύ καλά, και απλωσα ομοιομορφα....

Πασπαλισα με λιγο τριμμενο ρεγκατο να ροδισει και να κανει κρουστα

Σκεπασα με αλουμινόχαρτο και τώρα ψηνω ήδη μισή ωριτσα στους 190 βαθμούς μεχρι να ψηθεί το μίγμα μου καλά και να ροδισει λιγο η επιφανεια....









Τελικά Πέτυχε!!!!

 

καλή μας ορεξη

Χριστίνα Σαββατιανού - 15/04/2014

παγωμένες σκεψεις

 γνωσεις γνωσεις γνωσεις, λεπτομερειες απιθανες, λογοι λογοι λογοι πολλοι, που σταματάνε, παγωνουν εκει στα γραμματα εγκλωβισμένοι θαρρεις και τελειωσε ο χρόνος... κι η πραξη απεναντι περιμενει, χερια να την αδραξουνε, μυαλά να τη σκεφτουνε απλά σαν ιδέα σαν μια σκεψη φευγαλεα, και ψυχές ψυχές να την τολμήσουν, ψυχές που δεν σταματησαν στο γραμμα, και στον τύπο, δεν σταθηκαν στο όνομα και την ιστορια, αλλα ξεφυγαν τρεχοντας αγκαλιά να παρουν τη πραξη εκεινη που ευκαιρια γεννά, εκεινη που ισως να αγαπάει τη ζωή.... εκεινη τη πραξη την ασήμαντη που οσο το γραμμα φυλακίζει κι ο τύπος, θα μενει αόρατη μα πάντα δυνατή κι ετοιμη νεους κόσμους να γεννήσει....


(Χριστίνα Σαββατιανού
παγωμένες σκεψεις λιγο πριν ξημερωσει η 6η του Μήνα Μαρτη τουτου του 2014)

64.... Θολούρες

Δεν σε πιστεύω πια....

Δεν σε ακολουθώ....

Δεν σε σέβομαι....

Δεν σου χαρίζω ουτε στιγμή...

Δεν σε υπακούω....

Δεν σε νοιάζομαι....

Δεν σε σκέφτομαι....

Δεν σε υπολογίζω....

Δεν θελω να ειμαι εκεί....

Δεν θέλω να σε σώσω....

Δεν θέλω να σε νιώσω....

Δεν θέλω να σε ακούσω....

Δεν  θέλω να σε δω....

Δεν θέλω καν να σου σταθώ....

Δεν θέλω να σε βοηθήσω....

Δεν θέλω μες στον κόσμο τον ιδιο με σένανε να ζω....

γιατί εσύ δεν είσαι χρόνια τωρα στην ίδια κοινωνία των ανθρώπων που ονειρευομαι.... είσαι σε κόσμο αλλόκοτο δικό σου, σκοτεινό.... γιατί είσαι βάρος, βδέλλα, βδέλυγμα, και μου στερείς κι εμένα τη ζωή....

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΙΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΕΔΩ....


για κείνον τον συν-άνθρωπο που ξέχασε ή δεν αγάπησε ποτέ το "Συν", εκείνο που ανθρωπους όλους μας μας κανει....


Χριστίνα Σαββατιανού 3-03-2014

63..... Θολούρες.

σαν παραξενο συναντήσει το παραλογο, σκάει το πηχτό το μαυρο του παράλογου και πνίγει σκοτεινιάζει τα παντα γύρω μαυρο ανίερο πεπλο, χωρις φως χωρις κατανόηση χωρις σκεψη χωρις ντροπή, όλα ισα να φαινονται αλλιως, κατι που να μοιάζει φυσιολογικό σε καποιον ψευτικο καθρεφτη μεσα....

κι εκεί χωρίς ήχο μονάχα βουβή οργή, σιωπή πηχτή, στέκει η ψυχή να αποφασίσει.... δικαιο, αδικο, σωστό, λάθος, θέλω, πρέπει, μπορώ, αντεχω, υπομένω, υποχωρώ, ή προχωρώ.... για που? γιατί?

δεν είναι η θεση σου εδώ, μα ούτε κι εκεί... πουθενά δεν υπάρχεις, πουθενά δεν χωράς... και παλι φταις, φταις, φταις, που εισαι εσύ, που στεκεις παντα καθαρά χωρίς τιποτε κρυμενο χωρις προσωπα και προσωπεια, χωρις μασκες και γυαλίσματα χωρις στολίδια, ετσι απλά εισαι εκεί εισαι εσύ....

κι ολοι ζητάνε κι άλλο κι άλλο, και σκοτάδι φτυνουν κι εγωισμό, και μίσος σε εσένα που εισαι εσύ... χολή βρωμιά απαίτηση μια φυση απατηλή...

τιποτε δεν ειναι στη θέση του, τιποτε δεν θα βρει ξανά τη θεση που του πρεπει, το παράλογο ειναι μονάχα εκει με το πηχτό του σκοτάδι στολισμένο, σε φοβίζει σε τρομάζει σε πληγώνει, κι εσύ απλά... εσύ....

επίθεση, ή αμυνα, μένω ή φευγω, αντεχω κι υπομένω, ή διαλύω κι αλλάζω?

αυριο... αν ξημερώσει παλι αυριο, θα δω....

Χριστίνα Σαββατιανού 02-03-2014

παραληρηματα 4

Ημ/νία 29-04-2004
Ώρα 23:19

Κι αν κάποτε τα αστέρια μου τελειώσουν, κι αν της ζωής το όνειρο ξυπνήσει ένα πρωί... θα ναι ρηχός ο ποταμός, θα ναι η μέρα άδεια...
Τα χέρια του νοστάλγησε, τα μάτια τις οσμές του... μια άδεια λέξη μια στιγμή με βλέμμα γόνιμο...
Κι αν θα γυρίσω πίσω μου τι θα μου δειξεις τώρα? τι θα ναι θαύμα και πρωτιά να αφήσω στα παιδιά? σκίστηκε η ανάσα μου σκίστηκε η ψυχή μου στα δυο ο κόσμος σκίζεται την ώρα που λυγίζω...
Κλείνω τα αυτιά, τα μάτια μου, κλείνω και τη ψυχή μου... κατέβασε ρολά αγάπη μου η ζωή... πάει γι άλλο αστέρι...
Κατέβασε ρολά αγάπη μου η μέρα... πάει στης νύχτας το αγκάλιασμα, πάει για να κρυφτεί... πάει και η μικρή ελπίδα, εκείνη που ανθιζε του χαμογέλιου τη φωτεινή σκιά, εκείνη που άδραχνε της δύναμης τα χέρια και ανέβαζε ψηλά τη κεφαλή... πάει....
Κι εγώ αξημέρωτα όνειρα αποφεύγω... του ύπνου το μαρτύριο μήπως και παρατείνω, μήπως και με το ξύπνημα τελειώσει κι η ζωή....
........ (απ το πουθενά)

Χριστίνα Σαββατιανού

17-02-2003

Ημ/νία: 17-02-2003
Ώρα: 15:23

Χριστίνα Σαββατιανού

Λευκό, χαρά, τηλέφωνο, φίλες, ρολόϊ, διαδύκτιο, αγάπη, ταξίδι, αγωνία, έρωτας

Το εκνευριστικό τικ τακ του ρολογιού του θύμιζε το χρόνο που φλέρταρε με το μαύρο των μαλλιών του... έφευγε κλέφτης ζωτικών στιγμών κλέφτης ζωής.... Κοίταξε το λευκό τοίχο απέναντί του και πάνω του έγραψε το ταξίδι στη Χίο και στα άλλα νησιά... του βαλε χρώματα και πανάκια χάρτινα πάνω στα καράβια και μυρωδιές μαστίχας και κάπαρης...Ο Ερωτας, το πάθος για το σανίδι σκίαζαν τα πάντα.
Ξέχασε το τηλέφωνο στη καντίνα του θεάτρου, άφησε το διαδύκτιο να συσωρεύει τα μηνύματα που έστειλαν οι φίλες του... γιόμισε χαρά τα πνευμόνια του και έπαιξε όπως ποτέ πριν...
Η μόνη αγωνία ήταν για το τελος θα έχουν γιομίσει οι ψυχές του κοινού? Θα είναι όπως το θέλει όπως το προσμένει το χειροκρότημα?
Η χαρά γιόμισε ποτήρια με κόκκινο κρασί γλυκό και ζάλισε το νου την νύχτα που ήρθε....
Αύριο θα μιλήσεις στις φίλες θα τους πει "σ αγαπώ" σήμερα είναι η μέρα του πάθους.....

παραληρηματα 6

Ημ/νία 09-06-2003
Ώρα 16:38

Τελικά δεν ήταν το πιοτό... Ηταν μια χημεία πιο βαθειά, όμοια με κείνη της καταιγίδας. Το σύννεφο αφέθηκε στου κεραυνού τα χέρια να σκιστεί και κυμα το κυμα οι σταγόνες του γίνηκαν μέλι σε τσαμπιά που θυμίζαν νιάτα... Η μυρωδιά θυμίζει καλοκαίρια και ζωή από παλιά ξεχασμένη... Η γεύση αγριοφράουλα μέλι και θυμάρι... Ο χυμός ζεστός πανω στη κόψη των ματιών, μέσα στα χέρια αφήνεται να τρεμοσβήσει...
Η καταιγίδα θύμισε το θέλω, όχι δεν ήταν το πιοτό... Σκαλί σκαλί κορυφώθηκε η φύση, άνοιξη καλοκαίρι ζεστοί χυμοί λιακάδα στο χαμόγελο της ζέστης η νωχέλεια, οίστρος αλλιώτικος όχι εκείνος του πιοτού.... Οι μπούκλες μπλέχτηκαν στα χείλη και στην άκρη του στεναγμού, άγγιξαν τη γεύση και του κεραυνού την ορμή....
Γιορτή ήρθε μετά, γιορτάσι και μεθύσι... Το σύννεφο ζαλισμένο σκορπισε δροσερά χαμόγελα ένα γύρο στο δάσος... σκορπισε κρυφές σταγόνες που ξεφύγαν απ το κεραυνό... τις απίθωσε σε χέρια τρυφερά...
Το χέρι τρέμει να θυμίσει τη ζωή... η γεύση αναζητάει το μέλι, τα μάτια ζωγραφίζουν τη καταιγίδα στο κλεισιμο και στο ανοιγμά τους...
Αργησε το άγγιγμα να ωριμάσει... γλυκεια οικειότητα το έθρεψε το έκανε γνωστό... το θέλω όσο κι αν προσπάθησε, δε κρύφτηκε στο κρυο πρέπει μέσα....
Είναι μετάληψη ζωής και φύσης ευλογία... Η καταιγίδα δεν ειν απειλή δεν ειν κατάρα... Πανηγύρι με καλεσμένη τη ζωή και τη χαρά μου μοιάζει...
Κι αύριο αν αργήσει ο ύπνος να έρθει θα ναι που τον πλανεύει η μυρωδιά εκείνης της ώρας της πιο γλυκειάς... εκείνη η σταγόνα που στάθηκε και κοιτάζει με νοσταλγία τον οργασμό των λουλουδιών στα χωράφια, στις γωνιές των δέντρων στις άκρες εκείνων των δυο μικρών λόφων που κάνουν μια αγκαλια τόσο γνώριμη και απλή....
Μια μέλισσα σε κυνηγάει πεινασμένα... Κι ένα σύννεφο χαμογελάει νωχελικά μετά τη πάλη με τον κεραυνό...
Η μέρα χαιρετάει με τη κούραση της χαράς να τρεμοπαιζει στα μάτια της...

στου ύπνου τη γωνιά της κανει συντροφιά η νιότη που πάντα είναι εκεί....

Χριστίνα Σαββατιανού

62.... Θολούρες

τελικά.... ολα δυσοιωνο παιχνίδι, μονοπολη και στρατέγκο μαζί (το θυμαται κανεις το στρατεγκο?) κι εμεις... παραλληλο συμπαν αγονο, τυχαία υπάρχει, τυχαία θα χαθεί... 

χωρίς συμμετοχή χωρίς συνειδηση, χωρίς παρουσίες.... 

μια τύχη μόνο που της στολίζουν μύριες δικαιολογίες για να την δεχθούν οι πολλοί.... 

άλλοι την βρίζουν για να δεχθούν χωρίς τύψεις την ανυπαρξία του όλου, τη δική τους.... 

ότι κινείται είναι παράτυπο, ότι πεθαίνει είναι τυχαίο.... ότι υπάρχει δεν είναι εκεί, πανω στου παιχνιδιού την ροή μονάχα, σκέψεις κάποιου παίκτη, σκέψεις σωστές, σκέψεις λάθος.... 

παράλληλο σύμπαν σιωπηλο κι ανύπαρκτο μονάχα όλα τα άλλα.... 

στο τωρα το πριν και το μετά.... παράλογη απουσία - υποψία παρουσίας ίσα για να μην τελειώνει το παιχνίδι ποτέ.... ίσα για να χαμογελούν οι παίκτες, παράλογη απουσία η ζωή..... 

(Χριστίνα Σαββατιανού 28-01-2014)

παραληρηματα 5

Ημ/νία 17-02-2003
Ώρα 15:23

Λευκό, χαρά, τηλέφωνο, φίλες, ρολόϊ, διαδύκτιο, αγάπη, ταξίδι, αγωνία, έρωτας

Το εκνευριστικό τικ τακ του ρολογιού του θύμιζε το χρόνο που φλέρταρε με το μαύρο των μαλλιών του... έφευγε κλέφτης ζωτικών στιγμών κλέφτης ζωής.... Κοίταξε το λευκό τοίχο απέναντί του και πάνω του έγραψε το ταξίδι στη Χίο και στα άλλα νησιά... του βαλε χρώματα και πανάκια χάρτινα πάνω στα καράβια και μυρωδιές μαστίχας και κάπαρης...Ο Ερωτας, το πάθος για το σανίδι σκίαζαν τα πάντα.
Ξέχασε το τηλέφωνο στη καντίνα του θεάτρου, άφησε το διαδύκτιο να συσωρεύει τα μηνύματα που έστειλαν οι φίλες του... γιόμισε χαρά τα πνευμόνια του και έπαιξε όπως ποτέ πριν...
Η μόνη αγωνία ήταν για το τελος θα έχουν γιομίσει οι ψυχές του κοινού? Θα είναι όπως το θέλει όπως το προσμένει το χειροκρότημα?
Η χαρά γιόμισε ποτήρια με κόκκινο κρασί γλυκό και ζάλισε το νου την νύχτα που ήρθε....
Αύριο θα μιλήσεις στις φίλες θα τους πει "σ αγαπώ" σήμερα είναι η μέρα του πάθους.....

Χριστίνα Σαββατιανού

Παραληρήματα 7

Ημ/νία 11-09-2002
Ώρα 12:05

Χριστίνα Σαββατιανού


Ξύπνησε κακόκεφος, μια σταγόνα μέλι κολλημένη στα μαλλιά του, τη χθεσινή παρανομία να του θυμίσει αχνά... μια μύγα τιτίβιζε λαίμαργα γύρω της....
Κοίταξε το δωμάτιο... το μικρό τραπέζι ανατράπηκε στην πάλη του εγωιστικού του ξεσπάσματος... πόνεσε άραγε εκείνη?
Κοίταξε ενα γύρω προσπαθώντας να διώξει την ανισορροπία του τελευταίου υπνου που δεν άφηνε τα μάτια του να ανοίξουν....
Σκέφτηκε το χλωμό της πρόσωπο... θυμήθηκε μια γκριμάτσα στραβή και γέλασε....
Ξανακοίταξε αλλά μήνυμά της δε βρήκε πουθενά... Ναναι ο εγωισμός του που δεν της χάιδεψε τα μαλλιά; Νάναι η ανατρεπτική του φύση που δεν του επέτρεψε να τη φωνάξει με το όνομά της; Νάναι η αχνή αβέβαιη υπόστασή του που φοβήθηκε να τη κοιτάξει στα μάτια; Γέλασε και πήγε στον καθρέφτη με την καλημέρα να φωτίζεται αχνά από τη γρίλια...
Παρατήρησε τη μύγα που είχε σχεδόν τελειώσει το πρωινό της στα μαλλιά του και καθάριζε τα μέλη της...
Σκέφτηκε τα λεπτά μέλη της προηγούμενης νυχτιάς...
Άκουσε ξανά το χαρούμενο τιτίβισμά της όταν της πρότεινε να τον ακολουθήσει....
Εφτυσε τον καθρέφτη και εβαλε το καφόμπρικο στη φωτιά...
Άναψε το τσιγάρο και έλιωσε τη μύγα στο χέρι του...
Δοκίμασε το μέλι που ειχε μείνει στα μαλλιά του και ξανάφτυσε τον καθρέφτη...
Θα μπορούσε ποτέ να κοιτάξει στα μάτια; ....

Χριστίνα Σαββατιανού