να μας παει σε αλλο τοπο οπου το σωστό ειναι σωστό, και το λαθος λαθος, κι οι λέξεις εννοούν αυτό που λένε, κι ολα ιριδίζουν και γουργουρίζουν με ευχαριστηση γιατί τιποτε δεν τα απειλεί τίποτε δεν τα σκορπίζει.... να μας δειξει άλλο τρόπο, να φτιαξουμε τον άλλο τόπο, να ζήσουμε μονοιασμένοι σε αυτόν, και να αφήσουμε τους αλλους στη δική τους παραλία με τους λυσσασμένους ανέμους της ύλης να τους βαυκαλίζουν και να τους βασανίζουν....
Δε μάθαμε τίποτε απο το πριν.... ξεχάσαμε το αίμα, τον ιδρώτα.... βολεμμένοι σε πλαστικά κουτιά, κι αφθονία ψεύτικη, κερνάμε θανατο παιδιά και γερους, κερνάμε ψεύτικα όνειρα ο ένας τον άλλον... Δεν μαθαμε τίποτε απο τους νεκρούς μας, κι η ιστορία ανέκδοτο κρύο μοιάζει σαν την επικαλλούμαστε ως δικαιολογία ανίερη... σκελετωμένη κοινωνία, κι ανθρώποι μοναχοί... μας εχω βαρεθεί....
Στη Βουλή θα μιλήσουν αυτή την εβδομάδα οι εκπρόσωποι των δυνάμεων κατοχής της Ελλάδας – την Τρίτη ο Ντομινίκ Στρος-Καν του ΔΝΤ, την Πέμπτη ο Όλι Ρεν της ΕΕ. Προηγουμένως οι εκπρόσωποι των κατακτητών θα έχουν συναντήσεις με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, αλλά και με τη ΓΣΕΕ. Θα επιθεωρήσουν την υπόδουλη χώρα, ο λαός της οποίας κάθε άλλο παρά καλείται από τους ηγέτες του να κατεβεί κατά εκατομμύρια στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί εναντίον της Νέας Κατοχής από τους Γερμανούς, την ΕΕ και το ΔΝΤ.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ
Όπως και επί ναζιστικής Κατοχής του 1941-1944, έτσι και σήμερα οι κατακτητές έχουν δοσίλογους συνεργάτες. Οι «γερμανοτσολιάδες» της σημερινής Κατοχής του μνημονίου είναι πολιτικά το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, το ΛΑΟΣ, η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Φώτης Κουβέλης και η ομάδα του. Ταξικά, ο συνεργάτης της ΕΕ και του ΔΝΤ είναι το ελληνικό κεφάλαιο. Όπως οι μαυραγορίτες πλούτισαν επί Κατοχής, έτσι και σήμερα ο ΣΕΒ προσπαθεί να αξιοποιήσει την ισχύ που του δίνει η συμμαχία του (από θέσεις υποτέλειας, εννοείται) με την ΕΕ και το ΔΝΤ προκειμένου να πολλαπλασιάσει τα κέρδη του καταλύοντας και αναιρώντας κάθε εργατικό δικαίωμα και κατάκτηση. Εκμεταλλευόμενοι οι βιομήχανοι και τα υπόλοιπα τμήματα του κεφαλαίου την απουσία αξιόλογων αντιδράσεων από τις ζαλισμένες, πανικόβλητες και παράλυτες από το φόβο μάζες των εργαζομένων, προσπαθούν να αλλάξουν ριζικά υπέρ τους τους κανόνες κατανομής του κοινωνικού πλούτου. Γνωρίζουν άλλωστε από ιστορική πείρα ότι η αδράνεια των εργαζομένων δεν θα διαρκέσει επ’ άπειρον και βιάζονται για να προλάβουν να αρπάξουν όσο το δυνατόν πιο πολλά όσο το δυνατόν πιο σύντομα.
Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να αυταπατώνται νομίζοντας ότι έχουμε να κάνουμε απλώς με μια παροδική κρίση του εργατικού κινήματος, την οποία εκμεταλλεύεται το κεφάλαιο προσωρινά και σε λίγο καιρό τα πράγματα θα επανέλθουν εκεί που ήταν. Η κατάσταση σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, όχι μόνο στη χώρα μας, είναι τραγικά πιο σοβαρή. Έχουμε να κάνουμε με μια κοινωνική αντεπανάσταση που εξαπέλυσε το κεφάλαιο, φιλοδοξώντας να αλλάξει ριζικά τους κοινωνικούς συσχετισμούς στον καπιταλισμό του 21ου αιώνα. Η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» είχε μέχρι τώρα εκφραστεί στο πολιτικό και στο γεωπολιτικό επίπεδο. Από εδώ και πέρα όμως ο καπιταλισμός, αισθανόμενος παντοδύναμος απέναντι στους εργαζόμενους και μη απειλούμενος από τίποτα σε πολιτικό επίπεδο, δείχνει αποφασισμένος να κερδίσει και σε κοινωνικό επίπεδο αυτά που συνεπιφέρει ο θρίαμβός του επί των σοσιαλιστικών ιδεών. Χωρίς περιστροφές, φιλοδοξεί να ξαναγυρίσει τις εργασιακές σχέσεις στο... 19ο αιώνα! Δεν έχει καμιά αναστολή να δημοσιοποιήσει αυτές τις προθέσεις του, όπως φάνηκε και από το υπόμνημα - μανιφέστο που υπέβαλε στην κυβέρνηση ο ΣΕΒ. Σε άλλες εποχές θα έχει καεί η Ελλάδα. Σήμερα δεν έγινε ούτε μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας.
Ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δημήτρης Δασκαλόπουλος, ο οποίος όσο πιο παρασιτικός γίνεται από πλευράς παραγωγής τόσο πιο επιθετικός γίνεται από πλευράς θέσεων, ανακοίνωσε θριαμβευτικά τους όρους των νικητών: Κατάργηση του 8ώρου και μετατροπή του σε 10ωρο κατά την κρίση του αφεντικού, χωρίς καμιά υπερωριακή αμοιβή, χωρίς καν οποιαδήποτε αμοιβή, με απλή αφαίρεση αυτών των ωρών υπερωριακής απασχόλησης κάποια άλλη μέρα που θα θελήσει ο εργοδότης! Κατάργηση της σαββατιάτικης αργίας σε όποιους κλάδους ισχύει, δουλειά και το Σάββατο για όλους και ρεπό κάποια άλλη μέρα της εβδομάδας. Κατάργηση κάθε αγορανομικού ελέγχου, κάθε ορίου αισχροκέρδειας, κατάργηση ακόμη και της τυπικής υποχρέωσης των επιχειρήσεων να γνωστοποιούν τις αυξήσεις τιμών των προϊόντων τους στο υπουργείο, κατάργηση μέχρι και της δημοσίευσης των ισολογισμών τους! Κατάργηση κάθε φόρου ή τέλους επί του κεφαλαίου. Πλήρης ασυδοσία! Πλήρης και η συμπαιγνία με την κυβέρνηση Παπανδρέου - Τσοκάλογλου. «Πράξη ευθύνης και σημαντικής συνεισφοράς του ΣΕΒ(!)» χαρακτήρισε το επαίσχυντο υπόμνημα του ΣΕΒ ο θλιβερός υπουργός Ανάπτυξης Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, προσθέτοντας ότι είναι «πάρα πολύ χρήσιμο» στην κυβερνητική «προσπάθεια κατάρτισης ενός σχεδίου δράσης για το επιχειρηματικό περιβάλλον».
Η αποκάλυψη από το ΣΕΒ της μυστικής συμφωνίας με το διαβόητο πρόεδρο της ΓΣΕΕ Γιάννη Παναγόπουλο για μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα κατά 12%, κάτι που ο τελευταίος αναγκάστηκε να διαψεύσει, αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ο στόχος της «κοινωνικής αντεπανάστασης» του κεφαλαίου, με επικεφαλής τα πιο παρασιτικά και επιθετικά τμήματά του, είναι να ρίξει τους εργαζόμενους στον κοινωνικό Καιάδα.
Σωτηρία βασιζόμενη στο έλεος του κεφαλαίου δεν υπάρχει. Αν οι εργαζόμενοι δεν αντιδράσουν με κάθε μέσο, αποφασισμένοι να συγκρουστούν μέχρι θανάτου, η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου και το κεφάλαιο θα τους λιώσουν σαν τα σκουλίκια! Αυτή είναι η ωμή αλήθεια
Επιτρέπεται, (και ενθαρρύνεται), η -μη εμπορική- αναπαραγωγή των κειμένων του www.prin.gr με παράκληση να υπάρχει και μια αναφορά (link) στην πηγή
---------------------------------------------------------------------------------------------------
ωραία μαθαμε και απο αυτόν τον κυριούλη το προβλημα, καμμια προταση για λύση και αλλαγή του παρατιθέμενους προβλήματος δεν δινει κι αυτός.... ολοι λόγια και μερος του συστήματος ειναι, λενε λένε λενε, προκειμένου να διατηρούν τον φόβο σε ολες τις κοινωνικές ομάδες ώστε το κεφάλαιο που και αυτός καταγγέλει να μπορει να χειρίζεται ακόμη πιο ευκολα τον κόσμο...
καλή η φιλολογία του καθενος αλλα χρειαζόμαστε λύσεις προτάσεις, τρόπους συνεργασίας και ΑΠανάπτυξης κοινωνικής ώστε να μπορέσουμε και να επιβιώσουμε και ίσως να αντισταθούμε στα οποια κεφαλαιακά σχεδια αναφερει αυτός ή οποιοσδήποτε άλλος...
το σκέφτομαι απο δω το σκεφτομαι απο κεί κι ολο σε τούτο καταλήγω σαν τρόπο δρασης αντίδρασης αντίστασης ή οπως αλλιώς μπορεί να το δεχθεί κανείς... : προτείνω λοιπόν, κι αν κανω λάθος ας με διορθώσει κάποιος, οργάνωση μεταξύ μας, ανταλλαγή πραγμάτων υπηρεσιών οπου και οσο περισσοτερο γίνεται.... να αποφεύγουμε να χρησιμοποιούμε χρήματα και να καταναλώνουμε οσο το δυνατόν τα απαραίτητα ωστε το κεφάλαιο που μας φταιει να νιωσει αισθητά την απουσία μας...
το να φωνάζουμε και να τα σπάμε δεν βγαζει πουθενά, απλά εκτονώνεται η τυχόν οργή οταν μας προκαλούν με οτι μας λενε... μετά παλι σκυμμένοι και τρομοκρατημένοι περιμένουμε το επόμενο δελτίο ειδήσεων, περισσοτερο απο ποτέ χωμένοι στον καναπέ μας, μια και αυτός ο φόβος της επιβίωσης πλέον, μας μουδιάζει...και μας παραλύει.....
ηπιες τεχνολογίες, (γνώσεις παλιές που οι γιαγιάδες κι οι παππούδες μας κατείχαν αλλα εγκλωβίζοντας μας στα κελιά των πολεων αφήσαμε και ξεχάστηκαν - η φύση η πραγματική γεννήτοράς μας εχει τους τρόπους να μας θρέψει να μας γιατρέψει, να μας συντηρήσει να μας προστατεύσει, αρκεί να θυμηθούμε το πως, το τσιμέντο παλι οχι) οικοτεχνίες ανταλλαγή προιόντων και υπηρεσιών παραγωγή τροφίμων σε ελεύθερους χωρους ακόμη και στις πυλωτές και τις ταράτσες, και μοιρασμα τους μεταξύ μας, κατι τελος παντων να μας βοηθήσει να αφησουμε τους εγωισμούς τις μονομανίες και τον ατομικισμό, να συνεργαστούμε και να δειξουμε σε όποιον μαχεται τον πολύ κόσμο, ολους εμάς, προκειμένου να κερδίσει με καθε τρόπο και χωρίς να νοιαζεται για το κόστος στις ζωές μας, οτι μπορούμε και χωρίς αυτούς οποιοι κι αν ειναι...
Όσο χρωματίζουμε κομματικά και στενά ιδεολογικά (δογματικά) τα πράγματα παραμένουμε χωρισμένοι κι αδύναμοι να κανουμε οτιδήποτε, το ιδιο και αν τα αντιμετωπίζουμε συντεχνιακά και κατά επαγγελματικό κλάδο...
ολη η κοινωνία πλήττεται απο οτι κι αν ειναι αυτό που κανουν αυτή τη στιγμή.... τα πολιτικά (ιδεολογικά ίσως) συστήματα εχουν υποταχθεί ίσως και συντριβεί, στο ευρύτερο συστημα της οικονομίας, φούσκα στη φουσκα θα σκασει και θα γεμίσουμε όχι μονο σκατά αλλά ίσως και θανατο και παιδικές ζωές, όχι εκείνες των αφρικανόπουλων που τοσα χρονια ξεχνάμε στην πεινα τους και στη φτωχια τους, παρασυρμένοι στην υπερκαταναλωτική μας μανία που τοσο ευκολα δεχθήκαμε, εγκλωβισμένοι σε πλαστικό και δανεικό χρήμα, αλλα των δικών μας παιδιών, των παιδιών που βρισκονται σε κοινωνίες Δυτικού τυπου.... Μην νομίσει κανείς οτι οι ζωές "των δυτικών "αρείων" εχουν μεγαλύτερη αξία απο εκείνη των αφρικανών στα ματια του οικονομικού συστήματος, μονάδες ειμαστε αριθμοί νούμερα, κι οταν δεν μπορούμε πλέον να ειμαστε χρήσιμοι ως καταναλωτές γινόμαστε πειραματόζωα σε ανίερα συχνά πυκνά πειράματα προκειμένου να αδειάσει χωρος για οσους θεωρούνται ισχυροί στο σύστημα αξιών που επιτρέψαμε κι εμεις να επικρατήσει....
οφείλουμε τοσο στους εαυτούς μας, οσο και στα παιδιά μας να συνεργαστούμε σε μια ευρεία βάση, χωρις οδηγούς και αρχηγούς, με γνωμωνα την ατομική μα και συλλογική επιβίωση, την βελτίωση των ετσι κι αλλιώς απάνθρωπων συνθηκών που επιβάλλονται απο τους "μεγάλους" τουτου του κόσμου.... με διαφορετικούς πλέον τρόπους, οχι αυτούς που τοσο μας βόλεψαν....
οφείλουμε να ξεβολευτούμε λίγο ή και πολύ, για να μπορέσουμε να ζήσουμε, κι αυτό δεν μπορεί να γινει υπό την σκέπη πολιτικών (τους δοκιμάσαμε αιώνες τώρα αυτούς - εκμεταλλευόμενοι την εξουσία που τους δινουμε, κανουν οτι ειναι δυνατόν για την παρτη τους ξεχνώντας οτι διαχειρίζονται τύχες ανθρώπων και λαών) ούτε υπό την σκεπη άλλων ιδεολογιών ειτε πολιτικών ειτε θρησκευτικών.... όταν πνίγεσαι δεν κοιτάζεις να ειναι στο νουμερό σου το σωσίβιο που θα βρεις μπροστά σου, αλλα να πιαστείς απο οτιδήποτε βρεις να κρατηθείς ζωντανός στην επιφάνεια, στον αέρα...
Αυτό το οτιδήποτε ειναι το χερι του συνανθρώπου μας, του διπλανού μας, φτωχού ή πλούσιου (αν και ο τελευταίος θα την κανει για αλλο τοπο να νιωσει ασφαλής) οποτε αν δεν γινουμε ολοι μαζί ενας ανθρωπος σίγουρα θα χαθούμε στη δίνη του προβλήματος που αναφέρει ο κυριος Δελαστίκ και φλύαρα με περίσσεια ωψιμη φιλαλήθεια εχουν ολοι αρχίσει να μολογάνε...
ουφ τα ειπα και ξελάφρωσα.... ελπίζω μονον να βρω ενα χερι προθυμο, ή και πολλά, σε τουτη τη φοβισμένη και φθαρμένη κοινωνία να κρατήσω, να προχωρήσω να συνεχίσω να ζω, ανθρώπινα και χωρις αγωνίες φόβο και κίνδυνο.... ζητάω πολλά? (Χριστίνα Σαββατιανού / 07-12-2010)
Στις 11-12 Δεκέμβρη η Τέχνη Εν Κινήσει (ΤΕΚ) διοργανώνει στην ΑΝΩΤΑΤΗ ΣΧΟΛΗ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ (Α.Σ.Κ.Τ.), Πειραιώς 256, Αγ.Ι. Ρέντης, το 3ο Φεστιβάλ Εν Κινήσει, με τίτλο:
«WHICH SIDE ARE YOU ON FEST» - Για μια τέχνη αντίστασης στο πλευρό των εργαζομένων.
Η Τέχνη Εν Κινήσει (ΤΕΚ) είναι μια συλλογικότητα εργαζόμενων καλλιτεχνών που προσπαθεί να συσπειρώσει μουσικούς, εικαστικούς και άλλους καλλιτέχνες και να αναπτύξει καλλιτεχνική-κινηματική δράση στο πλευρό των εργαζομένων.
Κατά τη διάρκεια του 3ου Φεστιβάλ Εν Κινήσει θα πραγματοποιηθούν 2 κεντρικές συζητήσεις, μία κάθε μέρα, προσεγγίζοντας ζητήματα ως προς τη σχέση των μουσικών με το κίνημα των εργαζομένων και τη θέση των καλλιτεχνών στην παραγωγική διαδικασία.
Στο μουσικό μέρος του Φεστιβάλ συμμετέχουν σημαντικοί καλλιτέχνες/συγκροτήματα της σύγχρονης αθηναϊκής σκηνής. Πολλοί από τους καλλιτέχνες έχουν «γράψει» υλικό με άξονα το περιεχόμενο του συγκεκριμένου φεστιβάλ. Θα εμφανιστούν (κατά σειρά εμφάνισης):
Σάββατο 11/12: Echo Tattoo, Lady Vanishes, Three way plane, Common I και theBliss.
Κυριακή 12/12: Υπεραστικοί, Παράξενος, MC Yinka, EleKtroBalKana, Σπύρος Γραμμένος και Xatzifrageta.
Οι συναυλίες ξεκινούν το Σάββατο στις 9.30 μ.μ., ενώ την Κυριακή στις 8.30 μ.μ. Κατά τη διάρκειά τους θα γίνουν σύντομες παρεμβάσεις-χαιρετισμοί από εκπροσώπους σωματείων, επιτροπών αλληλεγγύης, οργανώσεων μεταναστών κ.α.
Στο 3ο Φεστιβάλ της ΤΕΚ θα συμμετάσχουν, επίσης, με έργα τους 13 εικαστικοί και φωτογράφοι. Οι δουλειές και τα έργα των καλλιτεχνών εντάσσονται στο γενικό κοινωνικοπολιτικό σκεπτικό του Φεστιβάλ και κάποια από αυτά έχουν δημιουργηθεί ειδικά γι' αυτό. Η Έκθεση περιλαμβάνει φωτογραφία, γλυπτική και ζωγραφική. Με αλφαβητική σειρά, συμμετέχουν : Αγγελάκης Γιώργος, Ακύλα Έλενα, Αλεξάκης Γιάννης, Βολανάκης Αντώνης, Ευθυμίου Τζίμης, Ζώντας Φώτης, Θεοδόσης Δημήτρης, Λαγουδιανάκης Γιώργος, Μάγδα Ταμάμ, Τσακίρης Σπύρος, Τσουλούφη Άννα, Χαλάτσης Δημήτρης, Χανδέλης Στέφανος, Χριστόπουλος Κώστας.
Ως εργαζόμενοι καλλιτέχνες, οι συμμετέχοντες/ουσες στην ΤΕΚ αποφασίζουμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, να στρέψουμε τη ματιά μας προς τη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα και να πάρουμε θέση στο πλευρό του κόσμου της εργασίας, ενάντια στο κεφάλαιο και την επίθεση που αυτό εξαπολύει. Στη συνειδητοποίηση, ακριβώς, της ταξικής μας θέσης μπορεί να αποδοθεί η επιλογή της διοργάνωσης ενός τέτοιου θεματικού φεστιβάλ για μια τέχνη αντίστασης στο πλευρό των εργαζομένων.
παλιά πριν χάσω την Αλέκα μου, δεν πιστευα οτι μενει τετοιο κενό οτaν φευγει η μανούλα απ τη ζωή μας...
Τώρα κοντεύουν επτά χρονια και το κενό δε λεει να το γιατρέψει ούτε ο χρόνος ουτε η ελειψη της φυσικής παρουσίας, θελετε πειτε με τρελλη ...θελετε πιστέψτε το, αλλα ακόμη ζεστή η ανάσα της μερικές φορές γύρω μου, η μυρωδιά η όψη της κι εκείνο το χαδι στα μαλλιά που κανεις αλλος δεν το χαρίζει με τον ίδιο τρόπο...
Ειναι και κατι πρωινά που λες και δεν εφυγε, σαν ναναι ακόμη ζωντανή, την ακουω να με καλημερίζει "καλημέρα Τιτινα μου να προσεχεις κοριτσάκι μου και παρε με τηλέφωνο αν φυγεις να μην ανησυχώ..."
μου λειπει πολύ η μανούλα μου, ίσως φταιει που μαι μοναχοπαιδι, ίσως που ειμαι παραξενουτσικη δεν ξερω... :(
σε 22 μέρες γιορτάζω τα γενέθλιά μου, και δεν ειναι το ιδιο χωρίς την Αλέκα μου, ειναι σαν να σταμάτησε ο χρόνος τον Απρίλη του 2004 κι ας ασπρίζουν τρίχα τρίχα τα μαλλιά κι ας διαγράφονται αχνά μερικές ρυτιδούλες στο μετωπο....
Με ξύπνησε ξημέρωμα μια αύρα μια πνοή
στο μάγουλο φτερούγισε της μάνας μου φιλί
το χάδι της με γέμισε με αγάπη και στοργή
και πίσω ξαναγύρισα ξανάγινα παιδί
μ' ένα φιλί και μια ευχή και το χαμόγελο της
σαν ξύπνησα τον ήλιο μου είδα στο πρόσωπο της
σου έφερα ροδόνερο σιγά μου ψιθυρίζει
για να πλυθείς και να λουστείς και να γλυκομυρίζεις
στέγνωσε τα μαλλάκια σου στις κεντητές πετσέτες
που 'χουν χρωματιστά πουλιά αστέρια και βιολέτες
απ' τα κεντίδια κόκκινο, πάρε σαν ένα χάδι
στα μάγουλα σου ακούμπησε ν' αφήσει κοκκινάδι
άσε λυμένα τα μαλλιά, στους ώμους ν' ανεμίζουν
σαν τα φυσάει ο άνεμος αυτά να παιχνιδίζουν
φόρεσε τ' άσπρο φόρεμα και το λευκό μαντήλι
και το βαφτιστικό σταυρό ακούμπησε στα χείλη.
βάλε στο μέρος της καρδιάς το πρωινό φιλί μου
κι έλα για λίγο να σε δω, άστρο και γιασεμί μου
έλα και σου 'χω έτοιμα φτερά για να πετάξεις
τα όνειρα σου μάτια μου για να τα κάνεις πράξεις
στον ουρανό φτερούγησε σε θάλασσες σε δάση.
μα όσο μακριά μου κι αν πετάς ποτέ να μη ξεχάσεις
στις προσευχές θα βρίσκεσαι και μες στην αγκαλιά μου
στη σκέψη και στα όνειρα στους χτύπους της καρδιάς μου
την πρωινή μου την ευχή σου στέλνω πριν χαράξει
από το μάτι του κακού αυτή να σε φυλάξει
κι όταν ξυπνάς κάθε πρωί, τον ήλιο σαν κοιτάξεις
στην αγκαλιά του πρωινού ποτέ να μη ξεχάσεις
να ψάχνεις μέσα στη ζωή τα άνθη τα λευκά της
και την ευχή μου θα τη βρεις μέσα στη μυρωδιά της
ΚαΤερίνη
Μουσική Γιάννης Μαρκόπουλος
------------------------
Μάνα
Στίχοι: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Μουσική: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Πρώτη εκτέλεση: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Μάνα μου δύσκολο κενό
αφήνει ο μισεμός σου.
Άκουσ' το μάνα μια φορά
απ΄το μεγάλο γιο σου.
Μάνα μου υπερήφανη
και ντροπαλή μου μάνα
δεν το πιστεύω πως χτυπά
για σένα η καμπάνα.
Φεγγάρι παραγγέλνω σου
και μην το λησμονήσεις
τη μάνα μου στα σκοτεινά
δεν θέλω να αφήσεις.
Του Ψηλορείτη την κορφή
τη χιονοσκεπασμένη
βάλε σημάδι μη χαθείς
γιατί θα περιμένει.
οι μέρες μας καρφιά γεμάτες, καρφιά ματοβαμένα, κι ο έντιμος ο φοβισμένος γονατίζει κι ακούει... κοιτάζει χαυνωμένος τα μικρά κόκκινα ποτάμια που γυαλίζουν στον ήλιο... υπνωτίζουν.... κι άλλα καρφιά γεμίζει η μέρα, ο μήνας, ο χρόνος... καρφιά παιδικά, γέρικα, καρφιά νιούτσικα, κλειδώνουν της ζωής τα μονοπάτια.... καρφιά γεματες οι μέρες, πιο πολλά πιο κοντά στο κενό.... άνθρωπος άνθρωπος μάχεται, άνθρωπος άνθρωπο τρώει... κι απο θέσεις ασφαλείς και βολικές, κρίνει επικρίνει και σιωπά... κι άλλα καρφιά φορτώνει το κορμί της ανθρωπότης, καρφιά βαριά πόνο γεμάτα, κι άθλια όνειρα - ενα γύρο σκορπά....στολίδια ανίερα, χίλια καρφιά......
καποιον καρφώνουν σήμερα, σταυρώνουν μια ελπίδα... όλοι εκείνοι που εμπιστεύτηκες, χωρίς σκέψη χωρίς σύνεση, χωρίς καρδιά....
κι ο φόβος λάθος όνομα έχει που σε ταίζουν, καρφί κι αυτός και άθλια φτηνή δικαιολογία, να σε κρατούν στα γόνατα να σκύβεις και να τρέμεις, να μη ρωτάς, να μη ζητάς, μόνο να ακολουθάς...
χίλια καρφιά, αδικόκαρφα, ο μερες και οι νύχτες, και ως ποτε φιλε απονε, τα ματια αλλού θα στρεφεις? ως ποτε θα αφουγκράζεσαι το αίμα τα σφυριά ?
Υπνοβασίες σε σχοινί αόρατο, επιθανάτιους ρόγχους στολισμένο... ο κόσμος σας σαθρός, - νερό, ζωή, πόσο μοιαζουν!
Ακαλαίσθητες λέξεις, ύλη πνιγμένες, αέρας ουρανός θολά... αντιπαθώ το έξω σας, τον κόσμο τον πλαστό...και τις φωνές σας βρώμικες ακούω... ΧΑΜΟΓΕΛΩ - έτσι να σας τη σπασω - ΤΟΛΜΩ....
(Χριστίνα Σαββατιανού - 18-10-2010)
κι ο ουρανός σας ριγέ, καρώ, μολυσμένος σαν το λόγο που σκορπάτε....
μα αντιστεκεται παντα γαλάζιος εκεί πιο ψηλά από τα σκουπίδια σας, πιο ψηλά απ τη φιλοδοξία σας, γεμάτος κι ομορφος, αντιστέκεται... μαζί του κι εγώ
Αδυναμίας πρελούδια, ταξιδια παραλογα και αμφίβολες υποσχέσεις... κι εσύ κοιτάς δε ρωτάς δεν στιγματίζεις, κοιτάς και μασάς.... μέχρι φωτιά να καψει το χαρτινο κόσμο σου κι όλα να γίνουν απ την αρχή... μονο που εσύ θα λειπεις.... γιατί η αρχή δεν εχει ψέμα, ούτε λαθος.... μόνο ενα βήμα μια πνοή, και ένα όνειρο καθάριο σαν παιδιού που ακόμη δε γεννήθηκε...
Χριστίνα Σαββατιανού 12-10-2010
λογίζεσαι αλόγιστα, κι αναρωτάς ποιος φταιει...
σκαλίζεις τοιχους και ονειρα σε δέντρα λαβωμένα, και ο φταιχτης εκεί μια ανάσα απο σενα, τον βλέπεις σε καθρέφτες σε βιτρίνες, σε μπαλες γυαλινες που μελλούμενα θολά μυνάνε....
Λογίζεσαι άλογα, αιτίες και σκοπούς ξένους, δανεικούς, κι ανποτε ο νους σου καθαρίζει, κρύβεσαι φοβισμένος της αλήθειας που αποφεύγεις κι ολο αναζητάς...
ποιος φταιει αραγε που ξεχασες ποιος είσαι
ποιος φταιει που επιλέγεις τη θολούρα σου να προσκυνάς?
ποιος φταιει που τα δωρα σου κατάρες και στοιχειά τα ονομάζεις?
ποιος φταιει που μικρός κι αδύναμος στον κόσμο σου αθόρυβα κι αόρατα σχεδόν νυχοπατάς?.....
Παραχώνεις τις αλήθειες σε χώμα ανήλιαγο - κρύβεις πισω απο βαριές κουρτίνες σκέψεις με φως - φοβάσαι να δεις, κι αφήνεις το κενό να σε κυκλώνει ράθυμα - ποτε θα πεις φτανει και θα ακούσεις? ποτε τα ματια θα ανοίξεις του εφιάλτη να κρυφτείς? βιάσου, ο χρόνος τελειώνει....
άηχη σχέση, συνομωσία ψυχών, αλλάζεις μικρά μυστικά, χαμογελάς με στίγματα και σχήματα αθόρυβα... χωρίς όψη χωρίς φωνή, ο φίλος μακριά και κοντά, η φίλη χαιδεύει με μια βουβή ματιά τη μοναξιά... ταξιδεύεις στη μικρή φυλακή σου, και ορίζεις έναν κόσμο απ την αρχή με όριο μικρό οσο χωράει ενα δωμάτιο... άραγε υπάρχεις?
Διαβάζω παραμύθια για να ξεφύγω απ την αλήθεια, κι αυτή η άτιμη κρυμένη στις γωνιές, στα σημεία στίξης, στις παιδικές τις ζωγραφιές, χαστούκια μου δίνει και με ξεντύνει...
Φωνάζει χορεύει γύρω και με ξυπνά, κι όλα τα παραμύθια μοιάζουν να γελούν πικρά, την ώρα που η αλήθεια τους με κυνηγάει και αλύπητα συνέχεια με ξυπνά....
Ο Μάνος μου έστειλε τουτο εδώ, και το μοιράζομαι μαζί σας... (τα γέλια τα χαχανίσματα και τα σχόλια στις παρενθέσεις μαλλον ειναι του Μάνου :Ρ)
Τα 44 πράγματα που μου έμαθε η ζωή
Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε από μια κυρία 90 ετών σήμερα, τη Regina Brett, πρώην δημοσιογράφο στο Κλίβελαντ του Οχάιο. "Για να γιορτάσω τα γενέθλιά μου, έγραψα κάποτε στη στήλη μου στην εφημερίδα, τα 44 πράγματα που μου έμαθε η ζωή. Ήταν το πιο πετυχημένο άρθρο που έγραψα ποτέ":
1. H ζωή δεν είναι δίκαιη, αλλά ακόμα κι έτσι είν' ωραία.
2. Όταν αμφιβάλλεις για κάτι, απλά κάνε το επόμενο μικρό βήμα.
3. H ζωή είναι πολύ μικρή για να χάνεις χρόνο μισώντας τον οποιονδήποτε.
4. Αν αρρωστήσεις, δε θα σε κοιτάξει η δουλειά σου. Θα σε κοιτάξουν οι φίλοι και η οικογένειά σου. Μη χάνεσαι.
5. Πλήρωνε τις πιστωτικές σου κάθε μήνα.(χε χε χε χε!!!!!)
6. Δε χρειάζεται να κερδίζεις σε κάθε διαφωνία. Συμφώνησε με το να διαφωνείς.
7. Κλάψε παρέα με κάποιον. Είναι πιο εύκολο να συνέλθεις απ' ό,τι αν κλαις μόνος.
8. Δεν πειράζει να θυμώνεις με τον Θεό. Το αντέχει.(χε χε χε χε)
9. Βάζε στην άκρη για τη σύνταξή σου από τον πρώτο σου μισθό..(ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΑΑΑ)
10. Απέναντι στη σοκολάτα κάθε αντίσταση είναι μάταιη.
11. Συμφιλιώσου με το παρελθόν σου, για να μην καταστρέφει το παρόν σου.
12. Δεν πειράζει αν σε δουν τα παιδιά σου να κλαις. Άσ' τα να το κάνουν.
13. Μη συγκρίνεις τη ζωή σου με των άλλων. Δεν έχεις ιδέα τι νόημα μπορεί να έχει το δικό τους το ταξίδι.
14. Αν μια σχέση πρέπει να κρατιέται μυστική, τότε δεν πρέπει να την κρατάς εσύ.
15. Τα πάντα μπορεί να αλλάξουν μ' ένα ανοιγοκλείσιμο των ματιών. Αλλά μην ανησυχείς. Ο Θεός δεν τρεμοπαίζει τα βλέφαρά του.(καλα...καλα......!)
16. Πάρε μια βαθιά ανάσα. Ηρεμεί το μυαλό.
17. Ξεφορτώσου ό,τι δεν είναι χρήσιμο, όμορφο ή γεμάτο χαρά.
18. Ό,τι δε σε σκοτώνει πράγματι σε κάνει δυνατότερο.
19. Ποτέ δεν είναι αργά για να έχεις μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Αλλά τη δεύτερη φορά εξαρτάται από σένα.
20. Όταν είναι να κυνηγήσεις αυτά που αγαπάς στη ζωή, μη δεχτείς ποτέ το όχι.
21. Άναψε τα κεριά, στρώσε τα καλά σεντόνια, φόρεσε τα ακριβά εσώρουχα. Μην τα φυλάς για ειδικές περιπτώσεις. Κάθε μέρα είναι ειδική περίπτωση.
22. Προετοιμάσου για όλα. Και μετά ακολούθησε το ρεύμα.
23. Γίνε εκκεντρικός τώρα. Μην περιμένεις να πάρεις σύνταξη για να φορέσεις μοβ χρώμα!(εκει θα σου τα φορεσουν οι αλλοι)
24. Kανείς δεν είναι υπεύθυνος για την ευτυχία σου παρά μόνο εσύ.
25. Σε κάθε αποκαλούμενη "καταστροφή" σκέψου: "Σε 5 χρόνια, αυτό θα έχει καμία σημασία;".(βλεπε μητσοτακης)
26. Πάντα να επιλέγεις τη ζωή.
27. Συγχώρησε σε όλους τα πάντα.
28. Το τι πιστεύουν οι άλλοι για σένα δεν είναι δική σου δουλειά.
29. Ο χρόνος θεραπεύει σχεδόν τα πάντα. Δώσε χρόνο στο χρόνο.
30. Όσο καλή ή κακή κι αν είναι μια κατάσταση, θα αλλάξει.
31. Μην παίρνεις τον εαυτό σου τόσο στα σοβαρά. Κανείς άλλος δεν το κάνει.
32. Πίστευε στα θαύματα.
33. Ο Θεός σ' αγαπάει επειδή είσαι αυτός που είσαι, όχι για κάτι που έκανες ή δεν έκανες.(ρε γμτ. μ'αυτα δεν τα παω καλα)
34. Μην παρακολουθείς τη ζωή. Βγες μπροστά και εκμεταλλεύσου την πλήρως τώρα.
35. Το να γερνάς είναι καλύτερο από την εναλλακτική λύση: να πεθαίνεις νέος.
36. Τα παιδιά σου θα ζήσουν μόνο μία παιδική ζωή.
37.. Το μόνο που έχει σημασία τελικά είναι ότι αγάπησες.
38. Βγες έξω κάθε μέρα. Τα θαύματα παραμονεύουν παντού.
39. Αν όλοι ρίχναμε τα προβλήματά μας σε ένα σωρό δίπλα δίπλα, θα αρπάζαμε τα δικά μας πίσω.
40. Η ζήλεια είναι χάσιμο χρόνου. Έχεις ήδη όλα όσα χρειάζεσαι.
41. Τα καλύτερα έπονται.
42. Ό,τι διάθεση και να έχεις, σήκω,ντύσου και πήγαινε εκεί που έχεις να πας.
43. Να ενδίδεις.
44. Η ζωή δεν είναι τυλιγμένη με κορδέλα, δεν παύει όμως να είναι δώρο.
δρομοι ασυγχώρητοι, στη σκέψη κουρνιάζουν, δρόμοι με πέτρα και γυαλί.
Χωλαινει ο μικρός, διστάζει ο λιγόψυχος.
Δρομοι αδιάβατοι γεμίζουν γύρω σου το κενό. Δρόμοι αφύλαχτοι ωμοί...
Κι εσύ χρόνια τώρα ψάχνεις για να βρεις την ψυχή, κι εκείνη τη δύναμη να φύγεις, του δρόμου να ξεφύγεις...
Αργησες όμως, άργησες πολύ... έμεινε ο δρόμος να σου μετράει τη ζωή, μέτρο το μέτρο, γωνιά τη γωνιά, σταυροδρόμι το σταυροδρόμοι, μέτρα μονάχα μείναν να μετρά, στιγμές θολές ξεθωριασμένες, μνήμες με πίσσα και χολή...
Αργησες φιλε να κινήσεις άργησες τόσο πολύ... κι άλλαξε δρόμο τώρα η ζωή...
Ψανχω ανάμεσα σε στιγμές, κι εικόνες, όλα όσα απωλέσαμε, όλα οσα καποτε ήταν σπουδαία, όλα εκείνα που ποδοπάτησε μια ανάξια τάξη, ενα συνάφι ανάξιων τοποτένιων αρίστων, μια συμμορία αλλόφρονη, όλα εκείνα που η τάξη του κόσμου σου έκρυψε βαθιά, κι αφησε μίασμα βαρύ να κουμαντάρει...
Αγγίζω όσα δεν φαίνονται, και λέω οσα ξεχνιούνται... μια στιγμή μια ζωή, μια εικόνα, χωρίς λέξη... Αδικο κόσμο εχτισες, και σε ξορκίζω σταμάτα... δανεική τουτη η στιγμή. δανεική την εχουμε, μην την σπαταλάς απ των παιδιών το μελλον, μην την κλέβεις...
Ανυπόστατη κοινωνία, ανύπαρκτη πόλη, εδώ κι εκεί μύριοι άνθρωποι ετσι υπάρχουν, χωρις καν θέλω, χωρίς ένα τόσο δα όνειρο, στο μπλέντερ η σκεψη, η ψυχή, η ζωή, στη δίνη του τίποτε θυσία κι εσύ κι εγώ.. Με άνευρη φωνή, με ακαρπα χέρια, χωρίς πετρα η ψυχή, χωρίς ατσάλι η πυγμή... έτσι πουρές σε μια στρεβλή πραγματικότητα των ολίγων...
(Χριστίνα Σαββατιανού)
Τη φωτογραφία μου έστειλε ο φίλος μου ο Γιωργος Σαλαβέρης.
Φονική αδράνεια, απάθεια, μια κοινωνία σε κωμα, μια ελπίδα υπνωτισμένη, φωνή βουβή...
μοιάζει παράλογη η εποχή, χωρίς σχήμα ο κόσμος, μια όψη μονο φανερή, κι αλλη εκείνη που ισορροπία θα φέρει, εκεί, υπάρχει, περιμένει... εσένα, εμάς... εκεί πάντα... μεχρι η ματιά να ξεθολώσει, μέχρι το μηδέν να ξαναβρει τη ζωή... και το απειρο να αρχίσει να λιγοστεύει...
Αναίμακτος πόλεμος, το θήραμα κουρνιάζουν βολικά, στέκει κοιτάζει βολεμένα...
Αναίμακτος πόλεμος, σιωπή παντού, δυο χέρια υψώνονται κι ενα στόμα αγωνιά, ψελίζει "οχι" μα δε φτάνει...
Το θύμα σε κοιτάζει νυσταγμένα... κι ανοίγει απλά κενό ενα στόμα, ποιος ξέρει αν να μιλήσει ή να τραφεί?...
Αναίμακτος πόλεμος, βουβός ύπουλος δειλός... Λες όχι, μα πας αλλού... Το θήραμα σκορπιέται, εδώ κι εκεί, σαστισμα μοναχικό, αμίλητο, κοιτάζει μα δεν βλέπει... Το θύμα αναρωτιέται, ενα τι κι ενα γιατί, μα λίγο αργά, αργά χωρίς παλμό, χωρίς πυγμή...
Αναίμακτος πόλεμος, κι ολη η δύναμη μαζί, σε ενα σημείο και γιορτάζει... Γιορτάζει τη δική σου αρπαγή... θύμα και θύτης, βολεμένος σε τοπο αγκάθια ολούθε του σπαρμένο...
Αναίμακτος πόλεμος, παραδίδεις τη μικρή σου τη ζωή... έτσι απλά...χωρίς μιλιά κι αντίρρηση, έτσι απλά, αναίμακτα, χάνεσαι... χωρίς αγώνα κι αρετή...
Αναίμακτα και βολικά... έτσι απλά....
Στις δραματικές στιγμές που ζει η χώρα κι οι πολίτες της έχουμε υποχρέωση να δράσουμε. Έχουμε υποχρέωση να υπερβούμε τρόπους και μεθόδους του παρελθόντος. Έχουμε υποχρέωση να μην σταθούμε απαθείς. Η κρίση μας αγγίζει όλους κι η αλληλεγγύη είναι αντίσταση.
Οι αγορές οργανώθηκαν, καιρός να οργανωθούμε κι εμείς. Ο καθένας στον τόπο του, στην γειτονιά του στην πόλη του! Αυτό - οργανωθείτε! Χτίστε ένα κίνημα στη βάση της παρέας! Στόχος; Ένας! Το επόμενο χρονικό διάστημα βάλτε τη φαντασία σας να δουλέψει, μην αφήνετε να σας πάρει από κάτω η μιζέρια των μέτρων και οργανώστε μια καμπάνια: μείωση τιμών σε προϊόντα και υπηρεσίες! Μείωση τιμών από βιομηχανίες χονδρεμπόρους και εμπόρους! Οι μισθωτοί προσφέρουν ήδη στην υπόθεση «έξοδος από την κρίση». Ας μειώσουν τα κέρδη τους και οι υπόλοιποι! Κάθε δεκαπενθήμερο θα απαιτήσουμε μείωση τιμής σε μια τουλάχιστον ομάδα προϊόντων! Αυτός είναι ο πρώτος μας στόχος! Ταυτόχρονα, θα στηρίξουμε μια σαφή στροφή της κατανάλωσης σε ελληνικά προϊόντα ώστε να «σπρώξουμε» τις ελληνικές επιχειρήσεις σε αύξηση της παραγωγής με ταυτόχρονη μείωση των χρημάτων που δαπανώνται σε εισαγωγές καταναλωτικών ή μη προϊόντων. Προσοχή: δεν κάνουμε μποϊκοτάζ των εισαγόμενων. Απλά ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ.
Ελληνικά και φτηνά λοιπόν, Αρκεί όμως αυτό; Αρνούμαστε να δεχτούμε ότι η μείωση τιμών έρχεται μόνο μέσα από συμβιβασμους στην ποιότητα. Πιστεύουμε ότι κάθε ελληνική επιχείρηση μπορεί να παράγει άριστα ποιοτικά προϊόντα σε ανταγωνιστικές τιμές.
javascript:void(0)
Στηρίξτε αυτή την προσπάθεια! Βγαίνουμε μπροστά με σύνθημα:
ΕΛΛΗΝΙΚΟ – ΦΘΗΝΟ - ΠΟΙΟΤΙΚΟ
Η παραπάνω ιδέα γεννήθηκε ύστερα από συζήτηση στο facebook ανάμεσα στους Τάσο, Νίκο και Λένα...
Πώς γράφεται η Ιστορία; Και από ποιους; Το αγαπημένο ρητό των ισχυρών της γης (και των υποτελών τους) είναι πως η Ιστορία γράφεται από τους νικητές. Άρα, είναι μάλλον απίθανο να γράψουμε ιστορία ως κοινωνία, υποτασσόμενοι στο σενάριο ήττας και συνθηκολόγησης βάσει του οποίου πορεύεται η κυβέρνηση. Το πιθανότερο είναι ότι οι ιστορικοί του μέλλοντος δεν θα έχουν τη χαρά έστω και της ονομαστικής αναφοράς της Ελλάδας ανάμεσα στις περίπου 170 που είχαν την ευτυχία να δεχθούν τη «σωτηρία» του ΔΝΤ. Εκτός κι αν η «σωτηρία» της Ελλάδας δεθεί με κάτι πιο ισχυρό, όπως για παράδειγμα η κατάρρευση της Ευρωζώνης ή η διάλυση της Ε.Ε. Και πάλι, είναι μάλλον απίθανο να μας απονεμηθεί κάποιος πρωταγωνιστικός ρόλος σ’ αυτόν τον γεωπολιτικό Αρμαγεδδώνα.
Αν οι ιστορικοί του μέλλοντος κάνουν τη δουλειά τους σωστά, θα αναγνωρίσουν ότι η Ελλάδα ήταν απλώς το υπομόχλιο σ’ αυτό το παγκόσμιο σκάκι απληστίας, ιμπεριαλιστικού κυνισμού και αποικιοκρατικής αλαζονείας. Στην καλύτερη περίπτωση, θα την περιλάβουν στα ιστορικά ανέκδοτα.
Η αλήθεια είναι ότι η ηγεσία της χώρας -όλη η ηγεσία, η πολιτική, η οικονομική, η επιχειρηματική, η πνευματική- είχε πολλές ευκαιρίες να γράψει ιστορία τις τελευταίες δεκαετίες. Αν, για παράδειγμα, επεδείκνυε μια στοιχειώδη αντίσταση στα «ρεύματα» που αντιλαμβανόταν ως «καλέσματα της ιστορίας». Αν το καραμανλικό «ανήκομεν εις την Δύσιν» δεν μεταφραζόταν σε μία άνευ όρων υποταγή στα ιμπεριαλιστικά κέντρα της ψυχροπολεμικής περιόδου. Αν το παπανδρεϊκό «η Ελλάδα στους Έλληνες» συνοδευόταν από πολλά και επίμονα «όχι» στις αναιδείς απαιτήσεις των ευρωατλαντικών εταίρων. Αν το διακομματικό ευρωπαϊκό όραμα δεν ταυτιζόταν με μια πολιτική ανοικτών θυρών. Αν η ένταξη στο ευρώ δεν συνοδευόταν από το προκλητικό ζεύγος δημοσιονομικής απάτης και υποτίμησης της δραχμής (από την οποία φτιάχτηκαν περιουσίες).
Αν ο αναπτυξιακός πρωταθλητισμός δεν στηριζόταν στην αλόγιστη πιστωτική επέκταση και στην κατασκευή του τραπεζικού Λεβιάθαν. Αν το πολιτικό προσωπικό δεν υιοθετούσε ασμένως κάθε νεοφιλελεύθερη απάτη και αυταπάτη. Αν ο ελληνικός «λαϊκός καπιταλισμός» δεν εξελισσόταν στη μεγαλύτερη λεηλασία λαϊκού εισοδήματος μέσω Χρηματιστηρίου. Αν η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση δεν μεταφραζόταν στο «ανοίξαμε και σας περιμένουμε». Αν η εξυγίανση του πελατειακού κράτους δεν αποτελούσε άλλοθι για το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου. Αν τα αναπτυξιακά κίνητρα δεν είχαν γίνει ανύπαρκτες, άσκοπες ή αποτυχημένες επενδύσεις. Αν είχε λεχθεί ένα γενναίο «όχι» στο φαραωνικό ολυμπιακό έπος, που πρόσθεσε 20 δισ. χρέους στη χώρα. Αν είχε τεθεί φραγμός στη λεηλασία της περιουσίας των ασφαλιστικών ταμείων από κράτος και ιδιώτες. Αν είχε μπει πραγματικά τέλος στη διαπλοκή και στους νταβατζήδες. Αν οι υπερτιμολογήσεις και υπερκοστολογήσεις των δημοσίων έργων και προμηθευτών δεν είχαν στεγνώσει τα δημόσια ταμεία.
Αν είχαν καθίσει στο εδώλιο όλοι οι πολιτικά, οικονομικά και ποινικά εμπλεκόμενοι στα σκάνδαλα των ομολόγων, της Siemens, του Βατοπεδίου. Αν το κράτος δεν είχε γίνει παράρτημα των κομμάτων εξουσίας και τα κόμματα δεν είχαν κρατικοποιηθεί σε βαθμό παραλυτικής ώσμωσης. Αν η επιχειρηματικότητα δεν είχε ταυτιστεί με τη ρεμούλα, τη φοροδιαφυγή, την εισφοροδιαφυγή και την εξουθένωση των μισθωτών. Αν υπήρχε ένα ελάχιστο όραμα της άρχουσας τάξης για τη διεθνή θέση της χώρας, χωρίς τον γραφικό βαλκανικό μικροϊμπεριαλισμό της και την ταπεινωτική εθελοδουλεία της στους συνήθεις ευρωατλαντικούς πάτρωνές της.
Αν υπήρχε ένα στοιχειώδες σχέδιο για τον παραγωγικό της προσανατολισμό και τη θέση της στον διεθνή καταμερισμό εργασίας. Αν δεν θυσιαζόταν το κοινωνικό κράτος στην επίπλαστη ευημερία της περιούσιας μεσαίας τάξης. Αν το μόνο σχέδιο της εγχώριας πολιτικής και επιχειρηματικής τάξης δεν ήταν η άνευ όρων παράδοση στις ανεξέλεγκτες δυνάμεις της αγοράς.
Όλα αυτά τα «αν» κι άλλα τόσα απαντούν στα ηθικολογικά ερωτήματα που εκτονώνουν τον λαϊκό θυμό μπροστά στην απειλή χρεοκοπίας της χώρας. Πρώτον, γιατί θυμίζουν ότι δεν υπάρχει κανενός είδους συλλογική ενοχή στο έγκλημα που πραγματοποιήθηκε και πραγματοποιείται εις βάρος της ελληνικής κοινωνίας. Και, δεύτερον, γιατί αν πράγματι εννοείται το ερώτημα «επιτέλους, θα πάει κάποιος φυλακή;», τότε φοβούμαι ότι οι φυλακές της χώρας δεν φτάνουν για να αποκατασταθεί το περί δικαίου λαϊκό αίσθημα.
Η πολιτική τάξη που κυβέρνησε τη χώρα από το 1974 είναι συγκεκριμένη. Έχει ονόματα και επίθετα – ανάμεσά τους κι αυτά που σήμερα εμφανίζονται ως μετά Χριστόν προφήτες και προτείνουν παιδαγωγικές θεραπείες-σοκ, υπεράνω πολιτικού κόστους, λες και δεν πέρασαν από υπουργικούς θώκους ή κυβέρνησαν σε μια άλλη χώρα. Επίσης, συγκεκριμένη είναι η κρατική και τεχνοκρατική γραφειοκρατία που πλαισίωσε τις κυβερνήσεις-συνενόχους των διαδοχικών εγκλημάτων – τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα, σε μια βαρετή ανακύκλωση ρόλων και με συνεχείς (αλλά προσοδοφόρες) ιδεολογικές πιρουέτες μεταξύ σοσιαλδημοκρατίας και νεοφιλελευθερισμού. Και, τέλος, συγκεκριμένο και ευάριθμο είναι το ελληνικό star system της επιχειρηματικότητας που, ακόμη κι όταν της χαρίστηκαν κοψοχρονιά φιλέτα του εθνικού πλούτου, αφού τα απομύζησε τα μετέτρεψε σε προβληματικές. Αν όλοι αυτοί κάτσουν στο εδώλιο, οι φυλακές θα φρακάρουν, ενδεχομένως να κάνουμε και εξαγωγή κρατουμένων.
Κι αν επεκτείνουμε την απονομή δικαιοσύνης στις πρωτογενείς πηγές του εγκλήματος (στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα της Νέας Υόρκης και του Λονδίνου που παίζουν την Ελλάδα στα ζάρια, στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις με τις κυβερνήσεις-ντίλερ των «εθνικών πρωταθλητών», στις έδρες της ευρωκρατίας που έφτιαξαν μια Ε.Ε. κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του «έξυπνου χρήματος»), τότε υπολογίζω πως θα χρειαστούμε μια ολόκληρη χώρα, έστω στο μέγεθος της Κύπρου, για να τη μετατρέψουμε σε φυλακή για τους ενόχους της παγκόσμιας κρίσης χρέους.
Προς το παρόν, οι μόνοι που τιμωρούνται είναι οι εξ ορισμού αθώοι. Τιμωρείται μια ολόκληρη κοινωνία για την ανοησία της να πιστέψει τους πολιτικούς, να παραπλανηθεί από τους τεχνοκράτες, να εξαπατηθεί από τους επιχειρηματίες και να υπνωτιστεί από τους πνευματικούς ηγέτες της στο παραμύθι της ανάπτυξης και της αδιατάρακτης ευημερίας. Τιμωρούνται αυτοί που δεν μπορούσαν να φοροδιαφύγουν, που δεν μπορούσαν να κλέψουν τον δημόσιο πλούτο, που πείστηκαν από τις τράπεζες να δανειστούν, που πειθαναγκάστηκαν από τους διαφημιστές να καταναλώσουν ό,τι χρήσιμο και ό,τι περιττό, που είχαν το μικρότερο μερίδιο απόλαυσης σ’ αυτό που κατ’ ευφημισμόν αποκαλείται «εποχή της ανεμελιάς». Ποιας ανεμελιάς; Δεν σταμάτησαν να δουλεύουν, δεν σταμάτησαν να αμείβονται με τους χαμηλότερους μισθούς στην Ευρωζώνη, δεν σταμάτησαν να φορολογούνται, δεν σταμάτησαν να πληρώνουν την πιο ακριβή αγορά της Ευρώπης, δεν σταμάτησαν τρέφουν τις υψηλές κερδοφορίες και την ευημερία των απατηλών αριθμών που έστησαν λαμπρές πολιτικές καριέρες και μεγάλες περιουσίες.
Τώρα, καλούνται να «γράψουν Ιστορία». Αποδεχόμενοι την επιστροφή στα χρόνια του Σικάγου του 1886 – μια βίαιη και μαζική υποτίμηση της εργασίας, μια αποδιάρθρωση του κοινωνικού κράτους, μια πρωτοφανή υποβάθμιση της δημοκρατίας. Απειλούμενοι με απόρριψη της χώρας στα σκουπίδια της παγκόσμιας κοινότητας, ακριβώς όπως οι οίκοι αξιολόγησης πέταξαν στα «σκουπίδια» τα ελληνικά ομόλογα. Τρομοκρατούμενοι με τον ίδιο τους τον θυμό («έρχονται κοινωνικές εκρήξεις στην Ελλάδα», διαμηνύουν προληπτικά οι «ακτινολόγοι» του ελληνικού χρέους και αναπαράγουν σαν πειθήνια φερέφωνα τα εγχώρια ΜΜΕ. Φοβούνται ή φοβίζουν μ’ αυτή την προφητεία;)
Αλλά, πώς γράφεται η Ιστορία; Και ποιοι τη γράφουν; Στις συνθήκες ασφυξίας που διαμορφώνει ο κλοιός των αγορών, με τους όρους υποτέλειας που διαπραγματεύεται ο θίασος των μαθητευόμενων μάγων, η Ιστορία θα γραφτεί πάλι από την πλευρά των νικητών. Η Ελλάδα (κι ίσως κι άλλες κοινωνίες μετά απ’ αυτήν) μετατρέπεται σε μια τρύπα στη γεωγραφία. Υπάρχει μία και μοναδική ευκαιρία να γραφτεί η Ιστορία αλλιώς. Να σπάσει τον κλοιό του φόβου και της σιωπής η κοινωνία. Να βγει στο προσκήνιο, να υπερασπιστεί τον εαυτό της, τις μικρές κατακτήσεις της, την ισχνή της δημοκρατία, το δικαίωμά της στην πολιτική, στην αυτοδιάθεση, στην ανεξαρτησία, στην εθνική κυριαρχία, στη στοιχειώδη κοινωνική αλληλεγγύη. Αφού η επίσημη πολιτική παραιτήθηκε από την υποχρέωση να υπερασπίζεται αυτά υπέρ των οποίων υπάρχει, κάποιος άλλος πρέπει να πει το «όχι». Κάποιος πρέπει να πετάξει στα σκουπίδια της Ιστορίας το χρέος και τους πιστωτές, πριν αυτοί μετατρέψουν τις κοινωνίες σε χωματερές.
Aνήθικα μυαλά, μυστικές πράξεις, θολούρα ένα γύρο, του καναπέ ο πολιτισμός..
Αδηφάγος, ασύδωτος, των πλάγιων μεσων οπαδός...
Χωρίς αέρα κι ουρανό, με ορίζοντα γκρίζο μουντό, χωρίς ανδρεία κι αρετή, έτσι μικρός ολίγος χαμερπής...
Ισα να φαμε κατι τις...
Κι επειτα όταν η κρίση φτανει στα σκαλιά φωνάζεις, φωνάζεις δυνατά, το δίκαιο που εχασες να βρεις...
Κι όταν τα ρεστα ζητηθούν, φασαρία κουρνιαχτός, για κατι που άνομα κλεφτά σχεδόν το αρπαξες....
Κι έρχεσαι τώρα και ζητάς τιμωρία, χωρίς καθρέφτη να κοιτάς, χωρίς τη σκόνη σου να σε ενοχλεί... χωρίς το συντρίμι που εφτιαξες με τόσο χειροφίλημα και γονυπετής να το κοιτάζεις...
Και θες βοήθεια λες, απο δικούς και ξένους, λες και σου χρωστάνε οι άλλοι ιδρώτα κι αιμα, επειδή κατποτε στα ιδια χωματα που καταχράστηκες γενναία, περπατησαν κάποιοι σπουδαιοι...
Ουστ νεοέλληνα, εκεί στο βουρκο που η πράξη σου εφτιαξε να κυλιστείς, γουρούνι αλόγιστο που ξεχασες κοινωνικά να ζεις, ηλίθιε βλάκα ιδιώτη που εξω απ τη πόρτα σου ευχεσαι το χαμό του άλλου, το αγαθό του κόπου του για να σφετεριστείς...
Ουστ κοπρίτη που απονα οσους ανάγκη πραγματική εχουν στο περιθώριο εβαλες χρονια και χρονια, με το πολυτελές δανεικό σου αρμα παρκαρισμένο αδιάντροπα στο μονο ελάχιστο δρομο που του αφησες να υπάρχει...
Σημερα εχεις πραγματι αυτό που σου αξίζει πολίτη του ευρύχωρου καναπέ και του ασύδωτου πολιτισμού...
γιατί οταν την ιστορία μονο σαν δικαιολογία φέρεις, και με πράξη γενναία και σύννομη δεν την κεντάς τοτε μονο ο πάτος σου ταιριάζει....
(δε θυμίζει την κατάσταση της κοινωνίας μας? ο καθένας μονος σιωπηλός, μαζί και τελείως μονοι... αόρατοι θαρρείς, αφήνοντας τη μοίρα μας στο χρόνο και σε ορισμένους καλολαδωμένους υπαλλήλους... και το βαγόνι της ζωής φεύγει γοργά, απο τα χερι...α μας... χαμένος χρονος και δρόμος, κι η ζωή μας ομηρος, σε αγορές και ταμεία, σε πλαστικό και ψεμματα πανω καρφιτσωμένη σαν υποσημείωση ξεχασμένη... χωρίς αναγνώστη)
Μενέλαος Λουντέμης: Είμαι καλά Γραμμένο στη μακρόνησο όπoυ οι διαταγές σχετικά με την αλληλογραφία επέβαλαν να γράφονται μόν "ολίγαι λέξεις υπό την έννοιαν ότι ο αποστολεύς υγιαίνει"
Είμαι καλά, Μητερούλα ... αυγή μου...
Σπεύδω να καλοπιάσω τον φόβο σου. Είμαι καλά.
Κάθομαι κάτω απ' τον ίσκιο της λύπης μου,
κι αφήνω την πένα μου να κλάψει ... Μάνα ...
Τρεμούλα των χεριών ...
Χρόνια που ξεφεύγεται απ' την μπόλια ...
Στεναγμέ που μετράς τον μισεμό μου ...
Είμαι κάλα.
"Πρώτον, Σεβαστή μου ..."
"Πρώτον έρχομαι να ερωτήσω ..." Και δεν ρωτώ τίποτα.
Εδώ δεν ρωτούν. Όλοι "Είναι καλά ..."
Κι ας ανεμίζονται οι κρεμάλες πάνω απ' τα κεφάλια τους.
Κι ας τρώει τα πόδια τους η ύαινα, η πίσσα.
Είμαι καλά.
"Πρώτον, Μητερούλα ... Υγείαν έχω"
Και το στήθος μού φωνάζει σαν πρόβατο βραχνό.
Κι ο ραβδιστής μετράει την ώρα στα πλευρά μου.
"Πρώτον, Μητερούλα ..." Μα συγχώρα με και σήμερα.
Συγχώρα με και σήμερα που δεν θα μάθεις την αλήθεια.
Η αλήθεια γέρασε και δεν ταξιδεύει.
Δεν περνά τη θάλασσα.
Η αλήθεια, Μανούλα, είναι βόλι. Και δεν θα την πω.
"Είμαι καλά".
Σήμερα κλείνω τα χίλια γράμματα. Μα ξέρω ...
Πως έχεις χρόνους να πάρεις μήνυμά μου.
Μα συχώρα με. Συχώρα με, Μητέρα.
Για τα χίλια μονότονα "Είμαι καλά"'
Τα χίλια μονότονα ψέματά μου.
Πήρα ξανά για να σου γράψω.
Έχω την κάρτα μου στα γόνατα.
Και τη χαϊδεύω σαν περίλυπο πουλί!
Το χέρι πια το γράφει μοναχό του
το μικρό, πικρό του, μάθημα:
"Είμαι καλά".
Ξέρω, αχ, Μητερούλα ...
Ξέρω πως σου στέλνω κάθε μέρα
την ταχτική δόση της πίκρας μου. Ξέρω
πως τη χαϊδεύεις τούτη την ψευτιά μου ...
Πως τη ραίνεις με δάκρυα και παραμιλάς. Ξέρω.
Μα δεν κάνει φτερά άλλη λέξη από 'δω ...
"Είμαι καλά".
Μπορείς, ακριβή μου, να τη διαβάσεις και δίχως φως.
Δεν είναι καν ανάγκη να τη διαβάσεις.
Φτάνει μόνο να 'ρθει, να ακουστεί στην εξώπορτα ...
η φωνή του ταχυδρόμου.
Τότε, Μανούλα, μπορεί και να μην είμαι καλά.
Μα εσύ να πιστέψεις τη γραφή μου"
"Είμαι καλά".
Είμαι καλά ... Αφού μπορώ και σέρνω το μολύβι.
Είμαι καλά ... Αφού μπορώ και το ψελλίζω.
Είμαι καλά ... Αφού αραδιάζω στο χαρτί,
"Είμαι καλά".
Αχ, να μπορούσα να 'χα έναν ουρανό
γεμάτο από ψεύτικα τέτοια πουλιά.
Και να τα 'χυνα στο διάστημα ...
Για να 'ρχονται - κι όταν εγώ δεν θ' ανασαίνω.
Να 'ρχονται και να ραμφίζουν το τζάμι του σπιτιού μας.
(Αυτό που κοιτάζει κατά τη θάλασσα)
Και να κελαηδούμε. Να κελαηδούνε σμήνη τις ψευτιές:
"Είμαι καλά".
Μανούλα εσύ ... Εσύ που διαβάζεις με τα δάχτυλα.
Εσύ πού μιλάς τη γλώσσα των χεριών ...
Ακούμπησε τα χείλη σου στο χαρτί
Έτσι όπως έβρισκες, σαν ήμουν παιδί, τον πυρετό μου ...
Και διάβασε πάνω στ' άγραφο χαρτί
Και διάβασε ολόισια απ' την καρδιά μου:
Μάνα ... Αχ ... Μάνα, Μάνα ...
Το κορμί που κανάκεψαν τα χέρια σου
έλιωσε σήμερα κάτω απ' το λιθάρι.
Η φωνή που νανούριζε τον ύπνο σου
βέλαξε κατ' απ' το μαχαίρι.
Μα εσύ γέλα, ακριβή μου. Γέλα ...
Πες πως ξύπνησες απ' όνειρο κακό.
Και γέλα να τα διώξεις.
Γέλα, κι εγώ ... ησύχασε, Μανούλα.
"Είμαι καλά"
Σήμερα μου χύσανε το φως μου. Είμαι καλά.
Είμαι καλά. Χτες κόψανε τα νύχια μου.
Τρόμοι μου πήραν τα φρένα μου. Είμαι καλά.
Είμαι καλά. Αύριο θα με σταυρώσουν.
Είμαι καλά. Είμαι καλά. Είμαι καλά...
Είμαι καλά. Κι ας μην έχω πια μυαλό να το σκεφτώ.
Είμαι καλά. Κι ας μην έχω πια μιλιά να το φωνάξω.
Είμαι καλά. Κι ας μην έχω χέρι να το γράψω.
Γι' αυτό το σκάβω. Το σμιλεύω επιτύμβιο.
Πάνω σ' αυτόν τον ανεμόδαρτο γκρεμνό.
Σ' αυτό το τρελό νεκροταφείο
πως όλοι οι νεκροί του
ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ
Ο αγαπημένος μου φιλος Τσιου, μου εστειλε προχθες ενα αποσπαμσα ενός παραμυθιού, δεν ειχαμε σύνδεσμο αλλα σταθηκα τυχερή και γνωριζε ότι το εχει γραψει ο Βαγγέλης Κράτσας, ήξερε και που μπορούσα να τον βρω να ζητήσω την αδειά του να το μοιραστώ εδώ στις παραξενιές μου και νάτο... (ευχαριστώ και τους δυο, τον Τσιου που μου το εδειξε, και τον Βαγγέλη που μου επέτρεψε να το αναδημοσιευσω)...
(αλήθεια, ειναι η ζωή που φτιαχνει τα παραμύθια, ή εκείνα την αντιγράφουν???)
(έτσι στο ασχετο για κεινο το παιδί που χάθηκε άδικα, τον Αλέξη, κι ο δικηγόρος του φερόμενου φονιά του, συμπονάει σημερα εναμιση χρονο σχεδόν μετά την εθνική μας πορνοστάρ....
Ειναι κι ο Μάριος ο κολυμβητής αυτές τις μερες, αλλα αυτός τη γλίτωσε δεν ματώθηκε....κι ανασαίνει ακόμη....
(καιροί άλογοι, ουτε καν παράλογοι, κι εμείς απλοί θεατές, μασώντας κι αναμασώντας...
Ενα μικρό παραμυθάκι θα σας διηγηθώ που έλαβε χώρα στη μαγική χώρα του Πουθενά. Κάθε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς ό,τι γουστάρετε.
Κάποτε στη μαγική χώρα του Πουθενά ζούσε ένα δεκαπεντάχρονο αγόρι, ο Αλέκος. Ο Αλέκος ήταν γόνος πάμφτωχης οικογένειας, με τη μητέρα του να διατηρεί ένα φτωχικό κοσμηματοπωλείο στην οδό Κουκουρεστίου, που να φανταστείτε είναι τόσο στενή ώστε δε χωράς καλά-καλά να περάσεις, τον πατέρα του να βολοδέρνει σε μια τράπεζα βγάζοντας με χίλιες δυσκολίες το μεροκάματο και το σπίτι του (καλύτερα τρώγλη ας την πούμε) να βρίσκεται στο Παλαιό Ψιλικό, όπου συνήθως διαμένουν οι ψιλικατζήδες και μη έχοντες πού την κεφαλή κλίναι.
Εξαίρετος πάντα στη διαγωγή του στο σχολείο, ο Αλέκος ήταν πάντα ο αγαπημένος μαθητής των καθηγητών του για το ήθος και την ευπρέπεια που επεδείκνυε σε κάθε περίσταση. Αυτό το ήθος ήταν ακριβώς εκείνο που τον διέκρινε κι εκείνο το μοιραίο βράδυ, όταν συζητούσε με την παρέα του για το πού θα πάνε.
«Ο,τι και να γίνει, να μην αργήσουμε παιδιά», είπε με κατεβασμένο το κεφάλι η πάντοτε σεμνή Βάγια, «πρέπει το πρωί να βρίσκομαι στο παρθεναγωγείο νωρίς-νωρίς».
«Κι εγώ έχω κατηχητικό», πρόσθεσε ο Αντώνης. «Αν αργήσω, ο πατήρ Οράτιος θα με μαλώσει» συμπλήρωσε τρέμοντας μπροστά στην ιδέα της παρατήρησης από τον σεβαστό κληρικό.
«Πάμε τότε στην πλατεία Επτατελείων», πρότεινε ο Αλέκος. «Εχουν σήμερα συνάντηση οι Πρόσκοποι στο Τριπλό Καφέ. Νομίζω μάλιστα πως πιο μετά έχει συναυλία ο Κοινούσης στο Αχ Κλαμπ με θρησκευτικά τραγούδια».
«Πάμε, πάμε», συμφώνησαν όλοι εν χορώ και ξεκίνησαν για τη γραφική κεντρική πλατεία.
Στο δρόμο είδαν, λίγο πριν φτάσουν στον προορισμό τους, ένα περιπολικό της Αμεσης Δράσης που είχε σταματήσει ένα φανάρι παρακάτω.
«Παιδιά, παιδιά, ένα αυτοκίνητο της Αστυνομίας, κοιτάξτε», φώναξε γεμάτος χαρά ο Αλέκος. «Τι καλά που υπάρχουν και αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι που μοχθούν ολημερίς και οληνυχτίς για να μας προστατέψουν με κίνδυνο της ζωής τους! Γρήγορα, μην καθυστερείτε, ελάτε να μαζέψουμε λουλούδια για να ράνουμε το αμάξι τους!»
Ευτυχώς, οι τρεις φίλοι στάθηκαν τυχεροί, καθώς ακριβώς δίπλα από το σημείο που στέκονταν υπήρχε ένας μικρός κήπος με το συρματόπλεγμα κομμένο σε μια γωνιά. Χωρίς δεύτερη σκέψη, μπήκαν μέσα κι άρχισαν να μαζεύουν λουλούδια για να ράνουν το μπατσάδικο. Επρεπε να κάνουν γρήγορα, γιατί μπορεί τώρα να ήταν σταματημένο στο φανάρι, σύντομα όμως θα ξεκινούσε και πάλι. Ωστόσο, και μόνο η σκέψη πως θα έδιναν χαρά στους ηρωικούς αστυνομικούς με αυτή τη μικρή έκπληξη που τους ετοίμαζαν, έδινε φτερά στα πόδια των τριών φίλων.
....................................................................................
«Γαμοφάναρο αυτό ρε συ Αριστείδη», μουρμούρισε ο Ειδικός Φρουρός Βασίλειος Παιδοκτόνος στο συνάδελφό του Αριστείδη Γρηγοροσφαιρίτη που καθόταν δίπλα του μέσα στο περιπολικό της Αμεσης Δράσης.
«Ναι ρε συ» συμφώνησε ο Αριστείδης προσπαθώντας να πνίξει ένα χασμουρητό. «Αντε να τελειώνουμε και με αυτή την κλήση... τι είναι, είπαμε; Κοινή ησυχία»;
«Ναι, ένα πάρτι λέει έχουν οι γείτονες... οι συνήθεις μαλακίες».
«Ρε συ Βασίλη, τι είναι τούτοι εδώ που είναι σκυμμένοι μπροστά, εκεί στο οικόπεδο; Κάτι μαζεύουν από κάτω, βλέπεις»;
«Δίκιο έχεις Αριστείδη... αμάν, την κάτσαμε τη βάρκα... σίγουρα είναι αναρχικοί που μαζεύουν πέτρες! Να, κοίτα, ένας πάει να κόψει κι ένα κλαδί... όχι ρε πούστη μου και σε λίγο θα τελείωνε κι η βάρδια...»
«Κάτσε ρε Βασίλη, σταμάτα λίγο το αμάξι, να βγω με την πιστόλα για να ρίξω μερικές στον αέρα μπας και φύγουν τα καθίκια...»
Τα τρία παιδιά άρχισαν να προχωρούν προς το περιπολικό με τα χέρια πίσω, προκειμένου να μη φανεί η έκπληξη. Ο Αντώνης κρατούσε κόκκινα τριαντάφυλλα, η Βάγια κλάδους ελαίας και ο Αλέκος είχε κρυμμένο στα χέρια του το βαρύ πυροβολικό: Μια γλάστρα με έναν ολάνθιστο κρίνο, που η μυρωδιά του και μόνο θύμιζε άρωμα του Παραδείσου.
Ο Αριστείδης Γρηγοροσφαιρίτης άρχισε να πλησιάζει με το χέρι στη θήκη του όπλου, σαν τους καουμπόιδες στις ταινίες του Σέρτζιο Λεόνε, έτοιμος για όλα. Ο Βασίλειος Παιδοκτόνος είχε μείνει μέσα στο αμάξι, για να προσφέρει κάλυψη εάν και εφόσον χρειαστεί, στον ατρόμητο συνάδελφό του. Καθώς οι τρεις φίλοι είχαν πλησιάσει πια τον Αριστείδη σε αρκετά κοντινή απόσταση, φώναξαν με μια φωνή: "Σουρπράιζ, σουρπράιζ!" και έραναν τον αστυνομικό με τα τριαντάφυλλα, ενώ ταυτόχρονα πρόταξαν τους κλάδους ελαίας με ένα αθώο, αγγελικό χαμόγελο ζωγραφισμένο στα εφηβικά πρόσωπά τους.
Ολα γίνονται πολύ γρήγορα για τον Αριστείδη Γρηγοροσφαιρίτη. Το μυαλό του θολώνει. Δεν βλέπει πια την πραγματικότητα, αλλά ταξιδεύει πίσω στο παρελθόν, όταν κυνηγούσε εκείνη την ομάδα αναρχικών που είχαν καταφέρει να τον τουλουμιάσουν στο ξύλο και να τον ντροπιάσουν παίρνοντας το όπλο του, το σύμβολο της επαγγελματικής καταξίωσης, του ανδρισμού και, πάνω απ΄όλα, του μεριδίου εξουσίας που το πεπρωμένο θέλησε να κατέχει σε αυτό το Σύμπαν.
Ναι, τώρα έβλεπε τα πάντα πεντακάθαρα. Ενας πιτσιρικάς του πετούσε πέτρες παντού, σε όλα τα σημεία του σώματος και πονούσε, ούρλιαζε από τους πόνους. Και η κοπέλα... η κοπέλα ήταν έτοιμη να τον χτυπήσει με τα καδρόνια που έκρυβε περίτεχνα πίσω από την πλάτη της... Και ο τρίτος της παρέας, που πλησιάζει επικίνδυνα κοντά, τι είναι έτοιμος να βγάλει; Μα, ναι! Είναι μια μολότωφ! Και είναι έτοιμος να τη ρίξει! Δες το κάθαρμα, πώς χαμογελάει έτσι σαδιστικά... Δεν ξέρει όμως πως δεν είναι αυτός που θα χαμογελάσει τελευταίος...
Ο Αριστείδης Γρηγοροσφαιρίτης κατάλαβε πως έπρεπε να δικαιώσει το οικογενειακό επώνυμο. Η δειλία δεν υπήρξε ποτέ στο αίμα του, πάντοτε έπαιρνε άμεσα ακόμα και τις πιο δύσκολες αποφάσεις. Ο κόμπος έφτασε στο χτένι και μία ήταν η λύση που υπήρχε διαθέσιμη. Πριν ο Αλέκος ρίξει τη μολότωφ, έβγαλε το όπλο του και πυροβόλησε. Ο αναρχικός έπεφτε στο έδαφος μέσα σε μια λίμνη αίματος και οι δυο φίλοι του τράπηκαν σε άτακτη φυγή, πετώντας βιαστικά στο έδαφος τα πυρομαχικά τους...
------------------------------------------------------------------------------------
Στα τηλεοπτικά κανάλια σήμανε συναγερμός. "Φέρτε πίσω όλους τους συντάκτες και τους κάμεραμεν που ασχολούνται με τη Μονή Βατοπετρίου και ανακαλέστε όλες τις άδειες. Εχουμε θέμα" ήταν το μήνυμα που έπεσε από όλους τους διευθυντές ειδήσεων και σύντομα όλο το προσωπικό βρισκόταν σε θέσεις μάχης. Με έκτακτα δελτία ειδήσεων που παρουσίαζαν το ταχύτερο δυνατό αμοντάριστα πλάνα από όλη την Αθήνα, η ενημέρωση ήταν συνεχής. Από όλες τις λαϊκές συνοικίες, τη Βεγγάλη, τα Καφάσια, την Αλητεία και τον Κηφήνα, εκατοντάδες κουκουλοφόροι είχαν λάβει το μήνυμα και πλησίαζαν προς τον τόπο του εγκλήματος, έτοιμοι να πάρουν εκδίκηση για το αθώο αίμα που χύθηκε στην πλατεία Επτατελείων. Τα κινητά είχαν ανάψει, καθώς περίμεναν τις οδηγίες από το Αρχηγείο.
"Ακούστε προσεκτικά", τους είπε από τηλεφώνου ο Μεγάλος Αρχηγός, που ποτέ κανείς δεν είχε δει το πρόσωπό του, όλοι όμως τον σέβονταν και είχαν ορκιστεί τυφλή υπακοή σε Αυτόν. "Κατ΄αρχάς, μην πειράξει κανείς Δημόσιες Υπηρεσίες. Το Επαναστατικό Κίνημα δεν θα προσφέρει άλλοθι στους υπηρέτες του συστήματος για να την κοπανήσουν από τις δουλειές τους με την πρόφαση των επεισοδίων. Αρκετά πια με τις κοπάνες τους για ψύλλου πήδημα. Εκεί, ας μείνουν κολλημένοι στις καρέκλες τους μπας και κάνουν καμιά δουλειά, έστω και κατά λάθος".
Ολοι κούνησαν με θαυμασμό τα κεφάλια τους ακούγοντας τα σοφά λόγια του Μεγάλου Αρχηγού. "Και με τα μαγαζιά, Αρχηγέ, τι να κάνουμε;"
"Κοσμηματοπωλεία, πολυτελείς καφετέριες, ακριβά εστιατόρια, είδη ρουχισμού και υπόδησης - φίρμες..."
"...Να τα κάψουμε, ε; Να μη μείνει τίποτα;"
"Οχι, ρε βλάκα! Ηλίθιος είσαι; Αυτά δεν θα τα πειράξετε, ανήκουν στους δικούς μας. Τα υπόλοιπα ρημάξτε τα, ειδικά κάτι κουμπιουτεράδικα στην οδό Πουρνάρα γιατί όταν είχα πάει το λάπτοπ μου για σέρβις αρνήθηκαν να μου αλλάξουν την κάρτα γραφικών, τα καθίκια! Αν σας πει τίποτα καμιά γριούλα, απαντήστε πως σεβόμαστε το μόχθο όλων, αλλά είναι κάτι που πρέπει να το κάνουμε για να αποκτήσουν όλοι επαναστατική συνείδηση και να σηκωθούν επιτέλους από καρέκλες, πολυθρόνες, κρεβάτια, ντιβάνια, ανάκλιντρα, καναπέδες και να ενωθούν μαζί μας. Α, και, μια και το θυμήθηκα, αν βρείτε κανένα καλό ανάκλιντρο φέρτε το στα κεντρικά γιατί σε αυτό που είχα έσπασε ο σουμιές".
------------------------------------------------------------------------------------
Στο γραφείο του πρωθυπουργού Μαν. Καραλή τα τηλέφωνα είχαν ανάψει. "Πρόεδρε, τι να κάνουμε; Εχει ξεσηκωθεί ολόκληρη η Αθήνα, γίνεται χαμός παντού. Πρέπει να πάρετε μια απόφαση".
"Μην ανησυχείς, Πετρόπουλε παιδί μου. Τα ρυθμίζω όλα. Ηδη αυτή τη στιγμή έχω μια τηλεδιάσκεψη που θα λύσει το μεγάλο πρόβλημα".
"Ναι, Πρόεδρε; Μιλάτε με τον αρχηγό της αντιπολίτευσης και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας;"
"Οχι, βρε κουτό. Εχω στη μια γραμμή τη γραμματεία της UEFA και στην άλλη τον Πατέρα. Τα κανόνισα όλα. Το ματς του Πανπουθεναϊκού με την Ανηφόρα θα γίνει κανονικά. Εστειλα και όλους τους αστυνομικούς εκεί για να φυλάνε το χώρο."
------------------------------------------------------------------------------------
Στα γραφεία της αξιωματικής αντιπολίτευσης γινόταν ήδη σύσκεψη για το θέμα με όλα τα μεγάλα στελέχη να επεξεργάζονται τις θέσεις του κόμματος για τις ταραχές που είχαν πλέον γενικευθεί.
"Ο πρωθυπουργός ακολουθεί έξυπνη τακτική", σημείωσε ο Πρόεδρος, χαϊδεύοντας απαλά το μουστάκι του. "Δεν στέλνει τα ΜΑΤ να χτυπήσουν παρά μόνο να παρακολουθούν χωρίς να κάνουν τίποτα. Ετσι δεν μπορούμε να τον καταγγείλουμε για δεξιά πολιτική."
"Και τι θα κάνουμε, Πρόεδρε;" ρώτησε με την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του ο Ζενιφέλος. "Θα στηρίξουμε την τακτική που ακολουθεί για να μην πουν δεξιούς κι εμάς;"
"Κάτι τέτοια λες, Βαγγέλη, και δεν θα γίνεις ποτέ Πρόεδρος στη θέση του Προέδρου. Φυσικά και θα ζητήσουμε άμεσα μέτρα για την προστασία των μικρομεσαίων που βλέπουν τα καταστήματά τους να καταστρέφονται. Αυτοί εξάλλου μας ψηφίζουν. Ετοίμασε μια ανακοίνωση που να ζητά τα ΜΑΤ να ρίχνουν στο ψαχνό εφόσον χρειαστεί."
"Και το αριστερό μας προφίλ, Πρόεδρε;"
"Φρόντισε, Βαγγέλη, να κοιτάς τις κάμερες ανφάς και δεν θα έχεις κανένα πρόβλημα. Αν σας ζορίσει κανείς, πείτε πως πάνω από το αριστερό προφίλ προέχει το θεσμικό μας καθήκον. Και το θεσμικό μας καθήκον είναι να εναντιωνόμαστε στις αποφάσεις της κυβέρνησης, όποιες κι αν είναι αυτές."
===============================================
http://www.facebook.com/note.php?note_id=40079358765
Sunday, December 14, 2008 at 9:46pm
Στον Περισσό η συνεδρίαση του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής ήταν έτοιμη να ξεκινήσει. Το μόνο που απέμενε ήταν να τελειώσει η συντρόφισσα Αλέκα Παπαβαλέ τη συνομιλία με τη Φιλιππινέζα της:
"...Μα το είπαμε, Φιντελίνα, δεν μπορείς να πάρεις άδεια φέτος τα Χριστούγεννα... Οχι, όχι, το κόμμα αναγνωρίζει το δικαίωμα στην εργασία, όχι στο αραλίκι... Α, και μην ξεχάσεις να πεταχτείς να πάρεις τη μικρή από το αμερικανικό κολλέγιο, γιατί εγώ έχω συνεδρίαση και θα αργήσω σήμερα..."
"Ξεκινάμε, λοιπόν, σύντροφοι, ας δούμε τα θέματα που έχουμε για την ατζέντα της σημερινής συνεδρίασης. Ξεκινάμε, όπως πάντα, με το πρωτοσέλιδο του αυριανού Τριζοφράχτη. Τι προτείνει ο σύντροφος Σπύρος Μαστροχαλατζής;"
"Συντρόφισσα Γραμματέα, νομίζω πως πρέπει να επικεντρώσουμε την αγωνιστική μας δράση και μέσα από το κομματικό έντυπο στις μεγάλες αυθόρμητες αγωνιστικές κινητοποιήσεις του λαού με αφορμή τη φριχτή δολοφονία του δεκαπεντάχρονου στην πλατεία Επτατελείων. Ολόκληρη η χώρα του Πουθενά έχει αναστατωθεί και πρέπει να εκφράσουμε το σφυγμό των απλών ανθρώπων που αγωνιούν για τη νέα ασέλγεια του Συστήματος απέναντι στην αγωνιζόμενη νεολαία".
"Σπύρο, καλά τα λες, απάντησε μετά από λίγη σκέψη η Αλέκα, ξεχνάς ωστόσο μια σημαντική παράμετρο: Ολες οι εφημερίδες που υπηρετούν τον καπιταλισμό και τις παραφυάδες του θα βγουν με τέτοια πρωτοσέλιδα για να πουλήσουν φύλλα. Ο Τριζοφράχτης θα χαθεί ανάμεσά τους. Οχι, σύντροφε. Εδώ είναι που οφείλουμε ως κόμμα κομμουνιστικό και επαναστατικό να δείξουμε τη διαφοροποίησή μας, να αναδείξουμε τα πραγματικά προβλήματα της εργατιάς και να μη γίνουμε η ουρά των κουκουλοφόρων. Βάλτε για πρωτοσέλιδο την απεργία των εργατριών στις βιοτεχνίες εσωρούχων της Ανω Κολοπετινίτσας και στείλτε εκεί κανένα παληκάρι από την Κεντρική Επιτροπή μπας και μαζέψουμε και κανένα βιογραφικό".
"Μα καλά, συντρόφισσα Γραμματέα, με τις κινητοποιήσεις δεν θα ασχοληθούμε καθόλου; Να μη βγάλουμε καμιά ανακοίνωση, κατιτίς..."
"Δε χρειάζεται, θα κάνουμε αυτό που κάνουμε πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις. Ξαμολήστε στα κανάλια τη συντρόφισσα Λιάνα."
-------------------------------------------------------------------
Στη Μονή Πετράκη η Ιεραρχία ήταν εμφανώς προβληματισμένη: "Τι να κάνουμε;" αναρωτήθηκε ο Αγιος Φιλιπποχωρίου. "Κοιμάται για οχτώ μέρες τώρα χωρίς διακοπή. Μήπως πρέπει κάποιος να τον ξυπνήσει;"
"Η αλήθεια είναι πως το παραέκανε αυτή τη φορά. Μην ανησυχείτε όμως, ενημέρωσα τον Αρχιμανδρίτη της Αρχιεπισκοπής να τον ειδοποιήσει. Τώρα που μιλάμε πρέπει να ετοιμάζει την ανακοίνωση προς τη νεολαία", καθησύχασε τους σεβάσμιους μητροπολίτες ο Αγιος Περαχώρας και των Αποκεί Νήσων. "Α, πάνω στην ώρα, πρέπει να είναι ο Αρχιμανδρίτης, του είπα να ειδοποιήσει όταν όλα είναι ΟΚ", πρόσθεσε καθώς σήκωνε το τηλέφωνο που χτυπούσε με το γλυκό και χαρμόσυνο ήχο της γιορτινής καμπάνας.
"Ολα εντάξει, πατέρα Αμβρόσιε; Α, εξαίρετα, εξαίρετα... Ανακοίνωση προς τη νεολαία, τους μαθητές και τον απλό λαό του Πουθενά, πολύ ωραία... Και δε μου λες, έστειλες την ανακοίνωση του Αρχιεπισκόπου με μεγάλα γράμματα στις λαϊκές εφημερίδες, και τον προϋπολογισμό της Εκκλησίας με εκείνα τα βυζαντινά fonts - ψείρες που δεν διαβάζονται ούτε με φακό στον Κόσμο του Επενδυτή, όπως σου είχα πει;"
Για μια στιγμή ο Αγιος Περαχώρας πάγωσε και τα γένια του φάνηκε να ασπρίζουν ακόμα περισσότερο.
"Τι... τι ακριβώς εννοείς όταν λες πως έκανες ένα μικρό λάθος;"
-------------------------------------------------------------------
Η οικογένεια του Αλέκου, μέσα στο βαρύ της πένθος, ετοιμαζόταν σιγά-σιγά για το θλιβερό καθήκον της κηδείας. Ολοι συμφωνούσαν: Η τελετή έπρεπε να γίνει αυστηρά σε κλειστό οικογενειακό κύκλο, ώστε ο νεκρός Αλέκος να μη γίνει για δεύτερη φορά θύμα, πέφτοντας στη βορά των Μέσων και των Κουκουλοφόρων που διψούσαν για ακόμα περισσότερο αίμα. Μια ανησυχία βέβαια υπήρξε για το αν η επιθυμία θα γίνει σεβαστή, ωστόσο οι όποιες αμφιβολίες σύντομα διαψεύστηκαν από την πραγματικότητα: Στη χώρα του Πουθενά μπορεί μεν να υπάρχει ελαστική ηθική σε πολλά πράγματα, όταν όμως πρόκειται για τον πόνο μιας οικογένειας που έχασε το παιδί της, η επιθυμία γίνεται νόμος: Σε κανέναν δεν πέρασε ούτε καν η σκέψη να διαταράξει τη σεμνή τελετή της ταφής του δεκαπεντάχρονου, και η οικογένεια μπόρεσε να αποχαιρετήσει ήσυχα το αγγελούδι της, οδηγώντας το σιωπηλά, με μόνο το κλάμα της μάνας να σπάζει τη βουβή ακολουθία, στην τελευταία κατοικία του,
χωρίς ανεπιθύμητες έξωθεν παρεμβάσεις...
---------------------------------------------------------------------
Ο Αλεξ Κούγκαρ καθόταν στο γραφείο του βυθισμένος στις σκέψεις. "Εσπασα στο ξύλο την πρώην γυναίκα μου, κονταρίστηκα με τον Γαρυφαλλόπουλο, έδειρα όσους διαιτητές βρήκα μπροστά μου που ήταν πιο κοντοί από μένα, βγήκα σε όλα τα κανάλια, ακόμα και των ποταμών, δημοσιοποίησα παντού τη μεγάλη κινητή και ακίνητη περιουσία μου, έγραψα εκεί που δεν πιάνει μελάνι ακόμα και το σύλλογό μου, τι άλλο πρέπει τελοσπάντων να κάνω, Θεέ μου, για να διατηρηθώ στην επικαιρότητα και να συνεχίσω να πηδάω τα καλύτερα μοντέλα της πιάτσας;"
Το τηλέφωνο χτύπησε. Ο Αλεξ Κούγκαρ ένιωθε πως κάποιος εκεί ψηλά τον σκεφτόταν ακόμα. "Εμπρός... ναι, ναι, και βέβαια... έρχομαι αμέσως... Οχι ρε, τρελός είσαι; Από κανέναν δε θα ζητήσεις συγνώμη, θα είναι σα να ομολογείς την ενοχή σου. Εχε μου εμπιστοσύνη και σύντομα θα ζητούν οι άλλοι συγνώμη από σένα."
Ο Αλεξ Κούγκαρ έκλεισε το τηλέφωνο φανερά ικανοποιημένος. "Ναι, θα πηδήξω και αύριο", ούρλιαξε από χαρά. "Είναι θέλημα Θεού."
Ο υπερήρωας Χίρο Νακαμούρα, άρχοντας του χώρου και του χρόνου, είχε δουλειά να κάνει, μαζί με τον πιστό παιδικό του φίλο. "Αντο, πρέπει να πάμε επειγόντως στη χώρα του Πουθενά, μερικές ημέρες πίσω στο χρόνο. Η ισορροπία του κόσμου απειλείται σοβαρά για μια ακόμα φορά."
"Μιλάς για τα τραγικά γεγονότα που δείχνουν οι ειδήσεις, Χίρο, έτσι δεν είναι; Τα είδα κι εγώ, κοντεύει να ξεσπάσει εμφύλιος..."
"Το ξέρω, Αντο, μην ανησυχείς όμως. Αυτή τη φορά θα τα κάνω όλα σωστά. Θα γυρίσουμε πίσω ακριβώς τη στιγμή που η σφαίρα απέχει μόνο λίγα εκατοστά από την καρδιά του δεκαπεντάχρονου, θα σταματήσω το χρόνο και θα αλλάξω την πορεία της σφαίρας ώστε να αστοχήσει."
"Και σίγουρα είναι πανεύκολο για σένα, Χίρο. Αλλωστε τώρα ελέγχεις πλήρως τις δυνάμεις σου, όχι όπως τότε..."
"Ασε, Αντο, μη μου το θυμίζεις. Ημουν άπειρος τότε... Επρεπε κιόλας να γυρίσω χιλιάδες χρόνια πριν, τότε που στην ίδια χώρα γίνονταν πάλι τα ίδια... Εχουν δίκιο όσοι λένε πως η ιστορία επαναλαμβάνεται... Μόνο που τότε απέτυχα, η χώρα βυθίστηκε στο χάος, καταστράφηκε και χρειάστηκαν αιώνες για να ξαναδημιουργηθεί, έστω και στην άχαρη σημερινή μορφή της..."
"Τουλάχιστον, Χίρο, όταν ξαναδημιουργήθηκε απέκτησε καλύτερο όνομα. Οπως και να' χει, "Χώρα του Πουθενά" είναι απείρως προτιμότερο από εκείνο το χαζό... μα πώς τη λέγανε;"
"Ναι, ναι... κάτσε να δεις... Α, θυμήθηκα: Ελλάδα."
Είμαι η Νίτσα, έχω σύνδρομο Down, θέλετε να γνωριστούμε;
Με λένε Νίτσα, έχω σύνδρομο Down και τα τελευταία 4 χρόνια πάσχω και από τη νόσο Alzheimer. Είμαι 50 χρονών, με κινητικά προβλήματα, και στη ζωή μου γίνονται συνεχώς αλλαγές που δεν τις καταλαβαίνω. Τώρα πια, δεν χαίρομαι όπως παλιά με τόσα. Χάνω πολλά, και φοβάμαι ότι σύντομα δεν θα καταλαβαίνω ούτε την αγάπη που μου δείχνουν οι δικοί μου άνθρωποι.
Είχα ανάγκη να μη σβηστούν αυτοί και ο κόσμος μου. Θα ήθελα να συνεχίσω να τους πειράζω με τα αστεία μου, αλλά δεν θυμάμαι πως. Μου λείπουν η Έλλη και η Χρύσα με τις φίλες της (γεια σου κουφίτσα), είχαμε τον δικό μας τρόπο να μιλάμε και να γελάμε, και όπως μαθαίνω, δημιουργούνε πλήρη σύγχυση στον κόσμο κάθε που τον χρησιμοποιούνε μεταξύ τους. Η Ρίτα και η Νούλα που δεν ξανάφυγε στην Αγγλία παρότι το ευχόμουν επίμονα στους καυγάδες μας.
Σχεδόν πάντα, δεν τους αναγνωρίζω πια και γενικά συγχέω καταστάσεις, ονόματα και πρόσωπα.
Όλους... εκτός της μαμάς, άντε και του μπαμπά.
Τη μαμά λοιπόν τη βοηθούσα στις δουλειές, μου άρεσε η τάξη γενικότερα, λάτρευα τη ρουτίνα μου, καμάρωνε η γειτονιά μου, και στο σπίτι μας όλοι ψάχνανε τα πράγματα τους.
Δεν έχω πάει σχολείο, δεν είχα ποτέ δασκάλους γιατί δεν υπήρχαν τότε, είχα όμως πολλές τσάντες, βιβλία με σκίτσα, δεκάδες μπογιές, και τετράδια. Σας λέω λοιπόν, ότι... δεν ασχολούμαι πια με τα αυτοκόλλητα μου, με τις μπογιές μου, με τα πανάκια που έκανα βελονιές, δεν γράφω σημειώσεις στα χαρτιά μου (ξέχασα να κάνω τα κουλουράκια και τις γραμμές, να βάφω τις ζωγραφιές μου), άλλωστε δεν μπορώ να κρατώ μολύβι, δεν κολυμπώ πια στη θάλασσα που ήτανε πηγή χαράς και η μεγάλη μου αγάπη, εξακολουθώ όμως να λατρεύω την τράπουλά μου, τα εύθυμα τραγούδια και το χορό. Ήμουν ιδιαίτερα κοινωνική, και μεγάλη καταφερτζού. Είχα μάθει να διεκδικώ, να έχω άποψη, να χαίρομαι και να συμπονώ.
Σήμερα το μόνο που χρειάζομαι είναι η μαμά μου, η παρουσία της και να είναι καλά, γιατί μελαγχολώ και αρρωσταίνω όταν λείπει έστω και για λίγα λεπτά από κοντά μου ή όταν δεν αισθάνεται εκείνη καλά.
Δεν ζητάω τον οίκτο κανενός άλλωστε δεν τον χρειάζομαι. Έζησα μια ζωή φυσιολογική μέχρι πριν την επίσκεψη της νόσου Alzheimer, αλλά πέστε μου εξάλλου σε αυτόν τον κόσμο που ήρθαμε ποιος είναι τέλειος;
Ελάτε να γνωριστούμε, να μοιραστούμε πληροφορίες και αγάπη.
Nα μάθετε για το σύνδρομο Down που με αυτό γεννήθηκα, αλλά και για την υπέρβαση της προκατάληψης απέναντι στα άτομα αυτά, σεβόμενοι τον «πάμπλουτο μικρόκοσμο» μας γεμάτο από όμορφα συναισθήματα, άδολη αγάπη, και αγκαλιά μόνιμα ανοιχτή για όλους εσάς.
Μας αρέσει να σας αγκαλιάζουμε και να δείχνουμε αγάπη!
Από το 2006 έχει καθιερωθεί η 21η Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα Συνδρόμου Down από τα σωματεία International Down Syndrome Association και European Down Syndrome Association, με πρωτοβουλία του Έλληνα γιατρού Στυλιανού Αντωναράκη, καθηγητή γενετικής στο πανεπιστήμιο της Γενεύης, προκειμένου να ενημερωθεί και ευαισθητοποιηθεί η διεθνής κοινότητα για το σύνδρομο Down. Μάλιστα, η 21η Μαρτίου επιλέχθηκε ως ημερομηνία, από τα αριθμητικά δεδομένα που συνθέτουν το σύνδρομο (3ο χρωμόσωμα στο 21ο ζεύγος).
Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας να διαβάσετε όλο το κείμενο. Σας ευχαριστώ για τα χαμόγελα που μου στείλατε. Σας ευχαριστώ που μου δώσατε την ευκαιρία να γνωριστούμε.
Νίτσα Τσακιρτζόγλου
Πληροφορίες
Τι είναι λοιπόν το Συνδρόμο Down;
Το σύνδρομο Down είναι μία γενετική πάθηση που επηρεάζει περίπου ένα σε κάθε 1.000 μωρά. Κάθε άνθρωπος έχει 46 χρωμοσώματα που είναι χωρισμένα σε 23 ζευγάρια. Κάθε αντρικό σπερματοζωάριο έχει 23 χρωμοσώματα και κάθε ωάριο γυναίκας το ίδιο, έτσι ώστε όταν η σύλληψη πραγματοποιείται και το σπερματοζωάριο γονιμοποιεί το ωάριο, διαμορφώνεται ένας νέος άνθρωπος με ένα πλήρες συμπλήρωμα χρωμοσωμάτων. Μερικές φορές γίνονται λάθη και προκαλείται αυτό που περιγράφεται ως χρωμοσωμικές ανωμαλίες. Το σύνδρομο Down είναι μία από αυτές. Στη σύλληψη, αντί ενός χρωμοσώματος νούμερο 21 από τον πατέρα και ενός 21 από τη μητέρα που ενώνονται, ένα τρίτο χρωμόσωμα 21 ενώνεται και αναπαράγεται έπειτα σε κάθε κύτταρο του σώματος του μωρού.
Τι προκαλεί το σύνδρομο Down;
Μέχρι τώρα δεν ξέρουμε τι ακριβώς προκαλεί την παρουσία ενός πρόσθετου χρωμοσώματος. Μπορεί να προέρχεται είτε από τη μητέρα είτε από τον πατέρα. Υπάρχει μια συγκεκριμένη σύνδεση με τις μητέρες μεγαλύτερης ηλικίας. Εντούτοις τα περισσότερα μωρά με το σύνδρομο Down γεννιούνται από γυναίκες ηλικίας κάτω των 35 ετών, απλά επειδή οι νεότερες γυναίκες έχουν περισσότερα μωρά. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι κανένας δεν πρέπει να κατηγορηθεί. Τίποτα που γίνεται πριν ή κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης δεν μπορεί να προκαλέσει το σύνδρομο Down. Εμφανίζεται σε όλες τις φυλές, κοινωνικές τάξεις και σε όλες τις χώρες σε όλο τον κόσμο. Μπορεί να συμβεί στον καθένα μας.
Αιτιολογία
Η αιτιολογία των σωματικών χαρακτηριστικών και των μαθησιακών δυσκολιών του συνδρόμου Down ανακαλύφθηκε, περίπου 100 χρόνια αργότερα, το 1959, από τον Γάλλο γιατρό και νηπιαγωγό Jerome Lejeune. Σύμφωνα με τον Lejeune, το σύνδρομο Down οφείλεται στο γεγονός ότι, αντί τα άτομα να έχουν 46 χρωμοσώματα (23 προερχόμενα από το σπερματοζωάριο και 23 προερχόμενα από το ωάριο), έχουν ένα παραπάνω, δηλαδή 47. Αιτία είναι το 21ο χρωμόσωμα, που ανευρίσκεται 3 φορές, αντί για 2, όπως είναι το φυσιολογικό, εξ ου και η ταξινόμηση του συνδρόμου ως Τρισωμία 21.
Στις σύγχρονες κοινωνίες, υπάρχει, συχνά, η τάση να θυματοποιούμε το παιδί με σύνδρομο Down. Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι πολύ διαφορετική. Τα παιδιά αυτά δεν υποφέρουν από το σύνδρομο, μιας και δεν είναι πάθηση, ούτε ασθένεια, παρά μια γενετική κατάσταση που εμφανίζεται ανεξαρτήτως φυλής, καταγωγής ή εθνότητας, με συχνότητα περίπου 1:800 γεννήσεις
Αξίζει, παρ’ όλα αυτά, να αναφέρουμε ότι οι άνθρωποι με σύνδρομο Down, παρουσιάζουν μεγάλη ποικιλία ως προς τις αντιληπτικές, κοινωνικές και συμπεριφοριστικές ικανότητες και την ανάπτυξη των δικών τους μοναδικών δεξιοτήτων και ταλέντων.
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του συνδρόμου Down;
Τα παιδιά που έχουν γεννηθεί με το σύνδρομο Down έχουν ορισμένα φυσικά χαρακτηριστικά, τα οποία ποικίλλουν, δεν έχουν όλα τα παιδιά με το σύνδρομο Down τα ίδια χαρακτηριστικά. Το μωρό σας μπορεί να έχει χαλαρότερους μυς και αρθρώσεις από ότι άλλα μωρά, αλλά αυτό θα βελτιωθεί καθώς μεγαλώνει. Μπορεί να έχει χαμηλότερο βάρος από το μέσο βάρος γέννησης και να κερδίζει βάρος με έναν αργότερο ρυθμό από ότι άλλα μωρά (εάν ανησυχήσετε για το βάρος του μωρού σας, μπορείτε να βρείτε ειδικά διαγράμματα βάρους από την Down's Syndrome Association, www.downs-syndrome.org.uk)
. Τα παιδιά με σύνδρομο Down είναι ιδιαίτερα εξωστρεφή με εκδηλώσεις αγάπης και κοινωνικότητας προς το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον. Παρόλα αυτά παρουσιάζουν σημαντική νοητική στέρηση, ικανή τις περισσότερες φορές να τους στερήσει την πλήρη αυτονομία τους.
Τα μωρά με σύνδρομο Down έχουν συχνά μάτια που κλίνουν προς τα πάνω. Τα βλέφαρά τους μπορούν να έχουν πρόσθετη πτυχή δέρματος που εμφανίζεται να υπερβαίνει σε κλίση, αλλά αυτό δεν έχει επιπτώσεις στην όραση τους. Το πίσω μέρος του κεφαλιού του μωρού σας μπορεί να είναι πιο επίπεδο από ότι συνήθως. Τέλος, πολλά μωρά με σύνδρομο Down έχουν μια ενιαία πτυχή κατά πλάτος της παλάμης του χεριού τους. Οι γιατροί ψάχνουν συχνά αυτήν την πτυχή ως σημάδι ότι ένα μωρό πάσχει από το σύνδρομο Down. Είναι αξιοσημείωτο όμως ότι μερικά μωρά που δεν έχουν το σύνδρομο Down έχουν μια παρόμοια πτυχή. Τα παιδιά με το σύνδρομο Down έχουν όλα κάποιο βαθμό μαθησιακής δυσκολίας, αλλά αυτό διαφέρει πολύ από παιδί σε παιδί και είναι αδύνατο να υπολογιστεί αυτός ο βαθμός από την γέννηση. Τα παιδιά με το σύνδρομο Down αναπτύσσονται με αργότερους και περιορισμένους ρυθμούς, αλλά όπως όλα τα παιδιά θα είναι σε θέση να περπατήσουν, να μιλήσουν, να κάνουν ποδήλατο, να διαβάζουν και να γράφουν.
Προγεννητικός και μεταγεννητικός έλεγχος
Ωστόσο, τα νέα ζευγάρια δεν είναι ανοχύρωτα, μπροστά στο σύνδρομο Down. Στις μέρες μας, είναι δυνατή η διάγνωση πιθανής ύπαρξης του συνδρόμου στις έγκυες γυναίκες, και μάλιστα από τα πρώτα κιόλας στάδια της κύησης, μέσω του λεγόμενου προγεννητικού ελέγχου.
Παλαιότερα, επικρατούσε η αντίληψη ότι ο προγεννητικός έλεγχος έπρεπε να πραγματοποιείται, κυρίως, σε έγκυες γυναίκες άνω των 35 ετών. Η κλινική εμπειρία των ιατρών, παρ’ όλα αυτά, καθώς και η ερευνητική δραστηριότητα στον τομέα της γυναικολογίας και της παιδιατρικής, κατέδειξε ότι η γέννηση παιδιών με σύνδρομο Down, προέρχεται, σε ποσοστό 70%, από γυναίκες μικρότερης ηλικίας.
Σε περίπτωση διάγνωσης του συνδρόμου και, πάντοτε, με τη σύμφωνη γνώμη των μελλοντικών γονέων, είναι δυνατή ακόμη και η διακοπή της κύησης. Ασφαλώς, η επιλογή ενός ζευγαριού για ενδεχόμενη διακοπή της κύησης σε περίπτωση εμφάνισης ενός συνδρόμου, γεννά σημαντικά ηθικά, επιστημονικά και κοινωνικά διλήμματα, χωρίς, ωστόσο, να υποτιμάται η αναγκαιότητα του προγεννητικού ελέγχου.
Οι πιο γνωστές εφαρμοζόμενες μέθοδοι για την πρόληψη του συνδρόμου είναι αυτές που πραγματοποιούνται κατά το β΄ τρίμηνο της κύησης, οι οποίες και είναι:
-αμνιοκέντηση (κατά τη 17η εβδομάδα)
-παρακέντηση των ομφαλικών αγγείων για λήψη εμβρυικού αίματος (κατά τη 18η εβδομάδα)
-υπερηχογραφία
-βιοχημικό screening test στον ορό της εγκύου (16η - 17η εβδομάδα)
Κατά περίπτωση, και πάντα μετά από προτροπή του γυναικολόγου, οι παραπάνω μέθοδοι προγεννητικής διάγνωσης, μπορούν να εφαρμοστούν και κατά το α΄ τρίμηνο της κύησης.
Πανελλαδική έρευνα που παρουσιάστηκε στις 13 Σεπτεμβρίου στη Θεσσαλονίκη, στα πλαίσια ενημερωτικής ημερίδας από το Σύλλογο Συνδρόμου Down Ελλάδος, κατέδειξε ανησυχητικά αποτελέσματα αναφορικά με τον τομέα της πρόληψης του συνδρόμου. Ανενημέρωτοι για τον προγεννητικό έλεγχο ήταν περίπου το 50% των γονέων που απέκτησαν παιδιά τα οποία πάσχουν από Σύνδρομο Down, γεγονός που υποδεικνύει τις σημαντικές ελλείψεις των υπηρεσιών υγείας και πρόνοιας στον τομέα της πρόληψης.
Το μωρό μας θα έχει προβλήματα υγείας;
Τα μωρά και τα παιδιά με το σύνδρομο Down μπορεί να είναι ευαίσθητα σε λοιμώξεις στο αναπνευστικό και στους παραρρινικούς κόλπους αλλά με κατάλληλη ιατρική παρακολούθηση και φροντίδα, αυτά δεν είναι πλέον πηγή ανησυχίας όσο παλιότερα. Μερικά μωρά με σύνδρομο Down έχουν προβλήματα με τη διατροφή τους τις πρώτες ημέρες. Μπορούν να αργούν να συντονίσουν την απομύζηση, κατάποση και αναπνοή τους και μπορεί να έχουν διαφυγή τροφής ή να στραβοκαταπίνουν λίγο. Αυτά τα προβλήματα εμφανίζονται συχνά τις πρώτες εβδομάδες. Εάν μπορέσετε να κρατήσετε την προσφορά γάλακτος του στήθους σας, ίσως τελικά μπορέσει να θηλάσει το μωρό σας. Ο πειραματισμός σε διαφορετικές θέσεις μπορεί να βοηθήσει επίσης. Μερικά μωρά με σύνδρομο Down βρίσκουν ευκολότερο να χρησιμοποιούν το μπιμπερό.
Το μωρό σας μπορεί να χρειαστεί βοήθεια στο να μάθει να ελέγχει τη γλώσσα του. Παίζοντας παιχνίδια, κάνοντας γκριμάτσες και κάνοντας θορύβους θα βοηθήσουν το παιδί σας να εξασκήσει τους μυς του προσώπου και της γλώσσας και επίσης θα βοηθήσει τους αρχικούς ήχους και την ομιλία.
Περίπου ένα στα τρία παιδιά γεννημένα με σύνδρομο Down έχουν προβλήματα στην καρδιά . Μερικά από αυτά είναι αρκετά δευτερεύοντα, όπως τα φυσήματα ενώ άλλα είναι πιο σύνθετα και απαιτούν φαρμακευτική αγωγή ή χειρουργική επέμβαση. Εάν ξέρετε ότι το μωρό σας έχει κάποιο πρόβλημα καρδιάς και θα επιθυμούσατε να μιλήσετε σε κάποιον του οποίου το παιδί έχει ένα παρόμοιο πρόβλημα, μιλήστε με τον παιδίατρο σας ο οποίος μπορεί να σας φέρει σε επικοινωνία με γονείς που ξέρουν τι περνάτε.
Τα παιδιά με σύνδρομο Down αντιμετωπίζουν νοητική υστέρηση και μαθησιακή δυσκολία, ενώ είναι επιρρεπή σε μια σειρά από ασθένειες. Με την κατάλληλη εκπαίδευση και τη συνεργασία γονιών και δασκάλων, μπορούν να γίνουν ενεργά μέλη της κοινωνίας, μπορούν και ενδείκνυται να ενσωματώνονται στο γενικό σχολείο σύμφωνα με έρευνες. Απαραίτητη προϋπόθεση για την ουσιαστική ένταξη αυτών των παιδιών είναι η ύπαρξη υποστηρικτικής βοήθειας, καθώς και ο σχεδιασμός ειδικού αναλυτικού προγράμματος που θα λαμβάνει υπόψη τόσο τα ατομικά χαρακτηριστικά όσο και τις μαθησιακές ιδιαιτερότητες των παιδιών με Down.
Σύμφωνα με την Πρόεδρο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Νόσου Alzheimer κ. Μάγδα Τσολάκη, (και θεράπουσα ιατρός της Νίτσας) εκτιμάται ότι τουλάχιστον το 36% των ανθρώπων με σύνδρομο. Down ηλικίας 50 έως 59 ετών και 65% ηλικίας 60 ετών εμφανίζουν Alzheimer.
Από το 2006 έχει καθιερωθεί η 21η Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα Συνδρόμου Down από τα σωματεία International Down Syndrome Association και European Down Syndrome Association, με πρωτοβουλία του Έλληνα γιατρού Στυλιανού Αντωναράκη, καθηγητή γενετικής στο πανεπιστήμιο της Γενεύης, προκειμένου να ενημερωθεί και ευαισθητοποιηθεί η διεθνής κοινότητα για το σύνδρομο Down. Μάλιστα, η 21η Μαρτίου επιλέχθηκε ως ημερομηνία, από τα αριθμητικά δεδομένα που συνθέτουν το σύνδρομο (3ο χρωμόσωμα στο 21ο ζεύγος).
